Two persons living with HIV

HIV နဲ႔ လူနာ ႏွစ္ေယာက္
ျဖဴျဖဴသင္း
from - http://www.mizzimaburmese.com/edop/songpa/4266-hiv---.html

သနားစရာ ေကာင္းတဲ့၊ အကာအကြယ္မဲ့ခဲ့တဲ့ လူနာေလးေတြထဲက ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူတုိ႔က မတူညီတဲ့ေနရာကေန လာၾကတာပါ။

တဦးက မေကြးတုိင္းက ေတာင္သူလုပ္ငန္း လုပ္ကုိင္သူ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္ပါတယ္။ သူ ကုိယ္ဝန္ပ်က္က်ၿပီးတ့ဲေနာက္ ေသြးသြင္း ကုသခံရာကေန HIV ပုိး ကူးစက္ခ့ဲပါတယ္။ သူ ဘယ္လိုေၾကာင့္ ဒီေရာဂါပုိး ရခ့ဲသလဲဆိုတာ သူ မသိဘူး။ သူ႔ေယာက်္ားကုိ အထင္လဲြတယ္။ သူ႔ေယာက္်ား အေပ်ာ္အပါး လုိက္စားလို႔ သူ႔ေယာက်္ားဆီက ကူးတာလုိ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ စြပ္စြဲၿပီး ရန္ေတြ႔ေနေတာ့တာပါပဲ။ ေယာက်္ားျဖစ္သူက ရွင္းျပတာကုိ လက္မခံ၊ ရန္လုပ္နဲ႔ သံသရာ လည္ေနတာပါ။

အျဖစ္မွန္ကုိ သိသြားၾကတာကေတာ့ သူတုိ႔ အိမ္ကုိ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတ့ဲေန႔မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလူေတြေရာက္လာေတာ့ ျပႆနာတက္ေနတ့ဲ သူတုိ႔ လင္မယား အေတာ္ေလး ထိတ္လန္႔သြားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္လုံး ယားနာေတြ တကိုယ္လံုး ေပါက္ေနၾကၿပီး အေတာ္ေလး ပိန္လွီေနတယ္တ့ဲ။ AIDS အဆင့္ ေရာက္သြားတယ္ ေျပာရမွာပါ။ ဒီမိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္က လာေတာင္းပန္တာပါ။ သူတုိ႔ မသိလို႔ ေသြးလႉမိတယ္ သူတို႔မွာ AIDS ျဖစ္ေနပါတယ္ဆုိၿပီး လာေတာင္းပန္ေတာ့ လင္မယား ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမယ္ကို မသိ ျဖစ္သြားတယ္။ သူတုိ႔ သတင္းကုိ ၾကားရတဲ့ က်မတို႔ အဖြဲ႔ဝင္တေယာက္ျဖစ္တ့ဲ ကိုပါေလးက သူတုိ႔ဆီကုိ သြားၿပီး ပညာေပး ေဆြးေႏြးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်မဆီ ပို႔လုိက္ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ဒီအမ်ဳိးသမီးေလး ရန္ကုန္ေရာက္လာတယ္။ က်မဆီ လာတယ္။ သူ႔မွာ ေနစရာမရွိ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ ထားရတာလည္း အဆင္မေျပ။ ဒါနဲ႔ က်မ အေဖပိုင္တဲ့ အိမ္ကေလးမွာ သူ႔ကုိ ထားတယ္။ နယ္ျခားမ့ဲ ဆရာဝန္မ်ား အဖဲြ႔က ဖြင့္ထားတ့ဲ AZG ေဆးခန္းကုိ သြားျပတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ ARV ေဆး ရပါတယ္၊ ဒီေဆးက HIV ပုိးကုိ တုိက္ဖ်က္တ့ဲေဆးပါ။

ဒါေပမဲ့ အေစာပုိင္းကာလမွာ သူဟာ ေဆးအရိွန္ေၾကာင့္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ထိခုိက္သြားတယ္။ တကိုယ္လံုး ခြ်တ္ၿပီး အရပ္ထဲ ပတ္ေျပးတဲ့ အဆင့္ထိ ျဖစ္သြားတာပါ။ မ်ဳိး႐ိုးေၾကာင့္ စိတ္ေရာဂါျဖစ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ သူက ျပန္ေကာင္းလာၿပီးေတာ့ ပံုမွန္ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ေနပါၿပီ။

သူ ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်ေတာ့ ေသြး ၆ ပုလင္း သြင္းရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ လုိတ့ဲေသြးအတြက္ အထက္မွာ ေျပာခ့ဲတ့ဲ သူ႔မိတ္ေဆြ ႏွစ္ဦး အပါအဝင္ ေသြးလႉရွင္ ၆ ဦးက လႉၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆး႐ံုမွာ ေသြးစစ္ခဆုိၿပီး ႏွစ္ေသာင္း ေတာင္းတယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူက တသိန္းႏွစ္ေသာင္း ေပးခ့ဲရပါတယ္တ့ဲ။ မွတ္မွတ္ရရ သူေျပာသြားတဲ့အတုိင္း ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူက စကားေျပာရင္ ‘သ’ ေတြကုိ ‘တ’ လုိ႔ အသံထြက္ပါတယ္။

“ဆရာမရယ္ က်မလည္း နားလည္ပါဘူး။ တိလည္း မတိဘူးေလ။ ခုေတာ့ ေတြးတြင္းလို႔ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ က်မ နားမလည္ဘူး။ ခု ဆရာမ ေျပာျပေတာ့ ေသြးသြင္းလို႔ ျဖစ္တြားတာဆုိ။ က်မက ဒီေရာဂါကို တတိန္းေက်ာ္ ေပးၿပီး ဝယ္လုိက္ရတာေပ့ါ” တ့ဲ။ သူ႔ စကားကုိ က်မ ခုခ်ိန္ထိ ၾကားေယာင္ေနၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတုန္းပါပဲ။

က်မလည္း ျပန္လည္ သံုးသပ္ပါတယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူတုိ႔မွာ ပုိးရိွမွန္း မသိလိုက္လို႔ ေသြးလႉမိတယ္။ ေဆး႐ံုကလည္း ဒီေသြးကုိ စစ္ေဆးပါတယ္။ စစ္ေဆးခ တသိန္းေက်ာ္ ယူလုိက္တာပဲ။ ဝင္းဒုိးကာလလုိ႔ ေခၚၾကတ့ဲ စစ္ေဆးခ်ိန္မွာ လူ႔ကုိယ္ခႏၶာက HIV ပိုးကို တုံ႔ျပန္တဲ့ ပဋိပစၥည္း မထြက္ေသးတ့ဲ အခ်ိန္ကာလေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူေျပာသလုိ ေရာဂါဆိုးတခုကို ေငြေပးၿပီး ဝယ္လုိက္ရသလို ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့။ လူတဦးခ်င္း ေပါ့ဆမႈကေန အမ်ား ဒုကၡမေရာက္ေအာင္ကေတာ့ တတိုင္းျပည္လံုးကို ေသြးစစ္ထားရမလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။

သူကေတာ့ ေျပာပါတယ္၊ သူတုိ႔အေၾကာင္း စာေတြေရးပါ၊ နာမည္ရင္းေတြ သုံးပါ။ ဒါမွ သူတုိ႔ကုိ လာေမးတ့ဲအခါ ေျပာျပႏုိင္မယ္၊ သင္ခန္းစာ ယူႏုိင္ၾကမယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ကေလးေလးပါ။ က်မနဲ႔ ေတြ႔ခ်ိန္မွာ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ အရြယ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ သူလည္း ေသြးသြင္းရာကေန ကူးစက္ခံရသူပါ။ ကေလးက အလြန္ပဲ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ အေဖက ဒုတပ္ၾကပ္၊ အေမက ေက်ာင္းဆရာမ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလး ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္ေတာ့ မဂၤလာဒံု စစ္ေဆး႐ံုကုိ ပုိ႔ၾကတယ္တ့ဲ။

အဲ့ဒီမွာ ကေလးအတြက္ ေသြး အကူအညီ ေပးတာကလည္း ကေလးအေဖရဲ႕ မိတ္ေဆြ ရဲေဘာ္ ပံုမွန္ ေသြးလႉရွင္ပါပဲ။ အၾကိမ္ ၆ဝ ေက်ာ္ေနၿပီ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေတြ မသိလိုက္တာက ဒီလူက ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ေသြးလႉၿပီီး သိပ္မၾကာခင္မွာ အကာကြယ္မပါဘဲ အေပ်ာ္အပါး လုိက္စားခဲ့တယ္ ဆုိတာပါပဲ။ ဒါကို ကာယကံရွင္ကလည္း ထုတ္မေျပာဘူး။ ေဆးစစ္ခ်က္ယူသူ ဆရာဝန္ေတြကလည္း မေမးလုိက္မိဘူး။ အၾကိမ္ ၆ဝ ေက်ာ္ ေသြးလႉထားတဲ့သူဆုိတဲ့ အခ်က္ေၾကာင့္ မေမးျဖစ္တာလုိ႔ ယူဆရပါတယ္။

ေကာင္းမြန္ ေခတ္မီတဲ့ စက္ၾကီးေတြနဲ႔လည္း ေသခ်ာစစ္ေဆးတယ္ ဆုိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္၊ ဝင္းဒိုးကာလ သြားမိေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကေလးအေဖနဲ႔ ေဆး႐ံုက ဆရာဝန္ၾကီးေတြ အျပန္အလွန္ အျပစ္တင္တာေပါ့၊ ေဆး႐ံုက ေသြးစစ္တာ မေသခ်ာလို႔ ကေလးကို ကူးတယ္လုိ႔ ကေလးအေဖက ေျပာတယ္။ ေဆး႐ုံကလည္း ကေလးဟာ မိဘဆီက ကူးတာျဖစ္လိမ့္မယ္ဆုိၿပီး အျပန္အလွန္ စြပ္စြဲၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ကို ေသြးေဖာက္စစ္မယ္ဆုိၿပီး ေသြးေဖာက္ယူထားခ်ိန္ က်မဆီ ေရာက္လာပါတယ္။

က်မလည္း ကမန္းကတန္းပဲ သူတုိ႔ကုိ အမ်ဳိးသား ေသြးစစ္ဌာနဆီ ေခၚသြားၿပီး ေသြးစစ္တာေတြ လုပ္ေပးထားရပါတယ္။ ျပႆနာတက္လာရင္ ေဆး႐ံုက မမွန္ကန္တဲ့ ေသြးစစ္ခ်က္ေတြ ထုတ္ေပးၿပီး ရွင္းမွာ စုိးလို႔ပါ။ အဲ့ဒီလို စစ္လိုက္ရာမွာလည္း ပိုးမေတြ႔ပါဘူး။ ေဆး႐ံုက မွားေနတာ ေသခ်ာသြားပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ သူကလည္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဆဲ တပ္ၾကပ္ေလး တေယာက္။ ေဆး႐ံုက ဆရာဝန္ၾကီးေတြကလည္း ဗိုလ္မႉး၊ ဒုဗိုလ္မႉးၾကီးေတြဆုိေတာ့ ဘယ္လုိမွ မတုံ႔ျပန္ရဲဘူး။ အေစာပိုင္းကေတာ့ တရားစြဲမယ္၊ ကေလးသူငယ္ အခြင့္အေရး ေစာင့္ေရွာက္တ့ဲ အဖြဲ႔ေတြဆီ တိုင္မယ္ေတာမယ္ဆုိေတာ့ က်မ ဘက္ကလည္း လုိအပ္တာေတြ လုိက္လုပ္ေပးႏုိင္ေအာင္ ျပင္ထားရတာေပါ့။

ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဒီကေလးရဲ႕ အဖြားျဖစ္သူ မယ္သီလရွင္က ဒါေတြဟာ ကံ ကံရဲ႕ အက်ဳိးေတြ၊ ဘာမွ ပူေလာင္မေနနဲ႔၊ ကေလး အတိတ္ကံ မေကာင္းလုိ႔ ျဖစ္တာဆိုၿပီး လာေခၚသြားပါတယ္။ က်မလည္း အေတာ္ေလး အံ့ၾသမိတယ္။ က်မတို႔ လူမ်ဳိးရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားဟာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွေအာင္ကို ေအးခ်မ္းတယ္ ေျပာရမလား၊ ေၾကာက္တာလို႔ ေျပာရမလား၊ ဘယ္လို ေျပာရမယ္မွန္းကို မသိ၊ ေဝခြဲမရေတာ့ပါဘူး။
က်မကေတာ့ က်မဆီ ေရာက္လာၾကတ့ဲ သူေတြထဲက သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကို အမွတ္ရေနမိပါေတာ့တယ္။ ။

(စာေရးသူ မျဖဴျဖဴသင္းသည္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဝင္ျဖစ္ၿပီး၊ ပါတီ၏ HIV/AIDS ကာကြယ္ေရးႏွင့္ ကုသေရးအဖဲြ႔တြင္ လက္ရွိ ဦးေဆာင္ေနသူတဦး ျဖစ္သည္။ ပါတီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေတာင္းဆိုဆႏၵျပသျဖင့္ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ ေမလတြင္ အာဏာပိုင္မ်ားက ဖမ္းဆီးခဲ့ရာ HIV ေဝဒနာသည္မ်ားက သူမကို ျပန္လႊတ္ေပးရန္ ဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္။)

opinion piece from the Irrawaddy

အကူအညီေတြ ထိေရာက္ပါရဲ႕လား…
ျဖဴျဖဴသင္း ဧရာ၀တီ

ဒီႏွစ္ထဲမွာ ဆူဒန္ႏုိင္ငံသမၼတ မစၥတာ အုိမာက ခုခံအားက်ေရာဂါ တုိက္ဖ်က္ေရး ကူညီေနတဲ့ NGO မ်ား အပါ အ၀င္ NGO ၁၃ ခုကို ႏုိင္ငံကေန ႏွင္ထုတ္လိုက္တဲ့ သတင္းေၾကာင့္ က်မ အမ်ားႀကီး အံ့ၾသ တုန္လႈပ္သြားပါ တယ္။

NGO ေတြ ဆူဒန္ႏုိင္ငံေရးမွာ ၀င္႐ႈပ္တယ္ ဆုိတ့ဲ သူ႔စြပ္စြဲခ်က္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ခုိင္လံုတယ္ ဆုိတာေတာ့ က်မ မသိႏုိင္ပါဘူး။ ေဆးေသာက္လက္စ လူနာေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဒုကၡ ေရာက္သြားသလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစား ေနမိတာပါ။

NGO ေတြက က်မတို႔ ႏုိင္ငံမွာလည္း ရိွပါတယ္။ စစ္အစိုးရကလည္း NGO ေတြကုိ အကန္႔အသတ္နဲ႔ လုပ္ကုိင္ခြင့္ ျပဳထားပါတယ္။ ၂၀၀၈ ေမလ နာဂစ္မုန္တိုင္း တုိက္ခတ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ျပည္တြင္း NGO၊ တနည္း ေျပာရရင္ ခါေတာ္မီ NGO ေတြ မႈိလို ေပါက္လာပါတယ္။ မိႈလိုေပါက္တယ္ ဆုိတဲ့ အသံုးႏႈန္းကို တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႀကိဳက္မယ္ မထင္ဘူး။ ဒီတုိင္းျပည္ လူဦးေရ ၅၆ သန္းေက်ာ္အတြက္ ဒီ NGO ေလးေတြပဲ ရွိတာ မိႈလိုေပါက္တယ္လို႔ ေျပာရမလား ဆိုၿပီး အျပစ္ ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။

မိႈလိုေပါက္ေနတယ္ ဆုိတဲ့ စကား မမွားဘူးလို႔ဘဲ ေျပာရပါမယ္။ သူတုိ႔ေတြဟာ တကယ့္ လိုအပ္ခ်က္ကို မျဖည့္ႏုိင္လို႔ ဒီစကား ေျပာရတာပါ။ သူတို႔ဟာ ေ၀းလံ သီေခါင္တဲ့ ေနရာေတြကို မသြားႏုိင္ပါဘူး။ သြားလုိ႔ မရတာလည္း အေၾကာင္းအခ်က္ တခု ျဖစ္မယ္လုိ႔ က်မ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာေတာ့ NGO ေတြ မ်ားတယ္ ဆုိရမွာပါ။

စဥ္းစားမိတ့ဲ ေနာက္တခ်က္က အလႉရွင္နဲ႔ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္သူေတြၾကား နားလည္မႈပါပဲ။
အလႉေငြေတြဟာ 3D Fund လုိ႔ ေခၚတ့ဲ တီဘီ၊ ငွက္ဖ်ား၊ ခုခံအားက် ေရာဂါ တုိက္ဖ်က္ေရး အတြက္ ကူညီတ့ဲ ႏုိင္ငံတကာ အဖဲြ႔ဆီက လာပါတယ္။

3D Fund အဖြဲ႕ႀကီးဟာ ေရာဂါ သုံးမ်ိဳးအတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံကို ၅ ႏွစ္ေထာက္ပံ့မယ့္ အဖြဲ႕ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေထာက္ပံ့ဖို႔အတြက္ စုစုေပါင္း အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း ၁၀၀ သုံးစြဲဖို႔ရာထားပါတယ္။ ဒီႏွစ္အတြက္ ေဒၚလာ ၆ သိန္း ၃ေသာင္း သုံးစြဲမယ္လို႔လည္း အဖြဲ႕အစီရင္ခံစာမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

အဲဒီ 3D Fund က ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ မူ၀ါဒ အမွားႀကီးနဲ႔ ၀င္လာတာေၾကာင့္ ေဒသခံ NGO ေတြ ပြားမ်ား လာေစတာပါ။ သူတို႔ မူ၀ါဒ အမွားႀကီးက က်မတုိ႔ ႏုိင္ငံက ေဒသခံ NGO ေတြကို ပ်က္စီးေစတဲ့ လမ္းေၾကာင္း ဘက္ဆီ တြန္းပို႔သလို ျဖစ္ေနတာပါ။ 3D Fund ကို က်မ ျမင္တာကေတာ့ ဒီအတုိင္းပါပဲ။

သူတို႔ရဲ႕ ေယဘုယ်မူကေတာ့ သူတုိ႔ ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် အကူအညီ မေပးႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၾကားခံ တခု ထားၿပီးေတာ့ ေပးမယ္။ ေပးမယ့္ ေနရာမွာလည္း အားလံုးကို ေပးမယ္၊ က်မတို႔လုိမ်ဳိး ႏုိင္ငံေရးအဖဲြ႔အစည္းက လြဲလို႔ေပါ့။ ဒါ က်မတို႔ကို မေပးလုိ႔ ေ၀ဖန္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ က်မတို႔ အေနထားက သူတို႔ ေပးမယ္ ဆုိရင္ေတာင္ လက္မခံႏုိင္တဲ့ အေျခအေနပါ။

အာဏာပုိင္ေတြနဲ႔ NGO ေတြရဲ႕ သေဘာတူညီခ်က္ေတြ အရ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္တ့ဲ အဖဲြ႔ေတြ၊ အစုိးရနဲ႔ ပတ္သက္တ့ဲ အဖဲြ႔ေတြကုိ သူတုိ႔ ကူညီလုိ႔ မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ အျငင္းပြားစရာ ျဖစ္ေနတ့ဲ ႀက့ံခုိင္ဖံြ႔ၿဖိဳးေရးအသင္း၊ မိခင္နဲ႔ကေလး ေစာင့္ေရွာက္ေရး အသင္းလုိမ်ဳိးေတြကုိ ကူညီေနတာ ေတြ႔ရတယ္။

ဒီလုိ အကူအညီေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္မယ့္သူ ဘယ္သူျဖစ္မလဲ၊ ေစာင့္ၾကည့္တာကုိေရာ ခံႏုိင္သလား ဆုိတာ ေလ့လာၿပီးေတာ့မွ အကူအညီေပးသင့္တယ္ ဆုိတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တခါတုန္းက ေျပာခ့ဲတ့ဲ စကားဟာ အလြန္ကိုပဲ တန္ဖိုးရွိပါတယ္။

3D Fund က NGO ေတြကုိ ေထာက္ပ့ံတယ္။ ေငြသာ ၀င္သြားတယ္ NGO ေတြက ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆုိတာ ျပည္သူလူထု မသိလုိက္ၾကဘူး။ ထိေရာက္မႈ ဘယ္ေလာက္ ရိွတယ္ဆုိတာ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။

3D Fund က တကယ္ ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ေနသူေတြနဲ႔ လက္တဲြမွ ေအာင္ျမင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လုပ္ေနတ့ဲ အဖဲြ႔ေတြက အကူအညီ မရတာေတြ ရိွပါတယ္။

တဘက္မွာလည္း အာဏာပုိင္ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္မႈ သိပ္မ်ားရင္ ဒီေငြေတြက ထိေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ HIV နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တနုိင္ငံလုံး အတုိင္းအတာနဲ႔ ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္မွ ေအာင္ျမင္မွာပါ။ အာဏာပုိင္ေတြက NGO ေတြကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ေပးဖုိ႔လည္း လုိအပ္ပါတယ္။

3D Fund လိုပဲ အဲဒီ ေရာဂါသံုးမ်ိဳးအတြက္ လႉဒါန္းေနတဲ့ ေနာက္ထပ္ ႏုိင္ငံတကာ ရန္ပံုေငြ အဖြဲ႕အစည္းႀကီး တခုျဖစ္တဲ့ Global Fund ဆိုတဲ့အဖြဲ႕ႀကီးဆိုရင္ စစ္အစုိးရက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာလႈပ္ရွားခြင့္ကုိ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ ကန္႔သတ္ထားလို႔ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္က ျမန္မာႏုိင္ငံကေန ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။

မေန႔တေန႔ကေတာ့ အဲဒီ Global Fund အဖြဲ႕ႀကီးဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံကို လာမယ့္ တႏွစ္အတြင္း အေမရိကန္ ေဒၚလာ သန္း ၁၁၀ ကူညီသြားမယ္ဆိုတဲ့သတင္း ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အခုလို လိုအပ္ေနတဲ့ အကူအညီကို ျပန္ေပးတဲ့ အတြက္ ႀကိဳဆိုရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအလႉေတြက တကယ္ လိုအပ္ေနတဲ့ သူေတြရဲ႕ လက္ထဲကုိ ေရာက္ႏုိင္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ရွိသင့္ပါတယ္။

လက္ေတြ႔ လုိအပ္ခ်က္ကို မေပးႏုိင္ဘဲနဲ႔ သူ မလိုအပ္တာ ေပးမိျပန္ရင္လည္း ေပးကားေပး၏ မရ ဆုိတာလိုမ်ိဳး ျဖစ္မွာပါပဲ။

ဥပမာနဲ႔ ျမင္သာေအာင္ ေျပာရရင္ က်မ လူနာတခ်ဳိ႕ကို NGO တခုက လာေခၚပါတယ္။ စက္ခ်ဳပ္ သင္တန္း ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အသက္ေမြးမႈ ပညာ တတ္ေျမာက္ထားရင္ မဆုိးဘူး ဆိုၿပီး သင္တန္း လႊတ္လိုက္ ပါတယ္။ သင္တန္းလည္း ၿပီးလာေရာ သူတို႔ ပညာအနည္းငယ္ေတာ့ တတ္လာပါေပရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ စက္က ဘယ္မွာလဲ လုိ႔ သင္တန္းေပးသူေတြကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့ “အဲဒါေတာ့ မတတ္ႏုိင္ ဘူး၊ ဒီ စက္ခ်ဳပ္ သင္တန္း ေပးတဲ့ စက္ေတြေတာင္ ငွားထားရတာ” ဆုိေတာ့ က်မလည္း သက္ျပင္းခ်ရံု မွတပါး မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။

ဒီသင္တန္းကို လူ ၃၅ ေယာက္ အတြက္ ေပးတာပါ။ က်မ စဥ္းစားမိတာက သင္တန္းကို ၅ ေယာက္ေလာက္ အတြက္ပဲ ေပး၊ ၿပီးတာနဲ႔ စက္ ၅ လံုး ၀ယ္ၿပီး ဆင္ေပးလုိက္ရင္ မျဖစ္ဘူးလား ဆုိတာမ်ိဳးပါ။ တကယ္ဆုိ လူ ဒီေလာက္မ်ားမ်ား ဘာလို႔ သင္တန္းေပးသလဲ ေမးရင္ အလႉရွင္ ဘက္ကေန ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ေပးတယ္ ဆုိတဲ့ အေျဖပဲ ထြက္ပါတယ္။ လူနည္းေနရင္ ေထာက္ျပ ေျပာဆုိခံရမွာ စုိးရိမ္ပုံ ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ သင္တန္းတခု ေပးလုိက္၊ ေဒသခံ NGO ေလးေတြက ေငြသုံးလုိက္၊ လူနာေတြ တကယ္ ထိေရာက္မႈ ရွိမရွိ ဆိုတာလုိမ်ဳိး ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္ေတာ့တ့ဲ အေနအထားေတြ ျမင္ေနရပါတယ္။

တေလာက HIV/AIDS ဆုိင္ရာ အကူညီေပးေရး ေဆြးေႏြးပြဲႀကီး တခုအတြက္ က်ပ္ သိန္း ၂၄၀ ေလာက္ သုံးလုိက္တယ္တ့ဲ။ လုပ္ငန္း မစႏုိင္ေသးခင္ ကုန္သြားတဲ့ ပိုက္ဆံပါ။ အရမ္းပဲ ႏွေျမာမိပါတယ္။

ေဆြးေႏြးပဲြကုိ ဟုိတယ္ႀကီးမွာ လုပ္မယ့္အစား ေစ်းသက္သာတ့ဲ ခန္းမ တခုမွာ လုပ္လိုက္ေပါ့။ ေစ်းႀကီးတ့ဲ အစားအစာေတြနဲ႔ ဧည့္ခံမယ့္အစား ေငြကုန္ေၾကးက် သက္သာမယ့္ လက္ဖက္ရည္ တခြက္စီေလာက္ တိုက္ လိုက္ေပါ့။ ဒါဆုိ ကုန္က်စရိတ္က နည္းသြားၿပီး လုပ္ငန္းစခ်ိန္မွာ ဒါေတြထည့္သံုးရင္ လူနာေတြအတြက္ ပိုမို အက်ိဳးရွိမယ္လို႔ ေတြးမိေနတာမ်ိဳးပါ။ ႏုိင္ငံတကာစံ ဆိုတာလည္း ဒီေလာက္ႀကီး အကုန္က်ခံၿပီး လုပ္ျပမွ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။

ဒါက ထင္သာျမင္သာရွိတဲ့ ကိစၥရပ္ပါ။ မျမင္သာတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ လူနာေတြကေတာ့ ဘာမွ မသိသလို အလႉရွင္ေတြလည္း ဘာမွ သိမယ္ မထင္ပါဘူး။

ဒီလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ေနတိုင္း ခ်ီးမြမ္း ေထာမနာျပဳ၊ သူရဲေကာင္း တေယာက္လုိ ဆက္ဆံေနတာဟာ ျမန္မာျပည္ မွာေတာ့ အေတာ့္ကို လြဲမွားေနတယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အလႉရွင္ေတြလည္း သတိရွိရွိ ကူညီ ေဆာင္ရြက္ပါလုိ႔ က်မ အေလးအနက္ထား သတိေပး ေျပာဆိုလုိက္ရပါတယ္။ ။

comments and hits counting on Nov 23, 2009

Hits: 1696
Comments (6)Add Comment

Oneof the sutibable Point Of View
written by koyelay, November 23, 2009
In these days, we should ask this is question!!!!!!
Should learn more
written by Phoe Auu, November 23, 2009
Seems like author doesn't know well about the donors organizations and how they do it.
One thing for sure is that money doesn't come that easy from these international donors. They have well-crafted check and balance system and monitoring and evaluation systems for the recipient organizations to be accountable as much as possible. I agree with author about the fact that intended amount of these aids should reach the beneficiaries. But some points opinions in the article are not well-thought and professional.
မွန္တယ္
written by MHM, November 22, 2009
ျမန္မာေတြက ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်ဖို႔ လုပ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ အန္ဂ်ီအိုကို စစ္အစုိးရက သူ႔အတြက္ အသုံးခ်ဖို႔ေလာက္ပဲ ၾကည့္ေနတာပါ။ ျပည္တြင္း အန္ဂ်ီအို အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း အစိုးရနဲ႔ ပလူးပလဲ လုပ္ၿပီး၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း တခုလို ၀င္လုပ္ေနၾကတာလို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။ NGO Business ေပါ့။
ဒီလိုမ်ိဳးလည္း ရွိတယ္လား?
written by Phoenix, November 21, 2009
ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးလည္း ရွိတယ္ေပါ့? က်ေနာ္ အရင္က ေသခ်ာမသိဘူးဗ်ာ။ NGO တိုင္းက သူ႕ Donor နဲ႕သူ တကယ္ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ေနတယ္ပဲ ထင္ခဲ့မိတာ။ Fund ေတြ အလဟသတ္ ကုန္သြားတာ ႏွေျမာဖို႕ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ျပဳျပင္သင့္ပါတယ္။
HIV & Burma
written by Mi Mi Linn, November 21, 2009
You are right. I am currently working in one of the LNGOs in Burma. Yes. we are spending too much money but we don not know what the results are. We need to produce more efforts. Of course, this military regime should be changed. With this regime, no efforts can be made. This is politics. Everything in Burma is related to politics. Love live Burma.
welcome to all INGOs
written by myo, November 21, 2009
We should welcome to all of INGOs because they are helping our people as much as they can.There may have some error in their management because they are led by foreigners and they don't know well about the country.Inernational donors trust to them only.They know the regulations how to get the funs from donors. "Welcome to all INGOs who helping our people".