အျပဳအမူေတြ ေျပာင္းလဲသြားတ့ဲ ေမာင္ေဇာ္ နဲ႔ ကိုစန္း
ျဖဴျဖဴသင္း
ၾသဂုတ္ ၁၁၊ ၂ဝ၁ဝ
ျဖဴျဖဴသင္း
ၾသဂုတ္ ၁၁၊ ၂ဝ၁ဝ
(မျဖဴျဖဴသင္းက သူ ကူညီခ့ဲသူေတြထဲက ကုိရဲေက်ာ္၊ ကုိသာေပါင္း တုိ႔ အေၾကာင္းကုိ အျပဳအမူ ေျပာင္းလဲသြားသူ ၂ ဦး ဆုိတ့ဲ အမည္နဲ႔ ဧရာ၀တီ မွာ ေရးခ့ဲဖူးပါတယ္။ သူ႔ဘေလာ့မွာလည္း ဖတ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ေမာင္ေဇာ္၊ ကိုစန္း ဆုိတ့ဲ ထူးျခားသူ ၂ ဦးအေၾကာင္းကုိ မျဖဴျဖဴသင္းက ေျပာျပထားပါတယ္။)
တခ်ိန္ကဆိုရင္ က်မ ကူညီေနတ့ဲ လူနာေတြ ရိွတ့ဲ ေ၀ဘာဂီေဆးရံုကို ေန႔တိုင္း နီးပါး က်မ ေရာက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းကလည္း မဂၤလာဒံု ေဆးရံုကလည္း မေပၚေသးေတာ့ ေ၀ဘာဂီမွာပဲ လူနာေတြ အတင္ မ်ားတာပါ။ ေ၀ဘာဂီကုိ သြားရင္ က်မလူနာေကာ က်မလူနာ မဟုတ္သူေတြကပါ က်မကို အကူအညီ ေတာင္းၾကပါတယ္။ သူတုိ႔က က်မကို ႏုိင္ငံတကာ အန္ဂ်ီအို တခုခုကလို႔ ထင္မွတ္ထားၾကပုံပါပဲ။ က်မလည္း တတ္ႏိုင္သမွ် အားေပးၿပီး က်မမွာ ရွိသမွ်နဲ႔ ကူညီပါတယ္။ ကူညီေနရေပမယ့္ ဆင္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သလုိ ျဖစ္တ့ဲအတြက္ က်မလည္း စိတ္မေကာင္းျခင္းစြာ ျဖစ္ရပါတယ္။
ေမာင္ေဇာ္
ေ၀ဘာဂီ ကူးစက္ေဆးရံုကို သြားရင္ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ တကိုယ္လံုး အရုပ္ေတြ ထုိးထားတဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္ အၿမဲလိုလို အရက္ မူးေနတာလုိလုိ ေဆးမူးေနတာလိုလို ေကာင္ေလး တေယာက္ကုိ အၿမဲေတြ႔ပါတယ္။ သူက အၿမဲ ၿပံဳးျပတာေလာက္ပဲ လုပ္ပါတယ္။ တျခား လူနာေတြလို က်မဆီ အကူအညီ ေတာင္းတာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ပါဘူး။
အမူးသမားလုိလို ျဖစ္ေနတ့ဲ ဒီကေလးကို က်မလည္း စကားေျပာခ်င္စိတ္ မရွိလို႔ မေျပာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်မ လူနာေတြ ေျပာျပခ်က္ အရ သူ႔မိန္းမေကာ ကေလးပါ ေဆးရံုမွာ တင္ထားရတယ္ ဆုိတာ သိရေတာ့ ကရုဏာ သက္မိသလို သူ႔ကိုလည္း စိတ္၀င္စားမိပါတယ္။ သူကေတာ့ သန္သန္မာမာပါပဲ။ ေနာက္တပတ္ အၾကာမွာ က်မ ေဆးရံုေပၚ တက္သြားေတာ့ ့ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ လူးလွိမ့္ေနတ့ဲ ေကာင္ေလးကုိ ေတြ႔ပါတယ္။ သူ႔ကေလး ဆံုးသြားၿပီ တဲ့။ က်မကလည္း အားေပးစကား ေျပာတာေပါ့ေလ။ အရက္နံ႔ကေတာ့ သူ႔ဆီက တေထာင္းေထာင္း ထေနတာပါပဲ။ က်မကလည္း သူ ခံစားေနခ်ိန္ ေသာက္တာျဖစ္မွာပါ ဆိုၿပီး ဘာမွ မေျပာပါဘူး။
တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ သူ႔ကေလးဆုံးၿပီး ရက္လည္ေန႔မွာ ေကာင္ေလးက အေတာ္ေလး မူးရူးၿပီး သတိ လစ္သလိုလို နတ္ပူး သလိုလို လုပ္ေနတာ ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။ က်မ အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ျခင္း ဆိုသလိုပဲ သူ႔မိန္းမ အဲ့ဒီေန႔ပဲ ဆံုးသြားတယ္ ဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့မွ က်မလည္း သူ႔အတြက္ အေတာ္ ေလး စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရၿပီး အေတာ္ေလး သနားသြားပါတယ္။
သူကလည္း ေရာဂါသည္ ဆိုေတာ့ ခုလိုမ်ိဳး စိတ္ေသာကနဲ႔ အရက္ ေသာက္တာေတြေကာ၊ ေဆးခ်တာေတြပါ လုပ္ေနရင္ မျဖစ္ေခ်ဘူး ဆိုၿပီး ေနာက္တရက္ မနက္ အေစာႀကီး သူနဲ႔ စကားေျပာဖုိ႔ ေဆးရံုကို လိုက္သြားပါတယ္။ အျခား လူနာေတြကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ေမာင္ေဇာ္ တေယာက္ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ သူ႔ရြာ ျပန္သြားၿပီ တဲ့။
သူေနတာက ကြမ္းျခံကုန္းၿမိဳ႕နယ္မွာပါ။ ဒီေတာ့ သူ႔ကုိ ေျခရာခံဖုိ႔ မခက္ခဲပါဘူး။ က်မတုိ႔ အဖြဲ႔၀င္ေတြက တဆင့္ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဒီေကာင္ေလး မနက္ေကာ ညေကာ တခ်ိန္လံုး ေသာက္စားၿပီး ငိုယိုေနတာပဲ တဲ့။ ေမးၾကည့္တိုင္း မူးရူးေနတယ္ ေျပာေျပာေနေတာ့ ေသေအာင္လုပ္ေနတာပဲ၊ လုပ္ပေစေတာ့ ဆိုၿပီး ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ထားလိုက္ပါတယ္။
တႏွစ္ေလာက္ ရွိေတာ့ ေမာင္ေဇာ္ကို ေဆးရံုမွာ ျပန္ေတြ႔ပါတယ္။ မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ ပိန္လွီေနၿပီးေတာ့ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ အဆင့္ကိုေတာင္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ သူက က်မကို ေတြ႔ေတာ့ ထံုးစံ အတိုင္း ျပံဳးျပပါတယ္။ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး က်မလည္း စိတ္ မခ်မ္းမသာ ျဖစ္မိပါတယ္။ သူကေတာ့ က်မကုိ အားတက္သေရာပါပဲ။ "က်ေနာ္ အခု ေဆး ရေတာ့မယ္ အစ္မ” တဲ့။ ေအအာတီေဆးက ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လူနာတုိင္း မရႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေဆးရၿပီ ဆုိရင္ လူနာေတြက ၀မ္းသာၾကပါတယ္။ က်မကလည္း သူ႔ကို နင္ ေဆးမေသာက္ဘဲ အရက္ပဲ ေသာက္ပါလား လုိ႔ ေနာက္မိပါတယ္။ က်ေနာ္ ျပန္ေကာင္းလာရင္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး လုိ႔ေတာ့ ေျပာတာပါပဲ။ က်မက မယံုပါဘူး။ အဲ့ဒီလုိဆို ေကာင္းတာေပါ့ လုိ႔ပဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
က်မလည္း ရံုးကိစၥေတြ တျခား လူနာကိစၥေတြေၾကာင့္ ေဆးရံုဘက္ မေရာက္ျဖစ္ျပန္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေဇာ္ တေယာက္ NGO တခုမွာ ေစတနာ့၀န္ထမ္း လုပ္ေနေၾကာင္း၊ အရက္လည္း မေသာက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြေတာ့ ၾကားေနရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔အတြက္လည္း စိတ္ ခ်မ္းသာရပါတယ္။
တရက္က်ေတာ့ ေမာင္ေဇာ္ တေယာက္ က်မအိမ္ကို အေစာႀကီး ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔ဆီကလည္း အရက္နံ႔ တေထာင္းေထာင္း ထလုိ႔။ သူလုပ္ေနတဲ့ NGO နဲ႔ အဆင္မေျပဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ အဆင္ မေျပတာေတြကို ကေပါက္ ကခ်ာ ေျပာေနျပန္ပါတယ္။ ဒီကေလးကို ၾကည့္ၿပီး က်မလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းလည္း မသိ၊ ေဒါသကလည္းျဖစ္၊ နင္ဘာလုပ္မလဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ အစ္မ တုိ႔ကို ကူညီခ်င္တယ္ တဲ့။ က်မ အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားပါတယ္။ မျဖစ္မေန နင္ေနခ်င္ရင္ေတာ့ လူနာေတြ စုေနတဲ့ ေတာင္ဒဂံု(၁၈) အိမ္မွာ သြားေနဖုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။
သြားေနပါေတာ့လုိ႔ ေျပာလိုက္ရေပမယ့္ သူ႔ကို ဘယ္လို ထိန္းသိမ္းမလဲ၊ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီမွာေနတဲ့ က်မအဖြဲ႕က လူငယ္ေတြကလည္း ရွိေနေတာ့ ၾကည့္ထိန္းရင္ ျဖစ္ေလာက္ပါတယ္ လုိ႔ေတာ့ ေတြးမိပါတယ္။ သူကေကာ ျပဳျပင္ခ်င္စိတ္ ရွိပါ့မလား စဥ္းစားၿပီး စိတ္ေမာမိပါတယ္။ အ့ံၾသ ၀မ္းသာဖုိ႔ ေကာင္းတာက အဲဒီေနရာကုိ ေရာက္ၿပီး ေနာက္ပုိင္း
လူနာေတြအိမ္ ေရာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ေမာင္ေဇာ္ဟာ ဒီေန႔ခ်ိန္ထိ ေသာက္တာ စားတာလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ လူနာေတြမွန္သမွ် ေဆးရံုတက္ရင္လည္း သူပဲ လိုက္ေစာင့္၊ ေဆးခန္းလည္း သူပဲ ပုိ႔၊ ေသတဲ့လူလည္း သူပဲ အသုဘခ် ဆိုတာေတြကို လုပ္ေပးေနရွာပါတယ္။ ဒီအလုပ္ေတြအတြက္ သူ ေငြတျပားတခ်ပ္မွ မရဘူး၊ ထမင္းကိုေတာ့ အလ်ဥ္းသင့္သလို ေကြ်းၿပီး လမ္းစရိတ္ ေပးတာေလာက္ပဲ လုပ္နုိင္ပါတယ္ ဆုိတ့ဲ က်မတုိ႔အေျခအေနမွန္ကိုလည္း သူ သိပါတယ္။
ကိုစန္း
ေနာက္တေယာက္က က်မတုိ႔ အိမ္နီးနားခ်င္း တေယာက္ပါ ကိုစန္းလုိ႔ အလြယ္ ေခၚပါတယ္။ က်မတုိ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရင္းႏွီးေနတာပါ။ က်မတုိ႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ေကာ္စက္ ဆြဲတဲ့အလုပ္ လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက စကားလည္း မေျပာပါဘူး ဒါေပမယ့္ ဥကၠလာထဲမွာ ရိုက္ပြဲ ျဖစ္တယ္ဆုိရင္ သူ ထိပ္ဆံုးကပဲ။ လမ္းသူရဲ ေခၚမလား လူမိုက္ ေခၚမလားပဲ။ လူလည္း ခဏခဏ ရိုက္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ဆိုးသလဲ ဆိုေတာ့ လက္ဖက္ရည္ တခြက္ တိုက္ရင္ကို လူရုိက္ပါသတဲ့။ က်မတုိ႔နဲ႔ ရင္းႏွီးတယ္ ဆိုေပမယ့္ ဒီလို စရိုက္ႀကီးေၾကာင့္ က်မတုိ႔ကေတာ့ ဖာသိဖာသာ ေနလိုက္တာပါပဲ။
ဒါနဲ႔ သူငါးႏွစ္ေလာက္ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ေရတာရွည္ဘက္မွာ အိမ္ေထာင္ က်ၿပီး သစ္ေမွာင္ခုိ လုပ္ေနသလိုလို ကားစပယ္ယာ လုပ္ေနသလိုလို ၾကားတာပါပဲ။ ၇ ႏွစ္ေလာက္ ရွိေတာ့ သူ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ မိန္းမေကာ ကေလးပါ ဆံုးသြားၿပီတဲ့ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ပဲ ဆံုးတာပါတဲ့။ သူ႔အေဒၚေတြက က်မတုိ႔ အိမ္မွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကို မၾကားခ်င္လည္း ၾကားေနရတာပါပဲ။
သူကေတာ့ ထံုးစံတိုင္း စကား နည္းျမဲပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မက ဒီ အိပ္ခ်္အိုင္ဗြီ ကိစၥေတြ လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ သိေတာ့ အကူအညီ လာေတာင္းပါတယ္။ သူ႔မိန္းမနဲ႔ ကေလးေကာ ဒီေရာဂါနဲ႔ ဆံုးသြားလုိ႔ သူလည္း ေသြးစစ္ခ်င္တယ္ ေျပာပါတယ္။ သူေရာဂါျဖစ္ေနတယ္ ဆိုေတာ့လည္း က်မ လိုက္ ကူညီေပးၿပီးေတာ့ ေဆးရေအာင္ လုပ္ေပးပါတယ္။ ဒီမွာတင္ ျပႆနာ တခုက သူ႔မွာ ေနစရာမရွိ ျဖစ္ေနတယ္ ဆုိတာပါပဲ။
က်မကလည္း သူ႔ကို ေၾကာက္ေတာ့ ေခၚထားဖုိ႔ အေတာ့္ကို စဥ္းစားရပါတယ္။ အျခား အတူေန လူနာေတြကုိ မထင္ရင္ မထင္သလို လုပ္လုိက္မွာကို ေၾကာက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အရဲစြန္႕ၿပီးေတာ့ ေခၚထားလိုက္ပါတယ္။
ေၾကာက္စရာ ကုိစန္းတေယာက္ လူနာအိမ္ေရာက္ၿပီးေနာက္မွာ အင္မတန္ ေျပာင္းလဲသြားပါၿပီ။ ခုဆို အေ၀းေျပးကားဂိတ္မွာ လူနာႀကိဳတာ၊ ေဆးခန္းျပတာ၊ လူနာေတြကုိ လိုက္ျပဳစုေပးတာ၊ အိမ္ေတြကို လိုက္ျပဳစုေပးတာေတြကို က်မတုိ႔နဲ႔ တန္းတူ တကယ္ လုပ္ေနပါတယ္။
ေမာင္ေဇာ္ နဲ႔ ကုိစန္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ေျပာင္းလဲပံုကိုလည္း က်မ အံ့ၾသမိတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ေမးၾကည့္ပါတယ္၊ သူတုိ႔ ျပန္ေျပာျပတာကေတာ့ တူေနပါတယ္။ သူတုိ႔ေၾကာင့္ အျပစ္မဲ့တဲ့ မိန္းမ တေယာက္နဲ႔ ကေလး တေယာက္စီ ေသခဲ့ရၿပီးၿပီ၊ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ ဒီေရာဂါနဲ႔ ဆက္ဆိုးေနမယ္၊ ဆက္မိုက္ေနမယ္ ဆိုရင္ သူတုိ႔တင္မက အပစ္မဲ့ ေသသြားတဲ့ သူတုိ႔ ဇနီးသည္ေတြနဲ႔ ကေလးေတြပါ ဘ၀ကူး မေကာင္းေအာင္ လုပ္သလို ျဖစ္ေနမွာေပါ့ တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ေသဆံုးသြားတဲ့ မိန္းမနဲ႔ ကေလးအတြက္ တတ္ႏုိင္သမွ် ေကာင္းမႈ အစုစု လုပ္ေပးေနတာပါ တဲ့။
က်မလည္း ၾကည္ႏူး ၀မ္းသာစိတ္နဲ႔ သာဓု ေခၚမိပါတယ္။ ဒီႏွစ္ေယာက္စလံုး က်န္းမာ သက္ရွည္ၿပီး ေကာင္းက်ိဳး မ်ားမ်ား ျပဳလုပ္ႏုိင္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းလိုက္ရပါတယ္။
