ျဖဴျဖဴသင္း
HIV/AIDS လူနာေတြကုိ ေစာင့္ေရွာက္တ့ဲ လုပ္ငန္းမွာ ဘာအခက္ခဲေတြ ရွိသလဲဆုိတ့ဲ ေမးခြန္းကို ထပ္ခါတလဲလဲ အေမးခံရ ပါတယ္။ က်မလည္း ေျဖစရာစကား မရွိသလိုေတာင္ ျဖစ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အကုန္လံုး လုိအပ္တယ္လုိ႔ ေျပာရင္ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကေလမလား မသိဘူး။
“ဆယ့္ရွစ္အိမ္” လုိ႔ က်မတုိ႔ အလြယ္ေခၚၾကတ့ဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဒဂုံၿမိဳ႕သစ္ ေတာင္ပုိင္း အမွတ္ ၁၈ ရပ္ကြက္က ေဂဟာမွာ လူနာ တခ်ဳိ႕က က်မတုိ႔ကို ျပန္ကူညီေနၾကပါတယ္။
တခါေတာ့ သူတုိ႔က က်မကုိ ထူးဆန္းတ့ဲ ေမးခြန္းတခု ေမးပါတယ္။ “လူနာေတြကုိ မီဒီယာသမားေတြနဲ႔ ေတြ႔တ့ဲအခါ ပိုက္ဆံရိွတယ္၊ တည္းစရာေနရာ ရွိတယ္လုိ႔ မေျပာဖုိ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ထားသလား” တ့ဲ။ ဒီလုိ လုပ္စရာ မလုိပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေမးတာလဲ ဆုိေတာ့ “လာသမွ် လူနာေတြက ဘာမွမပါဘူး၊ ဘယ္မွမသြားတတ္ဘူး၊ ဘယ္မွာမွ ေနစရာမရွိဘူး၊ ဘာမွ မလုပ္တတ္ဘူး၊ ဘာ စားစရာမွမပါဘူး ဆိုတာခ်ည္း ေျပာေျပာေနလုိ႔ပါ” တဲ့။ ဒါဟာ ရင္းႏွီးခင္မင္လာတ့ဲ သူတုိ႔က မြန္းက်ပ္စရာ အေျခအေနနဲ႔ ႀကဳံခ်ိန္မွာ ေနာက္ေျပာင္ေျပာတာျဖစ္လုိ႔ က်မ သက္ျပင္းခ်ရင္း ရယ္ေမာမိပါတယ္။
တကယ္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အေျခအေနေတြက ရယ္ေမာစရာ နည္းပါးၿပီး ရင္ေမာစရာေတြပဲ မ်ားပါတယ္။ က်မက ပင္ကိုအားျဖင့္ေတာ့ အဆင္ေျပတာ၊ မေျပတာကို ေျပာေလ့ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒါဇင္နဲ႔ခ်ီၿပီး မ်ားလွတဲ့ လူနာေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ရင္းမွ က်မလည္း ညည္းတတ္တဲ့ အက်င့္ ပါလာသလား မသိပါဘူး။ မညည္းမိေအာင္ ထိန္းသိမ္းေနရင္းကကို ညည္းညဴမိေနတာပါ။
က်မတုိ႔ကို ေထာက္ပ့ံသူေတြကလည္း ႏိုင္သေလာက္၊ စြမ္းသေလာက္ လႉေနၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ မေလာက္ငွဘူး ဆုိတဲ့ စကားတခြန္းေတာင္ ထပ္တိုး ေျပာရမလုိပါပဲ။
ဒီေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီခုခံအားက်ဆင္းမႈ ေရာဂါနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ က်မတုိ႔ တိုင္းျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္ အခက္အခဲ ျဖစ္ေနသလဲ၊ အကူအညီ အကာအကြယ္ မဲ့ေနသူ ဘယ္ေလာက္ မ်ားသလဲ ဆိုတာ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ေပၚလြင္ ထင္ရွားမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ က်မတုိ႔ ကူညီႏိုင္တဲ့ အ၀န္းအ၀ုိင္းေလးမွာေတာင္ ဒီေလာက္ ခက္ခဲမႈ၊ က်ပ္တည္းမႈ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္ တျပည္လံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ဆို ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား ခက္ခဲေနသလဲ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား လူေတြ ေသေနသလဲဆိုတာ ေတြးမိၿပီး က်မ စိတ္ဆင္းရဲႀကီးစြာ ျဖစ္ရပါတယ္။
တေန႔တေန႔ ဒီ ခုခံအားက်ဆင္းမႈ ေရာဂါ ကာကြယ္ကုသေရး ေဆး႐ံုေတြမွာ လူဘယ္ေလာက္ ေသေနလဲဆိုတာ က်မ မ်က္ျမင္ ကိုယ္ေတြ႔ပါ။ ဒီေဆး႐ံုတြကုိ က်မအျပစ္ မျမင္၊ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒီေဆး႐ံု ေဆးခန္းေတြမွာ ၀န္ထမ္း အင္အားကလည္း မလံုေလာက္၊ ေနာက္ ေဆးဆိုရင္လည္း ပဋိဇီဝေဆးေလာက္သာ ေပးႏုိင္ၿပီး တျခားေဆး၀ါးေတြက မရွိသေလာက္ ဆုိေတာ့ လူနာေတြက ေဆး႐ံုဆို တယ္ မသြားခ်င္ၾကလွပါဘူး။
လူေတြမွာ “အားကိုးမရဘူး” ဆိုတဲ့ အသိ ၀င္ေနတာက အေတာ္ေလး ခက္ပါတယ္။ မျဖစ္လြန္းမွ ေဆး႐ံုတင္ၾက၊ ေဆး႐ံုေရာက္ခ်ိန္မွာလည္း ေျခလြန္လက္လြန္ ျဖစ္ေနၾက၊ ေနာက္ ေဆးဖိုး၀ါးခကလည္း မတတ္ႏုိင္ ဆိုတာနဲ႔ လံုးခ်ာလည္၊ အသက္ ဆံုးရံႈးေနသူ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ တာ၀န္ရွိသူ ဘယ္သူလဲ ေမးရင္ေတာ့ ေရႊသမင္ဘယ္ကထြက္ ဆိုတာပါပဲ။ တကယ္ တာ၀န္ရွိသူ အစိုးရကမွ ဂရုမစိုက္ဘူးဆုိရင္ သူတုိ႔လက္ေအာက္မွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနသူေတြကေတာ့ ေျပာစရာ မရွိေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ သူတုိ႔မွာ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းတဲ့ စိတ္ေစတနာ ရွိတယ္ ဆိုဆုိ ဘာမွ လုပ္မရပါဘူး။
ဒါေတြဟာ အေရးေပၚေျဖရွင္းရမယ့္ ကိစၥေတြပါ။ က်မတုိ႔ လူမ်ဳိးေတြဟာ မျဖစ္ခင္ကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ျဖစ္ၿပီးရင္ေတာ့ ျပာျပာသလဲ ျဖစ္တတ္္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တည့္တည့္ရင္ဆုိင္ရမယ့္ ဟာမ်ဳိးကို ေရွာင္ပါတယ္။
ဒီလုိ အကူအကယ္ မဲ့ေနတာကိုလည္း အစိုးရ တာ၀န္ရွိသူ၊ ေအာက္ေျခေဆး႐ံုအုပ္ အစရွိသျဖင့္ မတင္ျပရဲပါဘူး။ အျဖစ္မွန္ေျပာရင္ အလုပ္ျပဳတ္မယ္ ဆိုတာကို ေတြးၿပီး မေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္။
မၾကာေသးခင္က ပဲခူးမွာ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ကုိ ကေလးစစ္သားက ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္တာ ဟိုးေလးတေၾကာ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြ မရိပ္မိတာကေတာ့ ေသနတ္သံ မထြက္ဘဲ သြယ္၀ိုက္ေသာနည္းနဲ႔ ျဖစ္ေနတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ စစ္အစိုးရက လူေတြ ေသေၾကေနတာကို လ်စ္လ်ဴရႈေနတယ္ ဆုိတ့ဲ အခ်က္ပါပဲ။
ဒီအက်ဳိးဆက္ဟာ ေနာင္ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ အထိ ကုစားဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ေရြးေကာက္ပြဲလြန္ ကာလေတြမွာလည္း တျခားႏုိင္ငံေရး အာဏာလုပြဲေတြပဲ လုပ္ေနဦးမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ လူေတြ ဒီထက္မက ေသၾကဦးမွာပါ။ ဒီေတာ့ တာ၀န္ရွိတဲ့ အစိုးရကေတာ့ ဘာတာ၀န္မွ မယူပါဘူး။ က်မတုိ႔ ႏုိင္သေလာက္ တာ၀န္ယူၾကရမွာပါ။
က်မ အင္တာဗ်ဴးတခုမွာ ေျပာခဲ့ဖူးတ့ဲ စကားက ေလာႀကီးၿပီး ေျပာလုိက္္မိတာပါ၊။“တရားမ၀င္ေငြလည္း ယူမယ္” ဆုိတာပါ။ အမွန္ က်မ ဆိုလိုရင္းက အစိုးရက အသိမွတ္ျပဳသည္ျဖစ္ေစ မျပဳသည္ျဖစ္ေစ၊ ဘယ္အဖဲြ႔စည္း ဘယ္နိုင္ငံက ေငြေၾကးမဆို က်မ လက္ခံၿပီး လူနာေတြအတြက္ ေဆာင္ရြက္သြားမယ္လုိ႔ ဆိုလိုခ်င္တာပါ။
က်မကို လာေတြ႔တ့ဲ နုိုင္ငံျခားသားေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ျပည္တြင္း ျပည္ပက ျမန္မာျပည္သားေတြလည္း ေျပာၾကပါတယ္။ က်မ လုပ္ရပ္အတြက္ အရမ္းကို ဂုဏ္ယူပါတယ္တဲ့။ က်မလည္း ဒီလုိ အေျပာခံရတာကို ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂုဏ္ယူေနၾက႐ံုနဲ႔ ၿပီးမတဲ့လား။ ဒီ အကာကြယ္မဲ့ လူသားေတြကိုေရာ ဘယ္လုိ ကူညီၾကမလဲ ဆုိတာေလး စဥ္းစားေပးၾကပါ။
ဒါေၾကာင့္ ဂုဏ္ယူၾကတယ္၊ ဒီထက္မက ဂုဏ္ယူခ်င္တယ္ဆုိရင္ အထိေရာက္ဆုံး ၀ုိင္း၀န္းကူညီၾကတာဟာ အေကာင္းဆံုးပါလုိ႔ က်မ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။
(၂၀၁၁ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၂ ရက္ေန႔က ဧရာ၀တီတြင္ ေဖာ္ျပျပီး)
