Monday, June 25, 2007
suu by Razali
0
comments
Labels:
Home Affairs,
portrait
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္န႔ဲေတြ႔ဆံုျခင္း
ရာဇာလီ အစၥေမးလ္
“- - - ဘယ္လိုေၾကာင့္ က်မကို သူမ်ားေတြနဲ႔ထူးၿပီး ဆက္ဆံသင့္တာလဲ။ မတရား အက်ဥ္းခ်ခံထားရတဲ့ မိခင္ေတြကို ဘ၀ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ျပန္ေတြ႔ခြင့္မရတဲ့ သားသမီးေတြ မေရတြက္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ရိွေနခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ကေလးက်မွ ဘယ္လုိေၾကာင့္ က်မကို ေတြ႔ခြင့္ရသင့္တာလဲ- - - ”
၂၀၀၆ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းမွာ ကုလသမဂၢအေထြေထြအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ရဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ အထူးကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္ကေန က်ေနာ္ႏုတ္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မတိုင္မီ ၄ ႏွစ္တာကာလအတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံကို က်ေနာ္ ၁၄ ႀကိမ္ သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္႔ရဲ႕ ပထမဆံုးခရီးစဥ္က သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ မွာ စတင္ပါတယ္။ ကုလသမဂၢဟာ က်ေနာ့္ကို ကိုယ္စားလွယ္တဖြဲ႔နဲ႔အတူ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုသြားဖို႔ ေစလႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီခရီးစဥ္အတြင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ အတြင္းေရးမႉး (၁) ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔တို႔နဲ႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ န႔ဲေတြ႔ဆံုဖို႔ စီစဥ္ေပးတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔ပါ။ အေတာ္ေလး ပူအိုက္စြတ္စိုတဲ့ မုတ္သုန္ရာသီရဲ႕ ဇြန္လလယ္ထဲ ဆိုၾကပါစို႔။
အစိုးရက စီစဥ္ေပးတဲ့ ကားတစီးန႔ဲ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းက ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ေနအိမ္ကို က်ေနာ္ သြားခ႔ဲပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အခန္းတခန္းထဲမွာ သူ႔ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့တယ္။ အခန္းနံရံေပၚမွာ သူမရဲ႕ က်ဆံုးေလၿပီးေသာ ဖခင္ရဲ႕ပံုတူ ပန္းခ်ီကားႀကီး ခ်ိတ္ဆြဲထားပါတယ္။ အခန္းထဲထိုင္ေနစဥ္ တခဏတာရဲ႕ ထူးျခား မႈကို က်ေနာ္ သတိျပဳမိလိုက္တယ္။ အလြန္ထူးျခားတဲ့ တစုံတခုဟာ က်ေနာ့္ဘ၀ကို အက်ဳိးသက္ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိလိုက္ပါတယ္။
ခဏအၾကာမွာ အျပာေရာင္ ဘေလာက္စ္အက်ႌန႔ဲ ျမန္မာထဘီကို ၀တ္ဆင္ထားၿပီး ေခါင္းမွာ စပယ္ပန္းေတြပန္ထားတ႔ဲ သူမဟာ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးတဲ့ဟန္န႔ဲ အခန္းထဲကို၀င္လာတာ အလြန္က်က္သေရရိွပါတယ္။ မဟာဆန္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔လို႔ ဆိုပါရေစ။ ကုလားထိုင္မွာ ေနရာယူၾကေတာ့ ယဥ္ေက်းစြာ က်ေနာ့္ကို သူ႔ရဲ႕ညာဘက္မွာ ထိုင္ေစပါတယ္။
သူဟာ ထိုင္တဲ့အခါမွာ ခါးကိုမတ္မတ္ထားၿပီး ထိုင္တတ္ပါတယ္။ ထိုင္ခုံက ေနာက္မီွမပါေတာ့ သတိမထားဘူးဆိုရင္ ၾကာလာရင္ ေက်ာနာလာၿပီး ေခြက်သြားႏိုင္တဲ့ ထိုင္ခံုမ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။ ကေခ်သည္တေယာက္လို ခါးကိုမတ္မတ္ထားၿပီး ထုိင္ေနတ႔ဲ သူ႔အနားထိုင္ရတာ အေနရခက္လွပါတယ္။
က်ေနာ္ သတိလက္လြတ္ၿပီး သူထိုင္သလိုမ်ဳိး ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနစဥ္မွာပဲ အဲဒီတိုက္ပြဲမွာ က်ေနာ္ ရံႈးနိမ့္သြားၿပီး ခါးကိုမမတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သူမဟာ ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္ရိွတယ္ဆိုတာ သံသယရိွစရာ မလိုပါဘူး။ ေလထဲမွာလည္း စပယ္ပန္းရနံေတြ ေမႊးပ်ံ႕လို႔။ သူန႔ဲစကား စေျပာတယ္ဆိုရင္ပဲ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သတၱိရိွသလို စြဲေဆာင္မႈလည္းရိွတယ္”လို႔ က်ေနာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ စကားအေျပာအဆို မတတ္မႈဆိုတာ စဥ္းစားစရာေတာင္ မလုိပါဘူး။
သူန႔ဲေတြ႔ဆံုခဲ့ဖူးတဲ့ ကုလသမဂၢ ကိုယ္စားလွယ္တေယာက္က ႀကိဳၿပီး သတိေပးခဲ့တာရယ္၊ သူန႔ဲပတ္သက္တဲ့ မွတ္တမ္းေတြကို ေလ႔လာဖတ္ရႈ ၾကားသိခဲ့ရ တာေတြအရ သူဟာ ေအးစက္စက္ေနတတ္သူတေယာက္လို႔ သိထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားစေျပာတယ္ဆိုရင္ပဲ က်ေနာ္တို႔စကား၀ိုင္းက စိုျပည္သြားတယ္။
သူန႔ဲ ပတ္သက္ၿပီး ႀကိဳတင္ေတြးဆ ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့တာေတြ ေဖ်ာက္လိုက္ၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုဆက္ဆံတာဟာ က်ေနာ့္ကို အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။
၂ နာရီၾကာ စကားေျပာၿပီးတဲ့ အခ်ိန္အထိ ယံုၾကည္ရာကို မယိုင္မလဲ ကိုင္စြဲတတ္သလိုပဲ သူမဟာ တေလွ်ာက္လံုး မတ္မတ္ထိုင္ေနခဲ့တယ္။ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ဆက္ဆံေရး တခုအတြက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အၾကား အေျခခံတခု တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ေဆြးေႏြးပြဲအစမွာ သူန႔ဲ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ကုလသမဂၢက ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိ ကူညီႏိုင္တယ္၊ အာဆီယံအဖြဲ႔ကလည္း ျမန္မာ့အေရးေျပာဆိုဖို႔ ဆႏၵရိွလာတဲ့အေၾကာင္းေတြကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ စိတ္၀င္တစားန႔ဲ နားေထာင္ခဲ့ပါတယ္။
အာဆီယံနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ႔စိတ္ထဲ သိျမင္ခဲ့တဲ့အတိုင္း အခုျဖစ္လာတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။ အာဆီယံရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားန႔ဲ ရပ္တည္ခ်က္ဟာ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ျဖစ္ေနဆဲပါ။ အျပဳသေဘာေဆာင္ ညွိႏိႈင္းဆက္ဆံေရးဟာ ဘယ္တုန္းကမွ အျပဳသေဘာမေဆာင္ခဲ့သလို ေရရွည္ညွိႏိႈင္းတာလည္း မရိွခဲ့ပါဘူး။
ကုလသမဂၢ န႔ဲပတ္သက္ၿပီးလည္း က်ေနာ္တို႔ အတူတကြ ျပန္လည္သံုးသပ္စိစစ္ႏိုင္ဖို႔ ျပႆနာရပ္ေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း သူ႔ကို ေသခ်ာရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ သူမဟာ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယံုၾကည္သူပါ၊ ကုလသမဂၢကလည္း ထိုနည္းတူ ယံုၾကည္ၿပီး ျမန္မာ့အေရးကို ကူညီေနတယ္လို႔ သူ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။
အဲ့ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ကုလသမဂၢဟာ လုပ္ႏိုင္ တာထက္ေလ်ာ့နည္းၿပီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာပါရေစေတာ့။
အမ်ားအားျဖင့္ ခရီးစဥ္တိုင္းမွာ သူန႔ဲ ၂ ႀကိမ္ ေတြ႔ရပါတယ္။ အစိုးရရဲ႕ သေဘာထားေတြကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္ သူန႔ဲ တႀကိမ္ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္တခါ အစိုးရန႔ဲ ထပ္စကားေျပာၿပီး တႀကိမ္ထပ္ေတြ႔ရတယ္။ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဘာေတြ ေျပာခဲ့ၾကသလဲ။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေဆြးေႏြးပြဲေတြဟာ ျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ေရး၊ တိုင္းရင္းသားပါတီေတြရဲ႕ အခြင့္အေရး၊ တပ္မေတာ္ရဲ႕ အနာဂတ္အခန္းက႑ စတဲ့ျပႆနာရပ္ေတြကို ေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။
သူန႔ဲ ေဆြးေႏြးရတဲ့အခ်ိန္ေတြကေတာ့ တကယ့္ကို တန္ဖိုးရိွပါတယ္။ စကား၀ိုင္းဟာ ဘ၀အေၾကာင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ လူ႔သဘာ၀၊ ဥပေဒန႔ဲ ေမြးရာပါအခြင့္အေရး စတဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြဆီလည္း ေရာက္ေရာက္သြားတတ္တယ္။ တတိုင္းျပည္လံုးက အျမတ္တႏိုးန႔ဲ `အန္တီ´ လို႔ ေခၚၾကတ့ဲသူမဟာ တကယ့္ကို စကားေျပာႏိုင္သူတေယာက္ပါ။
သူ႔ကို က်ေနာ္ အံ့ဩေလးစားရတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အက်ဥ္းက်ခံေနရေပမယ့္ ကုလသမဂၢန႔ဲ ကမာၻႀကီးရဲ႕ ျဖစ္ေပၚ တိုးတက္မႈေတြ အပါအ၀င္ အရာအားလံုးနီးပါးကို မ်က္ျခည္မျပတ္ ေလ့လာထားႏိုင္တာေၾကာင့္ပါ။
အမ်ဳိးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရးန႔ဲ ဒီမိုကေရစီေရးဆီ သြားတဲ့ေနရာမွာ ခက္ခဲတဲ့ ညိႇႏိႈင္းေဆြးေႏြးမႈေတြအတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနရေအာင္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒကို သံုးသပ္ေနတယ္လုိ႔ေတာင္ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပပါတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔ဟာ အာဏာရိွေနၿပီး ျမန္မာနဲ႔ ကုလသမဂၢအၾကား ဆက္ဆံေရးလုိအပ္ပံုကို တပ္မေတာ္ ထဲမွာ သူ႔ေလာက္နားလည္သူ မရွိပါဘူး။ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ သူ အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားရွင္းျပပါတယ္။ သူ႔အစိုးရရဲ႕ ဟို၀န္ႀကီး ဒီ၀န္ႀကီးေတြ ကလည္း တိုင္းျပည္မွာ လမ္းေတြ တံတားေတြ ဘယ္ေလာက္ ေဖာက္လုပ္တည္ေဆာက္ ၿပီးစီးေၾကာင္း စတာေတြကို နာရီမ်ားစြာ အစီရင္ခံ တင္ျပတဲ့အတြက္ ထိုင္ၿပီး နားေထာင္ခဲ့ရေသးတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔ဟာ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာနအပါအ၀င္ အဆင့္ျမင့္အစိုးရအရာရိွေတြန႔ဲ စကားေျပာခြင့္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခြင့္အေရးကို အမိအရယူၿပီး “သံတမန္ဆက္ဆံေရးပိုင္းမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာေတြမ်ားမွားယြင္းေနလို႔လဲ။ ကေမၻာဒီးယား လုိ ႏိုုင္ငံေတာင္မွ ခင္ဗ်ားတို႔ထက္ ေငြပိုရေနေသးတယ္။ ေျမာက္ကိုရီးယားကလည္း အေထာက္အပံ့ရတဲ့ေနရာမွာ ခင္ဗ်ား တို႔ထက္ပိုၿပီး ေအာင္ျမင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ ဘာမ်ားမွားေနလုိ႔လဲ”လို႔ သူတို႔ကို က်ေနာ္ ေျပာလိုက္တယ္။ သူတို႔ နည္းနည္းေတာ့ ကသိကေအာင့္ျဖစ္သြားၾကတယ္။ အဲဒီလုိျဖစ္ေအာင္လည္း က်ေနာ္ တမင္လုပ္တာပါ။
က်ေနာ့္ခရီးစဥ္ ရလဒ္ေတြအတြက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေက်နပ္အားရေနၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြလည္း ျမင့္မားလာ ပါတယ္။ က်ေနာ့္အလုပ္ကို က်ေနာ္ ေၾကညက္ေအာင္ လုပ္တယ္။
တခ်ဳိ႕ျဖစ္ရပ္ေတြမွာ က်ေနာ့္အရင္ ကုလသမဂၢ ကိုယ္စားလွယ္ေတြအေနနဲ႔ အစိုးရန႔ဲစကားေျပာရတာထက္ သူန႔ဲစကားေျပာရတာ ပိုၿပီး ခက္ခဲတတ္တာကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။
က်ေနာ့္ရဲ႕ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုတတ္မႈကေတာ့ သူမကို သက္ေတာင့္သက္သာရိွေစပံုပါ။
သူန႔ဲ သူခ်စ္တဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာေတြကို ႐ိုးသားစြာ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုလာတဲ့အထိ က်ေနာ္တို႔အၾကား နားလည္မႈရိွလာခဲ့တယ္။
ဒီလုိန႔ဲ သူ႔ရဲ႕ ႐ုန္းကန္မႈေတြ၊ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြကုိ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပခဲ့တယ္။ သူ႔အေျပာအတိုင္းဆို က်န္းမာေရး မေကာင္းတဲ့မိခင္ေၾကာင့္ ေမြးရပ္ေျမဆီ အလည္သက္သက္လာခဲ့ပံု၊ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲထဲပါ၀င္ဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ခဲ့ပံု စတဲ့ အဂၤလန္က ျပန္လာခ်ိန္မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပံုေတြကို ေျပာျပပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ သူဟာ ဖခင္ေျခရာ နင္းလိုက္မယ္ဟဲ့ဆိုၿပီး ရည္ရြယ္ခဲ့ဟန္ မရိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ သူ႔အေဖသမီးဆိုတာ လံုး၀ရွင္းပါတယ္။
က်ေနာ္ ျမန္မာစကား မေျပာတတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္အတြက္လည္း ျမန္မာစကားတတ္ဖို႔ မလိုအပ္ပါဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အဂၤလိပ္စကားကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔ကိုမျမင္ရဘဲ ေျပာေနတဲ့အသံ ကိုသာၾကားရရင္ အဂၤလိပ္တေယာက္ စကားေျပာေနသလားလို႔ ထင္မိမယ္။ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ ခပ္မတ္မတ္ ကိုယ္ေနဟန္ထား၊ ႐ိုးရာအ၀တ္အစားန႔ဲ စပယ္ပန္းေတြ ေ၀ေအာင္ပန္ထားၿပီး ေတာ္၀င္အဂၤလိပ္စကားကို ေျပာႏိုင္သူ၊ ဒါ ညိႇဳ႕ဓာတ္အျပည့္ပါတဲ့ ထံုးဖြဲ႔ထားမႈေလ။
ဒါကို သူ သိပါတယ္။ မဟာဆန္မႈ၊ ဗဟုသုတႂကြယ္၀မႈေတြနဲ႔အတူ လူတိုင္းကို သူ ညႊတ္ေစႏိုင္တယ္။ တကယ္လို႔ သူသာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အၿမဲတမ္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာခဲ့ရင္ အာဆီယံႏိုင္ငံ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေတြကို ဒီမိုကေရစီန႔ဲ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ၿပီး ၀ံ့၀ံ့ႂကြားႂကြားန႔ဲ အႏိုင္ယူႏိုင္တယ္လို႔ တခါတုန္းက သူ႔ကို က်ေနာ္ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။
စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြန႔ဲ ေဆြးေႏြးႏိုင္မယ့္နည္းလမ္းရွာဖို႔ သူ႔ကို က်ေနာ္ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့သလို စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုလည္း သူန႔ဲေဆြးေႏြးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဒုတိယခရီးစဥ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊက သူန႔ဲ ေဆြးေႏြးဖို႔ သေဘာ တူခဲ့ပါတယ္။ အစိုးရကိုယ္စား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔က ညိႇႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔ကိုလည္း သေဘာတူခဲ့တယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္န႔ဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔တို႔ တိုက္႐ိုက္ေတြ႔ဆံုတာ မရိွေပမယ့္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲဟာ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာက အဲ့ဒီကိစၥကို က်ေနာ့္ကို သူမေျပာဘဲထားခဲ့တာပါ။
က်ေနာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အေခါက္ေခါက္ အခါခါလာၿပီး သူ႔ကို လႊတ္ေပးမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္က က်ေနာ့္ကိုေျပာတယ္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္ အားလံုးန႔ဲ သူ ညစာစားပြဲမွာ ႐ိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကိုလည္း ျပပါတယ္။ က်ေနာ္ အံ့အားသင့္သြားတယ္။
ေနာက္တေန႔ ေန႔လယ္မွာ သူ႔ကိုသြားေတြ႔တဲ့အခါ စာရင္းရွင္းစရာရိွတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာမွွ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး မႈတခ်ဳိ႕ တကယ္ရိွခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔န႔ဲ တန္းတူေဆြးေႏြးခဲ့ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ေၾကာင္းန႔ဲ ေက်နပ္အားရ စရာမရိွေၾကာင္း ထုတ္ေျပာပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာျပခ်က္အရေတာ့ စစ္အစိုးရေခါင္းေဆာင္ေတြန႔ဲ ညစာ စားပြဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉး ႀကီးတေယာက္တည္း ဒိုင္ခံေျပာသြားတာလို႔ သိရတယ္။
စစ္အစိုးရနဲ႔ စကားေျပာရတာ သူတို႔ရဲ႕ကိန္းဂဏန္းေတြကို ပေဟဠိ အေျဖညွိေနရတဲ့ အလုပ္ပါ။ “က်ေနာ္တို႔ တံတား ၂၉ စင္း ေဆာက္ၿပီးသြားၿပီ၊ က်ေနာ္တို႔ ဒါေတြလုပ္ၿပီးသြားၿပီ၊ ဟိုဟာေတြလည္း လုပ္ၿပီးသြားၿပီ” စသျဖင့္ သူတို႔ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။
စစ္အစိုးရဆိုေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ေတြးပံုေခၚပံုေတြက အမ်ားနဲ႔မတူပါဘူး။ အရာအားလံုးကို သူတို႔ ခ်မွတ္ထားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ ေတြအတိုင္း ခပ္ရွင္းရွင္း ျမင္ပါတယ္။ ဆိုၾကပါစို႔ … အစိုးရေကာင္းဆိုတာ တင့္ကားေတြကို တေနရာကေန တေနရာ ေရႊ႕တဲ့အလုပ္လို႔ နားလည္ထားၾကပံုပါ။
တိုင္းျပည္တည္ၿငိမ္ေရးနဲ႔ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးအတြက္ သူတို႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ဘယ္လိုေအာင္ျမင္ေနတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း နားေထာင္ၿပီးမွဘဲ က်ေနာ္လည္း အေရးႀကီးတဲ့ျပႆနာေတြကို ေဆြးေႏြးဖို႔ လမ္းစရွာႏိုင္ေတာ့တယ္။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြက အမွန္ေတြဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ တကယ္လည္း လမ္းေတြေဖာက္ တံတားေတြ ေဆာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလမ္းေတြဟာ ဘယ္မွာဆံုးမွာလဲ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါမွာေတာ့ ကိန္းဂဏန္းေတြ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူ အဓိကထားေျပာေနတာ ႏိုင္ငံေရးပါ။ သူ႔ရဲ႕ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီရရိွေရး ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္သူေတြ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မႈကို နားလည္လာၿပီး အဲ့ဒီကေန အက်ဳိးေက်းဇူး ရရိွခံစားေစခ်င္တာပါ။ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြ တိုးတက္ ေကာင္းမြန္လာၿပီး ဥပေဒရဲ႕ အကာအကြယ္ကို ရရိွခံစားေစခ်င္တာပါ။ ႏိုင္ငံဟာ ဘယ္ေလာက္ ေနာက္က်က်န္ရစ္ ေနၿပီဆိုတာ သူသိပါတယ္။
က်ေနာ္ သူ႔ကို ေမးၾကည့္တယ္။ “ခင္ဗ်ားကို အေနာက္လုိလားသူလို႔ ျမင္ၾက တယ္ဗ်။ အေနာက္အုပ္စုက ျဖစ္ေစခ်င္တာ ေတြကို လုပ္ေနသူ၊ ဒီမိုကေရစီလို႔ ခင္ဗ်ားေအာ္ေပးတာ၊ အဲဒါ ဘာေတြက ေစ့ေဆာ္ခဲ့တာလဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံက အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူေတြကို ကူညီဖို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေနာက္အုပ္စုရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈ တခုလား”လုိ႔ ။ ေနာက္ အဲ့ဒီအခ်က္ဟာ သူက အာဆီယံႏိုင္ငံေတြကို အေလး မထားရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း တခု။ ထုိနည္းတူ သူ႔အေပၚလည္း အာဆီယံက ဘ၀င္မက်တဲ့ အခ်က္ တခ်က္ျဖစ္တယ္လို႔ က်ေနာ္ ေျပာလိုက္တယ္။
သူမရဲ႕ ႐ုန္းကန္တိုက္ပြဲ၀င္ေနမႈဟာ အျပင္လူေတြရဲ႕ ေစ့ေဆာ္မႈ ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ေဒသတြင္းက လႈပ္ရွားမႈတခုလို႔ ကြဲကြဲျပားျပား ရႈျမင္သြားေစသင့္ေၾကာင္း က်ေနာ္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
အဲ့ဒီစြပ္စြဲခ်က္ေတြအားလံုးကို သူ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသထြက္ပါတယ္။ “အာဆီယံဟာ ဘာေတြမ်ား လုပ္ခဲ့ဖူးလို႔လဲ။ က်မ သူတို႔ရဲ႕ အကူအညီကို ရခဲ့သင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ဘာေတြမ်ားလုပ္ခဲ့လုိ႔လဲ။ သူတို႔ သံတမန္ေတြ က်မနဲ႔ ေတြ႔ရမွာ ေၾကာက္ေနၾကတယ္”လို႔ အာဆီယံနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ ပစ္ပစ္ခါခါ ေျပာတတ္တယ္။
၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေမလ ၃၀ ရက္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဒီပဲယင္းအျဖစ္အပ်က္မွာေတာ့ အာဆီယံက အံ့ဩတုန္လႈပ္ခဲ့ၿပီး သူမကိုယ္စား ေျပာဆိုမႈေတြ ရိွလာပါတယ္။ အဲ့ဒီျဖစ္ရပ္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ သူမကို ေထာက္ခံတဲ့လူထုဟာ ဒီပဲယင္းၿမိဳ႕ အေနာက္ ဘက္က ရြာတရြာအနားမွာ ခ်ဳံခိုတိုက္ခိုက္ျခင္း ခံခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အာဆီယံအဖြဲ႔ႀကီးရဲ႕ မစြက္ဖက္ေရး မူ၀ါဒက ပိုေနၿမဲ က်ားေနၿမဲအတိုင္း ျမန္မာျပည္သူ အမ်ားအျပား ထိခိုက္ေသေက် ပ်က္ဆီးေနတာကို ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
၂၀၀၂ ခုႏွစ္ သူ႔ကို ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က လႊတ္ေပးေတာ့ နားလည္မႈယူခဲ့တဲ့ အခ်က္တခ်က္က လူထုၾကားထြက္ၿပီး တိုင္းျပည္အေျခအေနကို အဆိုးျမင္ဘက္က မေျပာဖို႔ပါ။ ျပည္သူေတြ ေကာင္းက်ဳိး ေဆာင္ၾကဥ္းေပးဖို႔ အစိုးရကို သူ ကူညီရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေျပာေနတာက ကမၻာေက်ာ္ ေခါင္းေဆာင္အေၾကာင္းေလ။ ခင္ဗ်ားက သူ႔ကိုလႊတ္ေပးရင္ လူတိုင္းက သူ႔ဆီ ေရာက္လာတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ဆႏၵျပမႈေတြ မျဖစ္ပြားေအာင္ သူ အၿမဲဂ႐ုစိုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တုိင္းျပည္မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရိွေနၿပီး ဘာမွမလုပ္ရေသးပါလားလို႔ တခဏအတြင္းမွာပဲ သူ သိျမင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
လူထုကကူညီဖို႔ သူ႔ကို ေမတၱာရပ္ခံလာတဲ့အခါ သူ ခရီးထြက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးစကား ေျပာလာပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမား ပိုဆန္ လာၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပင္ကို ခရီးထြက္ပါတယ္။ သူ သြားေလရာ ေထာင္ခ်ီတဲ့လူအုပ္ႀကီး လိုက္ၾကတယ္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အစိုးရနဲ႔ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အၾကား အေရးပါတဲ့ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးမႈေတြ မစဘဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခရီးထြက္ခြင့္ျပဳခဲ့တာဟာ အမွားလို႔ စစ္အစိုးရ၀န္ႀကီးတဦးကို က်ေနာ္ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။
အဲ့ဒီေနာက္ ဒီပဲယင္းအေရးအခင္းျဖစ္ၿပီး သူလည္း အသတ္ခံရလုနီးနီး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သူ႔ကို ဘယ္လို အေဆာင္အေယာင္မွ မေပးဘဲ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ခ်ဳပ္ထားခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ေထာင္ထဲထည့္ထားတာ စစ္အစိုးရက က်ေနာ့္ကို မေျပာခဲ့ဘဲ မဖံုးကြယ္ ႏိုင္တဲ့အဆံုးက်မွ က်ေနာ့္ကို သူနဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ေပးတယ္။
သူတို႔ က်ေနာ့္ကိုေခၚေတာ့ က်ေနာ္ သြားပါတယ္။ ခရီးစဥ္ဟာ စံုေထာက္၀တၱဳေတြ အတိုင္းပဲ။ သူတို႔ ကားတစီးၿပီး တစီး၊ ကားေမာင္းသမား တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လဲတယ္။ ကားေမာင္းသမား ဘယ္သူဆိုတာ မသိရပါဘူး။ ကားထဲထိုင္ လိုက္ရင္း “ဘယ္ကမၻာထဲ ငါေရာက္ေနမိပါလိမ့္”လို႔ ေတြးလိုက္မိေသးရဲ႔။
က်ေနာ့္ကို တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ေခၚသြားလိုက္တာ က်ေနာ္ တေယာက္တည္း ေငါင္စင္းစင္းနဲ႔။ က်ေနာ္ လံုၿခံဳမႈမွရိွရဲ႕လားလုိ႔ေတာင္ ေတြးမိခဲ့တယ္။ ေနာက္က လိုက္တဲ့ ကားေတြကလည္း မွန္အနက္ေတြနဲ႔။
အဲ့ဒီေနာက္ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလိုပဲ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒီေနရာကေတာ့ အင္းစိန္ဗဟိုအက်ဥ္းေထာင္ပါပဲ။ အဲ့ဒီ ေထာင္ထဲမွာ ရာဇ၀တ္မႈမ်ဳိးစံု က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားပါတယ္။ စိတ္မႏွံ႔သူလို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ အဂၤလိပ္ စကားလံုးတလံုးနဲ႔ အသံထြက္တူတဲ့ ဒီအက်ဥ္းေထာင္ရဲ႕နာမည္ဟာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ အမွတ္ထင္ထင္ပါ။
ကားကို ေထာင္ထဲေမာင္း၀င္လာၿပီး ဘယ္ေကြ႔လိုက္ ညာေကြ႔လုိက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အုတ္တိုက္ေလးတခုဆီ ေရာက္လာပါတယ္။
တဲသာသာ အုတ္တိုက္ေလးထဲမွာ သူ႔ကို ခ်ဳပ္ထားတယ္။ အျပင္ဘက္မွာ ေရတြင္းတတြင္းရိွတယ္။ သူ႔ကိုေတြ႔ဖို႔ အထဲ၀င္ လုိက္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္ တုန္လႈပ္သြားခဲ့တယ္။ အၿမဲတမ္း ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ေနၾက သူမရဲ႕ အသြင္အျပင္နဲ႔ လံုး၀ျခားနားေနၿပီး မသပ္မရပ္နဲ႔ ေနထိုင္ေနရတာ ျမင္လိုက္ရလို႔ပါပဲ။
“က်မ တရားမွ်တမႈကို လိုခ်င္တယ္ ရပ္ဇ္”လို႔ သူက က်ေနာ့္ကို ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ က်ေနာ့္ ေဘးနားမွာရပ္ေနတဲ့ စစ္အရာရိွေတြဘက္လွည့္ၿပီး “က်မအိမ္က အကႌ်ေတြပဲ က်မလိုခ်င္တယ္။ ရွင္တို႔ေပးတဲ့ အကႌ်ေတြကို က်မ မ၀တ္ခ်င္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်မရဲ႕ တကိုယ္ေရသံုး ပစၥည္းေတြလည္း ယူလာေပးပါ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
သူမရဲ႕ လူသားဆန္မႈကို ဒီလိုအေနအထားမ်ိဳးနဲ႔ သစၥာေဖာက္လိုက္ၾကတာေတြ႔ရေတာ့ က်ေနာ္ ထိတ္လန္႔မိပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ထပ္အံ့အားသင့္ေစခဲ့တာက “ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ၿပီးခဲ့ၿပီ၊ ျပည္သူလူထုအက်ဳိးန႔ဲ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး အတြက္ အစိုးရနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔ က်မဘက္က အဆင္သင့္ရိွတယ္”လို႔ သူေျပာလိုက္တဲ့စကားပါ။
ဒါနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညႊန္႔ကို က်ေနာ္ျပန္ေတြ႔ေတာ့ “ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ၊ ဒီကိစၥန႔ဲပတ္သက္ၿပီး ကမာၻကို က်ေနာ္ဘယ္လို ေျပာရမွာလဲ”လို႔ ေဒါသလည္းျဖစ္ စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္ၿပီး ေျပာခဲ့ပါတယ္။
သူ႔ကို အက်ဥ္းေထာင္ထဲထည့္ထားတာ ကမာၻကိုမေျပာဘဲ ခဏေတာ့ က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။ သူ လံုၿခံဳတဲ့ေနရာမွာ ရိွေနၿပီး စိတ္ဓာတ္လည္း ႀကံ႕ခိုင္လ်က္ရိွပါတယ္လို႔ပဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ကိုေတာ့ ဒီကိစၥ အစီရင္ခံခဲ့ပါတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခြင့္ရတာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ မတ္လမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကို ေနအိမ္ကိုျပန္ပို႔ ေပးၿပီး အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ထားခ်ိန္ပါ။ ဒီပဲယင္းကိစၥ ဘယ္လိုျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ ျပည္သူလုထု အက်ဳိးအတြက္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔ သူအဆင္သင့္ရိွတယ္ဆိုတာ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာပါတယ္။ လက္ရိွအာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔မွသာ ဒီမိုကေရစီေရးကိုလုပ္ေဆာင္ႏိုင္မယ္ဆိုတာကို နားလည္သေဘာေပါက္ဖို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္။
ဒီလုိ သိျမင္နားလည္လာျခင္းဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႀကိမ္ ၂၀ ေက်ာ္က က်ေနာ္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အေလ်ာ့မေပး စည္းကမ္းႀကီးၿပီး ဩဇာေပးတတ္တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ရင္ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ကြာျခားေနပါေတာ့တယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြနဲ႔ယွဥ္ၾကည့္ရင္ အေတာ္ေလး ေခတ္ေနာက္က် က်န္ရစ္ေနတာကို သူ အလြန္အမင္း စိုးရိမ္ပူပန္ ေနပါတယ္။ တျခား တိုင္းရင္းသားအုပ္စုေတြကိုလည္း တန္းတူ ေနရာမေပးတဲ့အတြက္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္လည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဥပမာ ႐ိုဟင္ဂ်ာလို ျပႆနာမ်ိဳးေပါ့။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲေတြကို စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ အသိအမွတ္ျပဳလက္ခံဖို႔ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားေပမယ့္ မရခဲ့ပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊက သူ႔ကို အေနာက္အုပ္စုုႀကိဳးဆြဲရာကတဲ့ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္အျဖစ္ တံဆိပ္ ကပ္ထားဆဲျဖစ္ၿပီး မၾကာေသးခင္ကတင္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိမေနေစခ်င္ဘူးဆိုတာ ျပသတာ ထင္ရွားေနပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊက က်ေနာ့္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညႊန္႔နဲ႔ ရင္းႏွီးသူအျဖစ္ ျမင္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါ မွန္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို အလုပ္အတူလုပ္ဖို႔ ခြင့္ျပဳခဲ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္နဲ႔သူ ဆက္ဆံေရး တိုးတက္ေကာင္းမြန္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညႊန္႔န႔ဲ စိတ္တူသေဘာတူ ျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆတဲ့အခါကတည္းက သူတို႔ က်ေနာ့္ကို မလိုခ်င္ေတာ့မွန္း က်ေနာ္သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကုလသမဂၢ အထူးကိုယ္စားလွယ္ တာ၀န္ကေန အခ်ိန္ကိုက္ ႏုတ္ထြက္ခဲ့တာပါ။ အျခား တေယာက္ေယာက္ကို စဥ္းစားဖို႔ စစ္အစိုးရကိုလည္း အခြင့္ေပးရာက်မွာပါ။
ဒါေပမယ့္ ၀မ္းနည္းစရာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညႊန္႔နဲ႔ တိုင္းရင္းသားအုပ္စုေတြ အပါအ၀င္ အျခားသူေတြ အၾကား အသံုး၀င္တဲ့ အဆက္အသြယ္ေတြကို အေျခခံက်က် တည္ေဆာက္ထားႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီလူေတြပဲ တေန႔ အာဏာရ လာႏိုင္ေကာင္း ရလာဦးမွာပါ။ အခုေတာ့ ျဖစ္ၿပီးခဲ့တာေတြကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညႊန္႔ ရဲ႕ အခန္းက႑န႔ဲ သူ ဆက္လက္ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္လို႔ က်ေနာ္တို႔ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ဘာမွမလုပ္ေပးခဲ့ဘူး ဆိုတဲ့အခ်က္ကို က်ေနာ္ မစဥ္းစားဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္တပ္အတြင္းမွာ အင္အားေကာင္းေကာင္းန႔ဲ လုပ္ေဆာင္မယ့္သူ မရိွဘဲန႔ဲ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေျပာင္းလဲမယ့္ အလားအလာကို က်ေနာ္မျမင္ပါဘူး။
မုတ္သုန္ကေန ေဟမႏၲ၊ အဲ့ဒီကေန သရက္ပြင့္ေတြ ေ၀ဆာတဲ့ ဂိမာန္ရာသီ၊ ရာသီေတြသာေျပာင္းသြားပါမယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း အထိန္းသိမ္းခံဘ၀နဲ႔ ဆက္လက္ေနရဦးမွာပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲဆိုတာ ဘုရားသခင္မွသာ သိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ သူ ဘယ္လိုခရီးဆက္မလဲ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနတာက ဘယ္လိုအေျခအေနမွာျဖစ္ျဖစ္ သူ ဘယ္ေတာ့မွ ဦးညႊတ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ သူ ရွာေဖြေနတာ တကိုယ္ေရလြတ္လပ္မႈ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ လြတ္လပ္မႈဟာ သူခ်စ္တဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ လြတ္လပ္မႈန႔ဲ ယွဥ္တြဲေနမွသာ အဲဒီ လြတ္လပ္မႈကို သူ လက္ခံလိမ့္မယ္ဆိုတာပါ။
က်ေနာ္မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ဒီပဲယင္းအေရးအခင္းေနာက္ပိုင္း အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခ်ိန္မွာ သူမရဲ႕သား အလက္ဇျႏၵားက မိခင္ကို သြားေတြ႔လုိေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို ဆက္သြယ္ေျပာၾကားလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ႀကိဳးစားေပးမယ္လုိ႔ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့ပါတယ္။
သူန႔ဲေတြ႕တဲ့အခါ အဲဒီကိစၥကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲက တျခားအက်ဥ္းသားေတြထက္ပိုၿပီး မထူးျခားခ်င္ဘူးဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္း ျပတ္ျပတ္သားသား သူ ျငင္းခဲ့ပါတယ္။ “ဘယ္လိုေၾကာင့္ က်မကို သူမ်ားေတြနဲ႔ထူးၿပီး ဆက္ဆံသင့္တာလဲ။ မတရား အက်ဥ္းခ်ခံထားရတဲ့ မိခင္ေတြကို ဘ၀ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ျပန္ေတြ႔ခြင့္မရတဲ့ သားသမီးေတြ မေရတြက္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ရိွေနခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ကေလးက်မွ ဘယ္လုိေၾကာင့္ က်မကို ေတြ႔ခြင့္ရသင့္တာလဲ”လို႔ သူ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ဒါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပါပဲ။ ခိုင္မာတဲ့ စည္းမ်ဥ္းေတြန႔ဲ ခံကတုတ္ဖြဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ သူမပါ။ က်ေနာ္ ဒီစာကိုေရး ေနခ်ိန္မွာေတာင္မွ ကိုယ္ဟန္ မတ္မတ္၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ထိုင္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕အသြင္ကို ျမင္ေယာင္ေနမိပါတယ္။ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ဒါမွမဟုတ္ အဓိပၸာယ္ရိွတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္လာမယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရင္းေပါ့။ သူ႔ဘက္က အခ်ိန္ရိွတယ္လို႔ ယံုၾကည္ ေနေပမယ့္ အခ်ိန္က ေစာင့္ပါ့မလား။ စစ္အစိုးရေခါင္းမာတာနဲ႔ အစြမ္းအစမရိွတဲ့ အာဆီယံ အဖြဲ႔ႀကီးေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတးသြားတပုဒ္ သီက်ဴးဖို႔မလြယ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ စပယ္ပန္းရနံေတြ ရစ္၀ဲေနဆဲပါ။ သူမဟာ ဘယ္အရာကိုမွ မေၾကာက္မရြံ႕ဘဲ ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္စြာနဲ႔ ေနအိမ္ထဲကေန ဆက္ၿပီးေစာင့္ေန ပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာျပည္သူေတြလည္း သူန႔ဲအတူ ေစာင့္စားေနပါတယ္။
၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ဧၿပီလမွာ ကုလသမဂၢအေထြေထြအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္သည္ ရာဇာလီ အစၥေမးလ္ကို အေထြေထြအတြင္း ေရးမႉးခ်ဳပ္၏ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာ အထူးကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ခန္႔အပ္ခဲ့ၿပီး ထိုရာထူးကို ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလအထိ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလထုတ္ ဧရာ၀တီ မဂၢဇင္းမွ Meetings with Aung San Suu Kyi By Razali Ismail ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆို ေဖာ္ျပပါသည္။
ရာဇာလီ အစၥေမးလ္
“- - - ဘယ္လိုေၾကာင့္ က်မကို သူမ်ားေတြနဲ႔ထူးၿပီး ဆက္ဆံသင့္တာလဲ။ မတရား အက်ဥ္းခ်ခံထားရတဲ့ မိခင္ေတြကို ဘ၀ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ျပန္ေတြ႔ခြင့္မရတဲ့ သားသမီးေတြ မေရတြက္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ရိွေနခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ကေလးက်မွ ဘယ္လုိေၾကာင့္ က်မကို ေတြ႔ခြင့္ရသင့္တာလဲ- - - ”
၂၀၀၆ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းမွာ ကုလသမဂၢအေထြေထြအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ရဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ အထူးကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္ကေန က်ေနာ္ႏုတ္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မတိုင္မီ ၄ ႏွစ္တာကာလအတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံကို က်ေနာ္ ၁၄ ႀကိမ္ သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္႔ရဲ႕ ပထမဆံုးခရီးစဥ္က သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ မွာ စတင္ပါတယ္။ ကုလသမဂၢဟာ က်ေနာ့္ကို ကိုယ္စားလွယ္တဖြဲ႔နဲ႔အတူ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုသြားဖို႔ ေစလႊတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီခရီးစဥ္အတြင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ အတြင္းေရးမႉး (၁) ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔တို႔နဲ႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ န႔ဲေတြ႔ဆံုဖို႔ စီစဥ္ေပးတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔ပါ။ အေတာ္ေလး ပူအိုက္စြတ္စိုတဲ့ မုတ္သုန္ရာသီရဲ႕ ဇြန္လလယ္ထဲ ဆိုၾကပါစို႔။
အစိုးရက စီစဥ္ေပးတဲ့ ကားတစီးန႔ဲ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းက ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ေနအိမ္ကို က်ေနာ္ သြားခ႔ဲပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အခန္းတခန္းထဲမွာ သူ႔ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့တယ္။ အခန္းနံရံေပၚမွာ သူမရဲ႕ က်ဆံုးေလၿပီးေသာ ဖခင္ရဲ႕ပံုတူ ပန္းခ်ီကားႀကီး ခ်ိတ္ဆြဲထားပါတယ္။ အခန္းထဲထိုင္ေနစဥ္ တခဏတာရဲ႕ ထူးျခား မႈကို က်ေနာ္ သတိျပဳမိလိုက္တယ္။ အလြန္ထူးျခားတဲ့ တစုံတခုဟာ က်ေနာ့္ဘ၀ကို အက်ဳိးသက္ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိလိုက္ပါတယ္။
ခဏအၾကာမွာ အျပာေရာင္ ဘေလာက္စ္အက်ႌန႔ဲ ျမန္မာထဘီကို ၀တ္ဆင္ထားၿပီး ေခါင္းမွာ စပယ္ပန္းေတြပန္ထားတ႔ဲ သူမဟာ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးတဲ့ဟန္န႔ဲ အခန္းထဲကို၀င္လာတာ အလြန္က်က္သေရရိွပါတယ္။ မဟာဆန္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔လို႔ ဆိုပါရေစ။ ကုလားထိုင္မွာ ေနရာယူၾကေတာ့ ယဥ္ေက်းစြာ က်ေနာ့္ကို သူ႔ရဲ႕ညာဘက္မွာ ထိုင္ေစပါတယ္။
သူဟာ ထိုင္တဲ့အခါမွာ ခါးကိုမတ္မတ္ထားၿပီး ထိုင္တတ္ပါတယ္။ ထိုင္ခုံက ေနာက္မီွမပါေတာ့ သတိမထားဘူးဆိုရင္ ၾကာလာရင္ ေက်ာနာလာၿပီး ေခြက်သြားႏိုင္တဲ့ ထိုင္ခံုမ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။ ကေခ်သည္တေယာက္လို ခါးကိုမတ္မတ္ထားၿပီး ထုိင္ေနတ႔ဲ သူ႔အနားထိုင္ရတာ အေနရခက္လွပါတယ္။
က်ေနာ္ သတိလက္လြတ္ၿပီး သူထိုင္သလိုမ်ဳိး ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနစဥ္မွာပဲ အဲဒီတိုက္ပြဲမွာ က်ေနာ္ ရံႈးနိမ့္သြားၿပီး ခါးကိုမမတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သူမဟာ ဆြဲေဆာင္မႈအျပည့္ရိွတယ္ဆိုတာ သံသယရိွစရာ မလိုပါဘူး။ ေလထဲမွာလည္း စပယ္ပန္းရနံေတြ ေမႊးပ်ံ႕လို႔။ သူန႔ဲစကား စေျပာတယ္ဆိုရင္ပဲ “ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က သတၱိရိွသလို စြဲေဆာင္မႈလည္းရိွတယ္”လို႔ က်ေနာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ စကားအေျပာအဆို မတတ္မႈဆိုတာ စဥ္းစားစရာေတာင္ မလုိပါဘူး။
သူန႔ဲေတြ႔ဆံုခဲ့ဖူးတဲ့ ကုလသမဂၢ ကိုယ္စားလွယ္တေယာက္က ႀကိဳၿပီး သတိေပးခဲ့တာရယ္၊ သူန႔ဲပတ္သက္တဲ့ မွတ္တမ္းေတြကို ေလ႔လာဖတ္ရႈ ၾကားသိခဲ့ရ တာေတြအရ သူဟာ ေအးစက္စက္ေနတတ္သူတေယာက္လို႔ သိထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားစေျပာတယ္ဆိုရင္ပဲ က်ေနာ္တို႔စကား၀ိုင္းက စိုျပည္သြားတယ္။
သူန႔ဲ ပတ္သက္ၿပီး ႀကိဳတင္ေတြးဆ ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ့တာေတြ ေဖ်ာက္လိုက္ၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုဆက္ဆံတာဟာ က်ေနာ့္ကို အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။
၂ နာရီၾကာ စကားေျပာၿပီးတဲ့ အခ်ိန္အထိ ယံုၾကည္ရာကို မယိုင္မလဲ ကိုင္စြဲတတ္သလိုပဲ သူမဟာ တေလွ်ာက္လံုး မတ္မတ္ထိုင္ေနခဲ့တယ္။ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ဆက္ဆံေရး တခုအတြက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အၾကား အေျခခံတခု တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ေဆြးေႏြးပြဲအစမွာ သူန႔ဲ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ကုလသမဂၢက ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိ ကူညီႏိုင္တယ္၊ အာဆီယံအဖြဲ႔ကလည္း ျမန္မာ့အေရးေျပာဆိုဖို႔ ဆႏၵရိွလာတဲ့အေၾကာင္းေတြကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ စိတ္၀င္တစားန႔ဲ နားေထာင္ခဲ့ပါတယ္။
အာဆီယံနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ႔စိတ္ထဲ သိျမင္ခဲ့တဲ့အတိုင္း အခုျဖစ္လာတယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။ အာဆီယံရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားန႔ဲ ရပ္တည္ခ်က္ဟာ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ျဖစ္ေနဆဲပါ။ အျပဳသေဘာေဆာင္ ညွိႏိႈင္းဆက္ဆံေရးဟာ ဘယ္တုန္းကမွ အျပဳသေဘာမေဆာင္ခဲ့သလို ေရရွည္ညွိႏိႈင္းတာလည္း မရိွခဲ့ပါဘူး။
ကုလသမဂၢ န႔ဲပတ္သက္ၿပီးလည္း က်ေနာ္တို႔ အတူတကြ ျပန္လည္သံုးသပ္စိစစ္ႏိုင္ဖို႔ ျပႆနာရပ္ေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း သူ႔ကို ေသခ်ာရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ သူမဟာ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ယံုၾကည္သူပါ၊ ကုလသမဂၢကလည္း ထိုနည္းတူ ယံုၾကည္ၿပီး ျမန္မာ့အေရးကို ကူညီေနတယ္လို႔ သူ ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။
အဲ့ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ကုလသမဂၢဟာ လုပ္ႏိုင္ တာထက္ေလ်ာ့နည္းၿပီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာပါရေစေတာ့။
အမ်ားအားျဖင့္ ခရီးစဥ္တိုင္းမွာ သူန႔ဲ ၂ ႀကိမ္ ေတြ႔ရပါတယ္။ အစိုးရရဲ႕ သေဘာထားေတြကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္ သူန႔ဲ တႀကိမ္ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္တခါ အစိုးရန႔ဲ ထပ္စကားေျပာၿပီး တႀကိမ္ထပ္ေတြ႔ရတယ္။ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဘာေတြ ေျပာခဲ့ၾကသလဲ။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေဆြးေႏြးပြဲေတြဟာ ျပန္လည္ရင္ၾကားေစ့ေရး၊ တိုင္းရင္းသားပါတီေတြရဲ႕ အခြင့္အေရး၊ တပ္မေတာ္ရဲ႕ အနာဂတ္အခန္းက႑ စတဲ့ျပႆနာရပ္ေတြကို ေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။
သူန႔ဲ ေဆြးေႏြးရတဲ့အခ်ိန္ေတြကေတာ့ တကယ့္ကို တန္ဖိုးရိွပါတယ္။ စကား၀ိုင္းဟာ ဘ၀အေၾကာင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ လူ႔သဘာ၀၊ ဥပေဒန႔ဲ ေမြးရာပါအခြင့္အေရး စတဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြဆီလည္း ေရာက္ေရာက္သြားတတ္တယ္။ တတိုင္းျပည္လံုးက အျမတ္တႏိုးန႔ဲ `အန္တီ´ လို႔ ေခၚၾကတ့ဲသူမဟာ တကယ့္ကို စကားေျပာႏိုင္သူတေယာက္ပါ။
သူ႔ကို က်ေနာ္ အံ့ဩေလးစားရတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အက်ဥ္းက်ခံေနရေပမယ့္ ကုလသမဂၢန႔ဲ ကမာၻႀကီးရဲ႕ ျဖစ္ေပၚ တိုးတက္မႈေတြ အပါအ၀င္ အရာအားလံုးနီးပါးကို မ်က္ျခည္မျပတ္ ေလ့လာထားႏိုင္တာေၾကာင့္ပါ။
အမ်ဳိးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရးန႔ဲ ဒီမိုကေရစီေရးဆီ သြားတဲ့ေနရာမွာ ခက္ခဲတဲ့ ညိႇႏိႈင္းေဆြးေႏြးမႈေတြအတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနရေအာင္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒကို သံုးသပ္ေနတယ္လုိ႔ေတာင္ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပပါတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔ဟာ အာဏာရိွေနၿပီး ျမန္မာနဲ႔ ကုလသမဂၢအၾကား ဆက္ဆံေရးလုိအပ္ပံုကို တပ္မေတာ္ ထဲမွာ သူ႔ေလာက္နားလည္သူ မရွိပါဘူး။ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ သူ အေကာင္းဆံုး ႀကိဳးစားရွင္းျပပါတယ္။ သူ႔အစိုးရရဲ႕ ဟို၀န္ႀကီး ဒီ၀န္ႀကီးေတြ ကလည္း တိုင္းျပည္မွာ လမ္းေတြ တံတားေတြ ဘယ္ေလာက္ ေဖာက္လုပ္တည္ေဆာက္ ၿပီးစီးေၾကာင္း စတာေတြကို နာရီမ်ားစြာ အစီရင္ခံ တင္ျပတဲ့အတြက္ ထိုင္ၿပီး နားေထာင္ခဲ့ရေသးတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔ဟာ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးဌာနအပါအ၀င္ အဆင့္ျမင့္အစိုးရအရာရိွေတြန႔ဲ စကားေျပာခြင့္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီအခြင့္အေရးကို အမိအရယူၿပီး “သံတမန္ဆက္ဆံေရးပိုင္းမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာေတြမ်ားမွားယြင္းေနလို႔လဲ။ ကေမၻာဒီးယား လုိ ႏိုုင္ငံေတာင္မွ ခင္ဗ်ားတို႔ထက္ ေငြပိုရေနေသးတယ္။ ေျမာက္ကိုရီးယားကလည္း အေထာက္အပံ့ရတဲ့ေနရာမွာ ခင္ဗ်ား တို႔ထက္ပိုၿပီး ေအာင္ျမင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ ဘာမ်ားမွားေနလုိ႔လဲ”လို႔ သူတို႔ကို က်ေနာ္ ေျပာလိုက္တယ္။ သူတို႔ နည္းနည္းေတာ့ ကသိကေအာင့္ျဖစ္သြားၾကတယ္။ အဲဒီလုိျဖစ္ေအာင္လည္း က်ေနာ္ တမင္လုပ္တာပါ။
က်ေနာ့္ခရီးစဥ္ ရလဒ္ေတြအတြက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေက်နပ္အားရေနၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြလည္း ျမင့္မားလာ ပါတယ္။ က်ေနာ့္အလုပ္ကို က်ေနာ္ ေၾကညက္ေအာင္ လုပ္တယ္။
တခ်ဳိ႕ျဖစ္ရပ္ေတြမွာ က်ေနာ့္အရင္ ကုလသမဂၢ ကိုယ္စားလွယ္ေတြအေနနဲ႔ အစိုးရန႔ဲစကားေျပာရတာထက္ သူန႔ဲစကားေျပာရတာ ပိုၿပီး ခက္ခဲတတ္တာကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။
က်ေနာ့္ရဲ႕ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုတတ္မႈကေတာ့ သူမကို သက္ေတာင့္သက္သာရိွေစပံုပါ။
သူန႔ဲ သူခ်စ္တဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာေတြကို ႐ိုးသားစြာ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုလာတဲ့အထိ က်ေနာ္တို႔အၾကား နားလည္မႈရိွလာခဲ့တယ္။
ဒီလုိန႔ဲ သူ႔ရဲ႕ ႐ုန္းကန္မႈေတြ၊ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြကုိ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပခဲ့တယ္။ သူ႔အေျပာအတိုင္းဆို က်န္းမာေရး မေကာင္းတဲ့မိခင္ေၾကာင့္ ေမြးရပ္ေျမဆီ အလည္သက္သက္လာခဲ့ပံု၊ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲထဲပါ၀င္ဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ခဲ့ပံု စတဲ့ အဂၤလန္က ျပန္လာခ်ိန္မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပံုေတြကို ေျပာျပပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ သူဟာ ဖခင္ေျခရာ နင္းလိုက္မယ္ဟဲ့ဆိုၿပီး ရည္ရြယ္ခဲ့ဟန္ မရိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ သူ႔အေဖသမီးဆိုတာ လံုး၀ရွင္းပါတယ္။
က်ေနာ္ ျမန္မာစကား မေျပာတတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္အတြက္လည္း ျမန္မာစကားတတ္ဖို႔ မလိုအပ္ပါဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အဂၤလိပ္စကားကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔ကိုမျမင္ရဘဲ ေျပာေနတဲ့အသံ ကိုသာၾကားရရင္ အဂၤလိပ္တေယာက္ စကားေျပာေနသလားလို႔ ထင္မိမယ္။ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ ခပ္မတ္မတ္ ကိုယ္ေနဟန္ထား၊ ႐ိုးရာအ၀တ္အစားန႔ဲ စပယ္ပန္းေတြ ေ၀ေအာင္ပန္ထားၿပီး ေတာ္၀င္အဂၤလိပ္စကားကို ေျပာႏိုင္သူ၊ ဒါ ညိႇဳ႕ဓာတ္အျပည့္ပါတဲ့ ထံုးဖြဲ႔ထားမႈေလ။
ဒါကို သူ သိပါတယ္။ မဟာဆန္မႈ၊ ဗဟုသုတႂကြယ္၀မႈေတြနဲ႔အတူ လူတိုင္းကို သူ ညႊတ္ေစႏိုင္တယ္။ တကယ္လို႔ သူသာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အၿမဲတမ္း၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာခဲ့ရင္ အာဆီယံႏိုင္ငံ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေတြကို ဒီမိုကေရစီန႔ဲ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ၿပီး ၀ံ့၀ံ့ႂကြားႂကြားန႔ဲ အႏိုင္ယူႏိုင္တယ္လို႔ တခါတုန္းက သူ႔ကို က်ေနာ္ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။
စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြန႔ဲ ေဆြးေႏြးႏိုင္မယ့္နည္းလမ္းရွာဖို႔ သူ႔ကို က်ေနာ္ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့သလို စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကိုလည္း သူန႔ဲေဆြးေႏြးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဒုတိယခရီးစဥ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊက သူန႔ဲ ေဆြးေႏြးဖို႔ သေဘာ တူခဲ့ပါတယ္။ အစိုးရကိုယ္စား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔က ညိႇႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔ကိုလည္း သေဘာတူခဲ့တယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္န႔ဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔တို႔ တိုက္႐ိုက္ေတြ႔ဆံုတာ မရိွေပမယ့္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲဟာ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတာက အဲ့ဒီကိစၥကို က်ေနာ့္ကို သူမေျပာဘဲထားခဲ့တာပါ။
က်ေနာ္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အေခါက္ေခါက္ အခါခါလာၿပီး သူ႔ကို လႊတ္ေပးမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္က က်ေနာ့္ကိုေျပာတယ္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္ အားလံုးန႔ဲ သူ ညစာစားပြဲမွာ ႐ိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကိုလည္း ျပပါတယ္။ က်ေနာ္ အံ့အားသင့္သြားတယ္။
ေနာက္တေန႔ ေန႔လယ္မွာ သူ႔ကိုသြားေတြ႔တဲ့အခါ စာရင္းရွင္းစရာရိွတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာမွွ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြး မႈတခ်ဳိ႕ တကယ္ရိွခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔န႔ဲ တန္းတူေဆြးေႏြးခဲ့ရတာမ်ဳိး မဟုတ္ေၾကာင္းန႔ဲ ေက်နပ္အားရ စရာမရိွေၾကာင္း ထုတ္ေျပာပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာျပခ်က္အရေတာ့ စစ္အစိုးရေခါင္းေဆာင္ေတြန႔ဲ ညစာ စားပြဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉး ႀကီးတေယာက္တည္း ဒိုင္ခံေျပာသြားတာလို႔ သိရတယ္။
စစ္အစိုးရနဲ႔ စကားေျပာရတာ သူတို႔ရဲ႕ကိန္းဂဏန္းေတြကို ပေဟဠိ အေျဖညွိေနရတဲ့ အလုပ္ပါ။ “က်ေနာ္တို႔ တံတား ၂၉ စင္း ေဆာက္ၿပီးသြားၿပီ၊ က်ေနာ္တို႔ ဒါေတြလုပ္ၿပီးသြားၿပီ၊ ဟိုဟာေတြလည္း လုပ္ၿပီးသြားၿပီ” စသျဖင့္ သူတို႔ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။
စစ္အစိုးရဆိုေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ေတြးပံုေခၚပံုေတြက အမ်ားနဲ႔မတူပါဘူး။ အရာအားလံုးကို သူတို႔ ခ်မွတ္ထားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ ေတြအတိုင္း ခပ္ရွင္းရွင္း ျမင္ပါတယ္။ ဆိုၾကပါစို႔ … အစိုးရေကာင္းဆိုတာ တင့္ကားေတြကို တေနရာကေန တေနရာ ေရႊ႕တဲ့အလုပ္လို႔ နားလည္ထားၾကပံုပါ။
တိုင္းျပည္တည္ၿငိမ္ေရးနဲ႔ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးအတြက္ သူတို႔ရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ ဘယ္လိုေအာင္ျမင္ေနတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း နားေထာင္ၿပီးမွဘဲ က်ေနာ္လည္း အေရးႀကီးတဲ့ျပႆနာေတြကို ေဆြးေႏြးဖို႔ လမ္းစရွာႏိုင္ေတာ့တယ္။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြက အမွန္ေတြဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ တကယ္လည္း လမ္းေတြေဖာက္ တံတားေတြ ေဆာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလမ္းေတြဟာ ဘယ္မွာဆံုးမွာလဲ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါမွာေတာ့ ကိန္းဂဏန္းေတြ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူ အဓိကထားေျပာေနတာ ႏိုင္ငံေရးပါ။ သူ႔ရဲ႕ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီမိုကေရစီရရိွေရး ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္သူေတြ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မႈကို နားလည္လာၿပီး အဲ့ဒီကေန အက်ဳိးေက်းဇူး ရရိွခံစားေစခ်င္တာပါ။ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြ တိုးတက္ ေကာင္းမြန္လာၿပီး ဥပေဒရဲ႕ အကာအကြယ္ကို ရရိွခံစားေစခ်င္တာပါ။ ႏိုင္ငံဟာ ဘယ္ေလာက္ ေနာက္က်က်န္ရစ္ ေနၿပီဆိုတာ သူသိပါတယ္။
က်ေနာ္ သူ႔ကို ေမးၾကည့္တယ္။ “ခင္ဗ်ားကို အေနာက္လုိလားသူလို႔ ျမင္ၾက တယ္ဗ်။ အေနာက္အုပ္စုက ျဖစ္ေစခ်င္တာ ေတြကို လုပ္ေနသူ၊ ဒီမိုကေရစီလို႔ ခင္ဗ်ားေအာ္ေပးတာ၊ အဲဒါ ဘာေတြက ေစ့ေဆာ္ခဲ့တာလဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံက အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူေတြကို ကူညီဖို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေနာက္အုပ္စုရဲ႕ ဆြဲေဆာင္မႈ တခုလား”လုိ႔ ။ ေနာက္ အဲ့ဒီအခ်က္ဟာ သူက အာဆီယံႏိုင္ငံေတြကို အေလး မထားရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း တခု။ ထုိနည္းတူ သူ႔အေပၚလည္း အာဆီယံက ဘ၀င္မက်တဲ့ အခ်က္ တခ်က္ျဖစ္တယ္လို႔ က်ေနာ္ ေျပာလိုက္တယ္။
သူမရဲ႕ ႐ုန္းကန္တိုက္ပြဲ၀င္ေနမႈဟာ အျပင္လူေတြရဲ႕ ေစ့ေဆာ္မႈ ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ေဒသတြင္းက လႈပ္ရွားမႈတခုလို႔ ကြဲကြဲျပားျပား ရႈျမင္သြားေစသင့္ေၾကာင္း က်ေနာ္ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
အဲ့ဒီစြပ္စြဲခ်က္ေတြအားလံုးကို သူ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသထြက္ပါတယ္။ “အာဆီယံဟာ ဘာေတြမ်ား လုပ္ခဲ့ဖူးလို႔လဲ။ က်မ သူတို႔ရဲ႕ အကူအညီကို ရခဲ့သင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ဘာေတြမ်ားလုပ္ခဲ့လုိ႔လဲ။ သူတို႔ သံတမန္ေတြ က်မနဲ႔ ေတြ႔ရမွာ ေၾကာက္ေနၾကတယ္”လို႔ အာဆီယံနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူ ပစ္ပစ္ခါခါ ေျပာတတ္တယ္။
၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေမလ ၃၀ ရက္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဒီပဲယင္းအျဖစ္အပ်က္မွာေတာ့ အာဆီယံက အံ့ဩတုန္လႈပ္ခဲ့ၿပီး သူမကိုယ္စား ေျပာဆိုမႈေတြ ရိွလာပါတယ္။ အဲ့ဒီျဖစ္ရပ္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ သူမကို ေထာက္ခံတဲ့လူထုဟာ ဒီပဲယင္းၿမိဳ႕ အေနာက္ ဘက္က ရြာတရြာအနားမွာ ခ်ဳံခိုတိုက္ခိုက္ျခင္း ခံခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အာဆီယံအဖြဲ႔ႀကီးရဲ႕ မစြက္ဖက္ေရး မူ၀ါဒက ပိုေနၿမဲ က်ားေနၿမဲအတိုင္း ျမန္မာျပည္သူ အမ်ားအျပား ထိခိုက္ေသေက် ပ်က္ဆီးေနတာကို ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
၂၀၀၂ ခုႏွစ္ သူ႔ကို ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က လႊတ္ေပးေတာ့ နားလည္မႈယူခဲ့တဲ့ အခ်က္တခ်က္က လူထုၾကားထြက္ၿပီး တိုင္းျပည္အေျခအေနကို အဆိုးျမင္ဘက္က မေျပာဖို႔ပါ။ ျပည္သူေတြ ေကာင္းက်ဳိး ေဆာင္ၾကဥ္းေပးဖို႔ အစိုးရကို သူ ကူညီရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေျပာေနတာက ကမၻာေက်ာ္ ေခါင္းေဆာင္အေၾကာင္းေလ။ ခင္ဗ်ားက သူ႔ကိုလႊတ္ေပးရင္ လူတိုင္းက သူ႔ဆီ ေရာက္လာတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ဆႏၵျပမႈေတြ မျဖစ္ပြားေအာင္ သူ အၿမဲဂ႐ုစိုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တုိင္းျပည္မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရိွေနၿပီး ဘာမွမလုပ္ရေသးပါလားလို႔ တခဏအတြင္းမွာပဲ သူ သိျမင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
လူထုကကူညီဖို႔ သူ႔ကို ေမတၱာရပ္ခံလာတဲ့အခါ သူ ခရီးထြက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးစကား ေျပာလာပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမား ပိုဆန္ လာၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပင္ကို ခရီးထြက္ပါတယ္။ သူ သြားေလရာ ေထာင္ခ်ီတဲ့လူအုပ္ႀကီး လိုက္ၾကတယ္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အစိုးရနဲ႔ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အၾကား အေရးပါတဲ့ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးမႈေတြ မစဘဲ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ခရီးထြက္ခြင့္ျပဳခဲ့တာဟာ အမွားလို႔ စစ္အစိုးရ၀န္ႀကီးတဦးကို က်ေနာ္ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။
အဲ့ဒီေနာက္ ဒီပဲယင္းအေရးအခင္းျဖစ္ၿပီး သူလည္း အသတ္ခံရလုနီးနီး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သူ႔ကို ဘယ္လို အေဆာင္အေယာင္မွ မေပးဘဲ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ခ်ဳပ္ထားခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ေထာင္ထဲထည့္ထားတာ စစ္အစိုးရက က်ေနာ့္ကို မေျပာခဲ့ဘဲ မဖံုးကြယ္ ႏိုင္တဲ့အဆံုးက်မွ က်ေနာ့္ကို သူနဲ႔ ေတြ႔ခြင့္ေပးတယ္။
သူတို႔ က်ေနာ့္ကိုေခၚေတာ့ က်ေနာ္ သြားပါတယ္။ ခရီးစဥ္ဟာ စံုေထာက္၀တၱဳေတြ အတိုင္းပဲ။ သူတို႔ ကားတစီးၿပီး တစီး၊ ကားေမာင္းသမား တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လဲတယ္။ ကားေမာင္းသမား ဘယ္သူဆိုတာ မသိရပါဘူး။ ကားထဲထိုင္ လိုက္ရင္း “ဘယ္ကမၻာထဲ ငါေရာက္ေနမိပါလိမ့္”လို႔ ေတြးလိုက္မိေသးရဲ႔။
က်ေနာ့္ကို တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ေခၚသြားလိုက္တာ က်ေနာ္ တေယာက္တည္း ေငါင္စင္းစင္းနဲ႔။ က်ေနာ္ လံုၿခံဳမႈမွရိွရဲ႕လားလုိ႔ေတာင္ ေတြးမိခဲ့တယ္။ ေနာက္က လိုက္တဲ့ ကားေတြကလည္း မွန္အနက္ေတြနဲ႔။
အဲ့ဒီေနာက္ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလိုပဲ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒီေနရာကေတာ့ အင္းစိန္ဗဟိုအက်ဥ္းေထာင္ပါပဲ။ အဲ့ဒီ ေထာင္ထဲမွာ ရာဇ၀တ္မႈမ်ဳိးစံု က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားပါတယ္။ စိတ္မႏွံ႔သူလို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့ အဂၤလိပ္ စကားလံုးတလံုးနဲ႔ အသံထြက္တူတဲ့ ဒီအက်ဥ္းေထာင္ရဲ႕နာမည္ဟာ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ အမွတ္ထင္ထင္ပါ။
ကားကို ေထာင္ထဲေမာင္း၀င္လာၿပီး ဘယ္ေကြ႔လိုက္ ညာေကြ႔လုိက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ အုတ္တိုက္ေလးတခုဆီ ေရာက္လာပါတယ္။
တဲသာသာ အုတ္တိုက္ေလးထဲမွာ သူ႔ကို ခ်ဳပ္ထားတယ္။ အျပင္ဘက္မွာ ေရတြင္းတတြင္းရိွတယ္။ သူ႔ကိုေတြ႔ဖို႔ အထဲ၀င္ လုိက္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္ တုန္လႈပ္သြားခဲ့တယ္။ အၿမဲတမ္း ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ေနၾက သူမရဲ႕ အသြင္အျပင္နဲ႔ လံုး၀ျခားနားေနၿပီး မသပ္မရပ္နဲ႔ ေနထိုင္ေနရတာ ျမင္လိုက္ရလို႔ပါပဲ။
“က်မ တရားမွ်တမႈကို လိုခ်င္တယ္ ရပ္ဇ္”လို႔ သူက က်ေနာ့္ကို ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ က်ေနာ့္ ေဘးနားမွာရပ္ေနတဲ့ စစ္အရာရိွေတြဘက္လွည့္ၿပီး “က်မအိမ္က အကႌ်ေတြပဲ က်မလိုခ်င္တယ္။ ရွင္တို႔ေပးတဲ့ အကႌ်ေတြကို က်မ မ၀တ္ခ်င္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်မရဲ႕ တကိုယ္ေရသံုး ပစၥည္းေတြလည္း ယူလာေပးပါ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
သူမရဲ႕ လူသားဆန္မႈကို ဒီလိုအေနအထားမ်ိဳးနဲ႔ သစၥာေဖာက္လိုက္ၾကတာေတြ႔ရေတာ့ က်ေနာ္ ထိတ္လန္႔မိပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ထပ္အံ့အားသင့္ေစခဲ့တာက “ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ၿပီးခဲ့ၿပီ၊ ျပည္သူလူထုအက်ဳိးန႔ဲ အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး အတြက္ အစိုးရနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔ က်မဘက္က အဆင္သင့္ရိွတယ္”လို႔ သူေျပာလိုက္တဲ့စကားပါ။
ဒါနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညႊန္႔ကို က်ေနာ္ျပန္ေတြ႔ေတာ့ “ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ၊ ဒီကိစၥန႔ဲပတ္သက္ၿပီး ကမာၻကို က်ေနာ္ဘယ္လို ေျပာရမွာလဲ”လို႔ ေဒါသလည္းျဖစ္ စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္ၿပီး ေျပာခဲ့ပါတယ္။
သူ႔ကို အက်ဥ္းေထာင္ထဲထည့္ထားတာ ကမာၻကိုမေျပာဘဲ ခဏေတာ့ က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။ သူ လံုၿခံဳတဲ့ေနရာမွာ ရိွေနၿပီး စိတ္ဓာတ္လည္း ႀကံ႕ခိုင္လ်က္ရိွပါတယ္လို႔ပဲ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္ကိုေတာ့ ဒီကိစၥ အစီရင္ခံခဲ့ပါတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခြင့္ရတာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ မတ္လမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကို ေနအိမ္ကိုျပန္ပို႔ ေပးၿပီး အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ထားခ်ိန္ပါ။ ဒီပဲယင္းကိစၥ ဘယ္လိုျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ ျပည္သူလုထု အက်ဳိးအတြက္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔ သူအဆင္သင့္ရိွတယ္ဆိုတာ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာပါတယ္။ လက္ရိွအာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔မွသာ ဒီမိုကေရစီေရးကိုလုပ္ေဆာင္ႏိုင္မယ္ဆိုတာကို နားလည္သေဘာေပါက္ဖို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္။
ဒီလုိ သိျမင္နားလည္လာျခင္းဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႀကိမ္ ၂၀ ေက်ာ္က က်ေနာ္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အေလ်ာ့မေပး စည္းကမ္းႀကီးၿပီး ဩဇာေပးတတ္တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ရင္ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ကြာျခားေနပါေတာ့တယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြနဲ႔ယွဥ္ၾကည့္ရင္ အေတာ္ေလး ေခတ္ေနာက္က် က်န္ရစ္ေနတာကို သူ အလြန္အမင္း စိုးရိမ္ပူပန္ ေနပါတယ္။ တျခား တိုင္းရင္းသားအုပ္စုေတြကိုလည္း တန္းတူ ေနရာမေပးတဲ့အတြက္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္လည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဥပမာ ႐ိုဟင္ဂ်ာလို ျပႆနာမ်ိဳးေပါ့။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲေတြကို စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ အသိအမွတ္ျပဳလက္ခံဖို႔ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားေပမယ့္ မရခဲ့ပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊက သူ႔ကို အေနာက္အုပ္စုုႀကိဳးဆြဲရာကတဲ့ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္အျဖစ္ တံဆိပ္ ကပ္ထားဆဲျဖစ္ၿပီး မၾကာေသးခင္ကတင္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိမေနေစခ်င္ဘူးဆိုတာ ျပသတာ ထင္ရွားေနပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊက က်ေနာ့္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညႊန္႔နဲ႔ ရင္းႏွီးသူအျဖစ္ ျမင္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါ မွန္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို အလုပ္အတူလုပ္ဖို႔ ခြင့္ျပဳခဲ့တာေၾကာင့္ က်ေနာ္နဲ႔သူ ဆက္ဆံေရး တိုးတက္ေကာင္းမြန္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညႊန္႔န႔ဲ စိတ္တူသေဘာတူ ျဖစ္တယ္လို႔ ယူဆတဲ့အခါကတည္းက သူတို႔ က်ေနာ့္ကို မလိုခ်င္ေတာ့မွန္း က်ေနာ္သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကုလသမဂၢ အထူးကိုယ္စားလွယ္ တာ၀န္ကေန အခ်ိန္ကိုက္ ႏုတ္ထြက္ခဲ့တာပါ။ အျခား တေယာက္ေယာက္ကို စဥ္းစားဖို႔ စစ္အစိုးရကိုလည္း အခြင့္ေပးရာက်မွာပါ။
ဒါေပမယ့္ ၀မ္းနည္းစရာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညႊန္႔နဲ႔ တိုင္းရင္းသားအုပ္စုေတြ အပါအ၀င္ အျခားသူေတြ အၾကား အသံုး၀င္တဲ့ အဆက္အသြယ္ေတြကို အေျခခံက်က် တည္ေဆာက္ထားႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီလူေတြပဲ တေန႔ အာဏာရ လာႏိုင္ေကာင္း ရလာဦးမွာပါ။ အခုေတာ့ ျဖစ္ၿပီးခဲ့တာေတြကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညႊန္႔ ရဲ႕ အခန္းက႑န႔ဲ သူ ဆက္လက္ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္လို႔ က်ေနာ္တို႔ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ဘာမွမလုပ္ေပးခဲ့ဘူး ဆိုတဲ့အခ်က္ကို က်ေနာ္ မစဥ္းစားဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္တပ္အတြင္းမွာ အင္အားေကာင္းေကာင္းန႔ဲ လုပ္ေဆာင္မယ့္သူ မရိွဘဲန႔ဲ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေျပာင္းလဲမယ့္ အလားအလာကို က်ေနာ္မျမင္ပါဘူး။
မုတ္သုန္ကေန ေဟမႏၲ၊ အဲ့ဒီကေန သရက္ပြင့္ေတြ ေ၀ဆာတဲ့ ဂိမာန္ရာသီ၊ ရာသီေတြသာေျပာင္းသြားပါမယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လည္း အထိန္းသိမ္းခံဘ၀နဲ႔ ဆက္လက္ေနရဦးမွာပါပဲ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲဆိုတာ ဘုရားသခင္မွသာ သိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ သူ ဘယ္လိုခရီးဆက္မလဲ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနတာက ဘယ္လိုအေျခအေနမွာျဖစ္ျဖစ္ သူ ဘယ္ေတာ့မွ ဦးညႊတ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ သူ ရွာေဖြေနတာ တကိုယ္ေရလြတ္လပ္မႈ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ လြတ္လပ္မႈဟာ သူခ်စ္တဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ လြတ္လပ္မႈန႔ဲ ယွဥ္တြဲေနမွသာ အဲဒီ လြတ္လပ္မႈကို သူ လက္ခံလိမ့္မယ္ဆိုတာပါ။
က်ေနာ္မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ဒီပဲယင္းအေရးအခင္းေနာက္ပိုင္း အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခ်ိန္မွာ သူမရဲ႕သား အလက္ဇျႏၵားက မိခင္ကို သြားေတြ႔လုိေၾကာင္း က်ေနာ့္ကို ဆက္သြယ္ေျပာၾကားလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ႀကိဳးစားေပးမယ္လုိ႔ အေၾကာင္းျပန္ခဲ့ပါတယ္။
သူန႔ဲေတြ႕တဲ့အခါ အဲဒီကိစၥကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။ ေထာင္ထဲက တျခားအက်ဥ္းသားေတြထက္ပိုၿပီး မထူးျခားခ်င္ဘူးဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္း ျပတ္ျပတ္သားသား သူ ျငင္းခဲ့ပါတယ္။ “ဘယ္လိုေၾကာင့္ က်မကို သူမ်ားေတြနဲ႔ထူးၿပီး ဆက္ဆံသင့္တာလဲ။ မတရား အက်ဥ္းခ်ခံထားရတဲ့ မိခင္ေတြကို ဘ၀ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ျပန္ေတြ႔ခြင့္မရတဲ့ သားသမီးေတြ မေရတြက္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ရိွေနခ်ိန္မွာ က်မရဲ႕ကေလးက်မွ ဘယ္လုိေၾကာင့္ က်မကို ေတြ႔ခြင့္ရသင့္တာလဲ”လို႔ သူ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ဒါ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပါပဲ။ ခိုင္မာတဲ့ စည္းမ်ဥ္းေတြန႔ဲ ခံကတုတ္ဖြဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ သူမပါ။ က်ေနာ္ ဒီစာကိုေရး ေနခ်ိန္မွာေတာင္မွ ကိုယ္ဟန္ မတ္မတ္၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ထိုင္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕အသြင္ကို ျမင္ေယာင္ေနမိပါတယ္။ ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ဒါမွမဟုတ္ အဓိပၸာယ္ရိွတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္လာမယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရင္းေပါ့။ သူ႔ဘက္က အခ်ိန္ရိွတယ္လို႔ ယံုၾကည္ ေနေပမယ့္ အခ်ိန္က ေစာင့္ပါ့မလား။ စစ္အစိုးရေခါင္းမာတာနဲ႔ အစြမ္းအစမရိွတဲ့ အာဆီယံ အဖြဲ႔ႀကီးေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတးသြားတပုဒ္ သီက်ဴးဖို႔မလြယ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ စပယ္ပန္းရနံေတြ ရစ္၀ဲေနဆဲပါ။ သူမဟာ ဘယ္အရာကိုမွ မေၾကာက္မရြံ႕ဘဲ ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္စြာနဲ႔ ေနအိမ္ထဲကေန ဆက္ၿပီးေစာင့္ေန ပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာျပည္သူေတြလည္း သူန႔ဲအတူ ေစာင့္စားေနပါတယ္။
၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ဧၿပီလမွာ ကုလသမဂၢအေထြေထြအတြင္းေရးမႉးခ်ဳပ္သည္ ရာဇာလီ အစၥေမးလ္ကို အေထြေထြအတြင္း ေရးမႉးခ်ဳပ္၏ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာ အထူးကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ခန္႔အပ္ခဲ့ၿပီး ထိုရာထူးကို ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလအထိ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလထုတ္ ဧရာ၀တီ မဂၢဇင္းမွ Meetings with Aung San Suu Kyi By Razali Ismail ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆို ေဖာ္ျပပါသည္။
မူရင္း
irrawaddymedia.com/bur
Phyu Phyu Thin on www.irrawaddy.org
0
comments
Labels:
Home Affairs
မျဖဴျဖဴသင္း လြတ္ေျမာက္ေရး အိပ္ခ်္အိုင္ဗီ ေ၀ဒနာရွင္မ်ား ေတာင္းဆို
ကိုစုိး ဧရာ၀တီ၊ ဇြန္ ၂၅၊ ၂၀၀၇
ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားလြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားေသာ ေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးခံထားရသည့္ မျဖဴျဖဴသင္းလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အိပ္ခ်္အိုင္ဗီ ေ၀ဒနာရွင္မ်ားက စုေပါင္းလက္မွတ္ထိုး၍ အာဏာပိုင္မ်ားကို ေတာင္းဆိုၾကေၾကာင္း သိရသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ေမလကုန္ပိုင္းက စတင္ စုေဆာင္းထားသည့္ ေ၀ဒနာရွင္ ၁၀၀ ေက်ာ္၏ လက္မွတ္မ်ားကို ယေန႔တြင္ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာသို႔ ပို႔ေဆာင္ ေတာင္းဆိုျခင္းျဖစ္သည္ဟု ယင္းလႈပ္ရွားမႈကို ဦးေဆာင္ျပဳလုပ္သူ ေ၀ဒနာရွင္ ကိုတင္ကို က ဧရာ၀တီသို႔ေျပာသည္။
“မျဖဴ အစာငတ္ခံဆႏၵျပေနတာ ၇ ရက္ရွိသြားၿပီလို႔သိရပါတယ္၊ ဒါကို က်ေနာ္ တို႔ သူ႔က်န္းမာေရးအတြက္ အလြန္ စိုးရိမ္မိပါတယ္၊ မျဖဴကို ခဏဆိုၿပီးေခၚ သြားတယ္၊ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာနက ပါတယ္၊ ျပန္ပို႔မယ္လို႔ ကတိေပးၿပီး အခု သူတို႔ကတိအတိုင္းမတည္ဘူး၊ အာဏာပိုင္ေတြက ျပည္သူလူထုကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေနရာမွာ ဥပေဒမဲ့လြန္းတယ္လို႔ ျမင္တယ္”ဟု ၎က ေျပာသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာနႏွင့္ အန္ဂ်ီအိုအဖြဲ႕မ်ားရွိေသာ္လည္း
ေ၀ဒနာရွင္မ်ားအေနႏွင့္ မျဖဴျဖဴသင္းထံမွ ေဆး၀ါးအျပင္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားပါ ရရွိေသာေၾကာင့္ ေ၀ဒနာ တ၀က္ခန္႔ သက္သာရာရသည့္အတြက္ မျဖဴျဖဴသင္း ကို အျမန္ဆုံးျပန္လႊတ္ေပးရန္ လိုအပ္သည္ဟုလည္း အသက္ ၃၂ ႏွစ္ရွိ ကိုတင္ကိုက ေျပာသည္။
“အခု က်ေနာ္တို႔ ေ၀ဒနာရွင္ေတြ တကယ္လိုအပ္ေနတာက ေဆး၀ါးအဆင့္က ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားက ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ မျဖဴဆီက စိတ္ဓာတ္ခြန္အား ရလိုက္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔ ေ၀ဒနာ တ၀က္ေလာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္လို႔ ခံစားရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မျဖဴက မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေနတာအမွန္ပဲ၊ က်ေနာ္တို႔ မျဖဴနဲ႔ အျမန္ေတြ႕ခ်င္တယ္”ဟုလည္း ကိုတင္ကိုက ေျပာသည္။
မျဖဴျဖဴသင္းသည္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းပြဲ မ်ားကို ဦးေဆာင္ျပဳလုပ္ေသာေၾကာင့္ ၿပီးခဲ့သည့္ ေမလ ၂၁ ရက္က အာဏာပိုင္မ်ား၏ ဖမ္းဆီးမႈကို ခံခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
ေမလ ၂၂ ရက္မွ ၂၇ ရက္အထိ အိပ္ခ်္အိုင္ဗီ ေ၀ဒနာရွင္ ၃၀ ေက်ာ္က မျဖဴျဖဴသင္း လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ရန္ကုန္ရွိ တန္ခိုးႀကီးဘုရားမ်ားတြင္ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းပြဲမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့ရာ ဇြန္လ ၅ ရက္တြင္ ၎တို႔အထဲမွ ေ၀ဒနာရွင္ ၁၁ ဦးကို အာဏာပိုင္မ်ားက ေဆး၀ါးကုသေပးရန္ဟု အေၾကာင္းျပေခၚေဆာင္ၿပီး ထိန္းသိမ္းခဲ့သည္။
လက္ရွိအေျခအေနတြင္ မျဖဴျဖဴသင္းသည္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေနသည္ဟု သိရေသာ္လည္း မည္သို႔မွ် အဆက္အသြယ္ လုပ္၍ မရေၾကာင္း မျဖဴျဖဴသင္း၏ အစ္မျဖစ္သူ မစံပယ္က ေျပာသည္။
“မေန႔က က်မ ရန္ကင္းက ျပည္ထဲေရး႐ုံးခ်ဳပ္ကို သြားတယ္၊ အထဲက လူႀကီးနဲ႔ေတာင္ ေပးမေတြ႔ဘူး၊ ေရွ႕မွာေစာင့္တဲ့
၀န္ထမ္းေတြက သူတို႔ဘာမွ မသိပါဘူးတဲ့၊ စုံးစမ္းလို႔မရဘူး”ဟု မစပယ္က ေျပာသည္။
မျဖဴျဖဴသင္းကို ဖမ္းဆီးထားသည္ဟု ယူဆရေသာ က်ိဳကၠဆံကြင္းသို႔ သြားေရာက္စုံစမ္းေသာ္လည္း အမ်ိဳးသားညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား လာေရာက္မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မည္သူ႔ကိုမွ် ၀င္ခြင့္မျပဳေၾကာင္း၊ မည္သည့္ လူႀကီးကိုမွ်လည္း ေခၚေပး ေျပာေပး၍ မရေၾကာင္း ဂိတ္အေစာင့္ ၀န္ထမ္းက ေျပာဆုိျပန္လႊတ္လိုက္သည္ဟုလည္း သူမက ေျပာျပသည္။
“သူ အစာငတ္ခံဆႏၵျပတယ္ဆိုတာ ၅ ရက္ေျမာက္တဲ့ ေန႔ေလာက္အထိ တိတိက်က် သတင္းရပါတယ္၊ အဲဒီ ၅ ရက္ေျမာက္ တဲ့ေန႔မွာပဲ သတင္းထြက္သြားတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေစာင့္တဲ့ ရဲေမေတြအကုန္လုံးကို လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတယ္၊ ေစာင့္တဲ့လူေတြ လည္း ေျပာင္းလိုက္တယ္၊ သူ႔ကို ထားတဲ့ေနရာလည္း ေျပာင္းလိုက္တယ္၊ အဲဒီ ၅ ရက္ ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ သူလဲသြားတယ္ လို႔လည္း သိရတယ္”ဟု မစံပယ္က ေျပာဆိုသည္။
မျဖဴျဖဴသင္းသည္ ဇြန္လ ၁၉ ရက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေမြးေန႔က စတင္၍ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပရာ ယေန႔တြင္ ၇ ရက္ ေျမာက္ေန႔ျဖစ္ၿပီး မည္သည့္ သတင္းအဆက္အသြယ္မွ မရသည္မွာ ၂ ရက္ရွိၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိသားစု အေနႏွင့္ အလြန္အမင္း စိတ္ပူပန္လ်ွက္ရွိသည္ဟု မစံပယ္က ေျပာျပသည္။
မျဖဴျဖဴသင္းကဲ့သို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္ရွားေသာေၾကာင့္ ေမလအတြင္းက ဖမ္းဆီးခံထားရသူ မ်ားထဲက ၁၀ ဦးကလည္း မျဖဴျဖဴသင္းအစာငတ္ခံ ဆႏၵျပသည္ဆုိသည့္အတြက္ ၎တို႔ကလည္း အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေန ၾကသည္ဟု မျဖဴျဖဴသင္းႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ျဖစ္သူ ကိုရာဇာက ေျပာသည္။
“ဒီေန႔ဆို ၃ ရက္ ရွိၿပီ၊ က်ေနာ္သိရသေလာက္ ကိုထိန္၀င္း၊ ကိုေအာင္သိန္း၊ ကိုေနစိုးတို႔ပါတယ္၊ သူတို႔က မျဖဴျဖဴသင္း အဖမ္းမခံရခင္ ေမလ ၁၆ ရက္ေန႔က အဖမ္းခံရတဲ့ လူေတြ၊ ကိုေနဒြန္း၊ ကိုရဲသိန္းႏိုင္တို႔ ၂ ေယာက္က ေမ ၁၅ ရက္မွာ မစုစုေႏြးနဲ႔ အတူ အဖမ္းခံရတာ၊ သူတို႔က ဆက္ၿပီး ဆႏၵျပေနၾကတယ္”ဟု ၎က ေျပာဆိုသည္။
ယခုကဲ့သို႔ အာဏာပိုင္မ်ားက မျဖဴျဖဴသင္းကုိ အသိအမွတ္မျပဳဘဲ ပစ္ထားျခင္း၊ မိသားစုႏွင့္ ေတြ႕ခြင့္မေပးျခင္းသည္ ျပည္သူလူထုကို အေလးမမူ အသိအမွတ္မျပဳျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟုလည္း ကိုရာဇာက ေျပာသည္။
မျဖဴျဖဴသင္း အတြက္ လူေပ်ာက္တိုင္မည္
ကိုစိုး ဧရာ၀တီ၊ ဇြန္ ၂၁၊ ၂၀၀၇
ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားသူ မျဖဴျဖဴသင္းကို အာဏာပိုင္မ်ားက ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားၿပီးေနာက္ မည္သို႔မွ် အဆက္အသြယ္လုပ္၍ မရေသာေၾကာင့္ လူေပ်ာက္တိုင္ၾကားရန္ စီစဥ္ေနသည္ဟု သိရသည္။
အာဏာပိုင္မ်ားက မျဖဴျဖဴသင္းအား ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားသည္မွာ ယေန႔ တြင္ တလရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း မျဖဴျဖဳသင္းကို မည္သည့္ ဥပေဒပုဒ္မျဖင့္ အေရးယူသည္၊ မည္သည့္ေနရာတြင္ ထားသည္တို႔ကို စုံစမ္းေမးျမန္း၍ မရ ေသာေၾကာင့္ မျဖဴျဖဴသင္း၏ လုံၿခံဳေရးကို စိုးရိမ္ရသည့္အတြက္ လူေပ်ာက္ တိုင္ၾကားၿပီး ဥပေဒလမ္းေၾကာင္းအရ ဆက္လက္ေဆာင္႐ြက္သြားမည္ဟု မျဖဴျဖဴသင္းႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တဦးျဖစ္သူ ကိုရာဇာ ကေျပာသည္။
“တာ၀န္ယူပါတယ္၊ ျပန္ပို႔ေပးပါမယ္လို႔ ေျပာသြားတဲ့ လူေတြကိုယ္တိုင္ ေျခရာ ေပ်ာက္ေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့ မျဖဴျဖဴသင္း ဘယ္မွာရွိမွန္းမသိရဘူး၊ ေသသလား ရွင္သလားလည္း မသိရဘူး၊ က်န္းမာေရး ေကာင္း မေကာင္းလည္း မသိရဘူး၊ ဒါ ေပ်ာက္ေနတာ၊ စိုးရိမ္စရာပဲေပါ့” ဟု ကိုရာဇာက ေျပာသည္။
မျဖဴျဖဴသင္းကို ဖမ္းဆီးစဥ္ကပါ၀င္ခဲ့သူ ျပည္ထဲေရးဌာနက ဒု ရဲမႉး
ဦး၀င္းေမာင္ႏွင့္ အထူးသတင္းတပ္ဖြဲ႕ (အက္စ္ဘီ) က ကိုေက်ာ္သူလြင္တို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားဆက္သြယ္ရာ ဆက္သြယ္၍မရေၾကာင္း၊ မျဖဴျဖဴသင္း၏ မိသားစုကိုလည္း အာဏာပိုင္မ်ားက ယခုအခ်ိန္အထိ ဆက္သြယ္ အေၾကာင္း ၾကားျခင္း မရွိေၾကာင္းလည္း ၎ကေျပာသည္။
မျဖဴျဖဴသင္းသည္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းပြဲ မ်ားကို ဦးေဆာင္ျပဳလုပ္ေသာေၾကာင့္ ၿပီးခဲ့သည့္ ေမလ ၂၁ ရက္က အာဏာပိုင္မ်ား၏ ဖမ္းဆီးမႈကို ခံခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
ေမလ ၂၂ ရက္မွ ၂၇ ရက္အထိ အိပ္ခ်္အိုင္ဗီ ေ၀ဒနာရွင္ ၃၀ ေက်ာ္က မျဖဴျဖဴသင္း လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ရန္ကုန္ရွိ တန္ခိုးႀကီး ဘုရားမ်ားတြင္ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းပြဲမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့ရာ ဇြန္လ ၅ ရက္တြင္ ၎တို႔အထဲမွ ေ၀ဒနာရွင္ ၁၁ ဦးကို အာဏာပိုင္မ်ားက ေဆး၀ါးကုသေပးရန္ဟု အေၾကာင္းျပ ေခၚေဆာင္ၿပီး ထိန္းသိမ္းခဲ့သည္။
မျဖဴျဖဴသင္း ဖမ္းဆီးခံရသည္ကို ၾကားသိရေသာေၾကာင့္ ေရးၿမိဳ႕က အိပ္ခ်္အိုင္ဗီ ေ၀ဒနာရွင္ အသက္ ၃၂ ႏွစ္ရွိ မခင္ခ်ိဳဦး ကလည္း စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ရသည္ဟု ေျပာသည္။
“က်မလာတာ ေဆးခန္းျပဖို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ မျဖဴျဖဴသင္း အဖမ္းခံရတယ္ဆိုလို႔ လာတာပါ၊ မျဖဴျဖဴသင္းကို အျမန္ဆုံး လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆုိေတာ့ သူေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ လူနာေတြအတြက္ မျဖဴျဖဴသင္းဟာ သိပ္ကို လုိအပ္ေနပါတယ္”ဟု မခင္ခ်ိဳဦးက ေျပာသည္။
ေ၀ဘာဂီ ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ အိပ္ခ်္အိုင္ဗီႏွင့္ပင္ ေသဆုံးသြားခဲ့ရသည့္ ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္ သူ႔ကို မျဖဴျဖဴသင္းက အစစ အရာရာ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟုလည္း မခင္ခ်ိဳဦးက ေျပာဆိုသည္။
မျဖဴျဖဴသင္းသည္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (အန္အယ္လ္ဒီ)၏ ကိုယ္ခံအား က်ဆင္းမႈေရာဂါ ကာကြယ္တိုက္ဖ်က္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ဦးေဆာင္ လုပ္ကိုင္ေနသူတဦး ျဖစ္သည္။
၂၀၀၂ ခုႏွစ္က စတင္၍ မျဖဴျဖဴသင္း ကူညီေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည့္ ေ၀ဒနာရွင္ေပါင္း၂၀၀၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး ေအဇက္ဂ်ီႏွင့္ ေ၀ဘာဂီ ေဆး႐ုံတို႔က ေအအာဗီ ေဆးမေပးေတာ့၍ အသက္ဆုံး႐ႈံးႏိုင္သည့္ လတ္တေလာ ေ၀ဒနာရွင္ ၂၈ ဦးကို ေစာင့္ေရွာက္ထား ရေၾကာင္း၊ ဆက္လက္၍လည္း ေ၀ဒနာရွင္အသစ္မ်ား ေရာက္ရွိလာေနေၾကာင္း ကိုရာဇာက ေျပာသည္။
အာဏာပိုင္မ်ားက ယခုကဲ့သို႔ မျဖဴျဖဴသင္းကို ဖမ္းဆီးထားေသာေၾကာင့္ ၎အပါအ၀င္ က်န္ရွိေနသူ ၃ ဦးမွာ ေ၀ဒနာရွင္မ်ား ေစာင့္ေရွာက္ေရးလုပ္ငန္းကို ခက္ခဲစြာ လုပ္ကိုင္ေနၾကရသည္ဟုလည္း ကိုရာဇာက ဆုိသည္။
“က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက မျဖဴျဖဴသင္းကို ဖမ္းထားေနခ်ိန္မွာပဲ လူနာ အသစ္ေတြကေတာ့ ဆက္ေရာက္လာေနတယ္၊ မျဖဴျဖဴသင္း ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ လုပ္သြားတဲ့အလုပ္ကို က်ေနာ္တို႔ ဆက္လုပ္ေနပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီ အာဏာပိုင္ အစိုးရက ဘာဥပေဒပုဒ္မကို ခ်ိဳးေဖာက္လို႔ ဖမ္းတယ္ဆိုတာမိ်ဳး မသိရဘဲနဲ႔ ဒီလိုမတရားဖမ္းထားတာဟာ တိုင္းျပည္အတြက္လည္း အလြန္ရွက္စရာ ေကာင္းပါတယ္”ဟု ၎က ဆက္လက္ေျပာဆိုသည္။
ရန္ကုန္ႏွင့္ အျခားၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ေဒၚစုလြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ား ဆက္လက္ျပဳလုပ္
ကိုသက္ ဧရာ၀တီ၊ ေမ ၂၂၊ ၂၀၀၇
ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တီရွပ္
၀တ္ဆင္ေရးလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းပြဲမ်ားမ်ားကို အာဏာပိုင္တို႔က ဖမ္းဆီးေႏွာင့္ယွက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနေသာ္လည္း ရန္ကုန္ႏွင့္အျခားၿမိဳ႕မ်ားတြင္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား ဆက္လက္ျပဳလုပ္လွ်က္ ရွိသည္။
၎လႈပ္ရွားမႈကိုဦးေဆာင္သည့္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (အန္အယ္လ္ဒီ) လူငယ္အဖြဲ႔မွ မျဖဴျဖဴသင္းအား အာဏာပိုင္ တို႔က ယမန္ေန႔ညက ဖမ္းဆီးလိုက္သည္။ မျဖဴျဖဴသင္းသည္ အန္အယ္လ္ဒီပါတီ၏ ကိုယ္ခံအားက်ဆင္းမႈေရာဂါ ကာကြယ္ တိုက္ဖ်က္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္ေနသူလည္း ျဖစ္သည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တီရွပ္လႈပ္ရွားမႈစတင္
ကိုသက္ ဧရာ၀တီ၊ ေမ ၂၁၊ ၂၀၀၇
ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္မွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ သူမ၏ပံုတူႏွင့္ “Free Aung San Suu Kyi” စာသားပါေသာ တီရွပ္အကႌ်မ်ား ၀တ္ဆင္သည့္လႈပ္ရွားမႈကို အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (အန္အယ္လ္ဒီ) လူငယ္မ်ားက ယေန႔မွစ၍ ဦးေဆာင္ျပဳလုပ္ေနေၾကာင္း သိရသည္။
၎တီရွပ္လႈပ္ရွားမႈကို ယခုလကုန္အထိ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ျပဳလုပ္မည္ျဖစ္ၿပီး ျပည္သူလူထုမ်ား ပူးေပါင္းပါ၀င္လာေစရန္ ပန္ၾကားစာတေစာင္ကိုလည္း ထုတ္ျပန္သည္ဟု အန္အယ္လ္ဒီ လူငယ္အဖြဲ႔၀င္ မျဖဴျဖဴသင္းက ေျပာသည္။
ကိုစုိး ဧရာ၀တီ၊ ဇြန္ ၂၅၊ ၂၀၀၇
ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားလြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားေသာ ေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးခံထားရသည့္ မျဖဴျဖဴသင္းလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အိပ္ခ်္အိုင္ဗီ ေ၀ဒနာရွင္မ်ားက စုေပါင္းလက္မွတ္ထိုး၍ အာဏာပိုင္မ်ားကို ေတာင္းဆိုၾကေၾကာင္း သိရသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ေမလကုန္ပိုင္းက စတင္ စုေဆာင္းထားသည့္ ေ၀ဒနာရွင္ ၁၀၀ ေက်ာ္၏ လက္မွတ္မ်ားကို ယေန႔တြင္ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာသို႔ ပို႔ေဆာင္ ေတာင္းဆိုျခင္းျဖစ္သည္ဟု ယင္းလႈပ္ရွားမႈကို ဦးေဆာင္ျပဳလုပ္သူ ေ၀ဒနာရွင္ ကိုတင္ကို က ဧရာ၀တီသို႔ေျပာသည္။
“မျဖဴ အစာငတ္ခံဆႏၵျပေနတာ ၇ ရက္ရွိသြားၿပီလို႔သိရပါတယ္၊ ဒါကို က်ေနာ္ တို႔ သူ႔က်န္းမာေရးအတြက္ အလြန္ စိုးရိမ္မိပါတယ္၊ မျဖဴကို ခဏဆိုၿပီးေခၚ သြားတယ္၊ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးဌာနက ပါတယ္၊ ျပန္ပို႔မယ္လို႔ ကတိေပးၿပီး အခု သူတို႔ကတိအတိုင္းမတည္ဘူး၊ အာဏာပိုင္ေတြက ျပည္သူလူထုကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေနရာမွာ ဥပေဒမဲ့လြန္းတယ္လို႔ ျမင္တယ္”ဟု ၎က ေျပာသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာနႏွင့္ အန္ဂ်ီအိုအဖြဲ႕မ်ားရွိေသာ္လည္း
ေ၀ဒနာရွင္မ်ားအေနႏွင့္ မျဖဴျဖဴသင္းထံမွ ေဆး၀ါးအျပင္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားပါ ရရွိေသာေၾကာင့္ ေ၀ဒနာ တ၀က္ခန္႔ သက္သာရာရသည့္အတြက္ မျဖဴျဖဴသင္း ကို အျမန္ဆုံးျပန္လႊတ္ေပးရန္ လိုအပ္သည္ဟုလည္း အသက္ ၃၂ ႏွစ္ရွိ ကိုတင္ကိုက ေျပာသည္။
“အခု က်ေနာ္တို႔ ေ၀ဒနာရွင္ေတြ တကယ္လိုအပ္ေနတာက ေဆး၀ါးအဆင့္က ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားက ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ မျဖဴဆီက စိတ္ဓာတ္ခြန္အား ရလိုက္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔ ေ၀ဒနာ တ၀က္ေလာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္လို႔ ခံစားရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မျဖဴက မရွိမျဖစ္လိုအပ္ေနတာအမွန္ပဲ၊ က်ေနာ္တို႔ မျဖဴနဲ႔ အျမန္ေတြ႕ခ်င္တယ္”ဟုလည္း ကိုတင္ကိုက ေျပာသည္။
မျဖဴျဖဴသင္းသည္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းပြဲ မ်ားကို ဦးေဆာင္ျပဳလုပ္ေသာေၾကာင့္ ၿပီးခဲ့သည့္ ေမလ ၂၁ ရက္က အာဏာပိုင္မ်ား၏ ဖမ္းဆီးမႈကို ခံခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
ေမလ ၂၂ ရက္မွ ၂၇ ရက္အထိ အိပ္ခ်္အိုင္ဗီ ေ၀ဒနာရွင္ ၃၀ ေက်ာ္က မျဖဴျဖဴသင္း လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ရန္ကုန္ရွိ တန္ခိုးႀကီးဘုရားမ်ားတြင္ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းပြဲမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့ရာ ဇြန္လ ၅ ရက္တြင္ ၎တို႔အထဲမွ ေ၀ဒနာရွင္ ၁၁ ဦးကို အာဏာပိုင္မ်ားက ေဆး၀ါးကုသေပးရန္ဟု အေၾကာင္းျပေခၚေဆာင္ၿပီး ထိန္းသိမ္းခဲ့သည္။
လက္ရွိအေျခအေနတြင္ မျဖဴျဖဴသင္းသည္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေနသည္ဟု သိရေသာ္လည္း မည္သို႔မွ် အဆက္အသြယ္ လုပ္၍ မရေၾကာင္း မျဖဴျဖဴသင္း၏ အစ္မျဖစ္သူ မစံပယ္က ေျပာသည္။
“မေန႔က က်မ ရန္ကင္းက ျပည္ထဲေရး႐ုံးခ်ဳပ္ကို သြားတယ္၊ အထဲက လူႀကီးနဲ႔ေတာင္ ေပးမေတြ႔ဘူး၊ ေရွ႕မွာေစာင့္တဲ့
၀န္ထမ္းေတြက သူတို႔ဘာမွ မသိပါဘူးတဲ့၊ စုံးစမ္းလို႔မရဘူး”ဟု မစပယ္က ေျပာသည္။
မျဖဴျဖဴသင္းကို ဖမ္းဆီးထားသည္ဟု ယူဆရေသာ က်ိဳကၠဆံကြင္းသို႔ သြားေရာက္စုံစမ္းေသာ္လည္း အမ်ိဳးသားညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား လာေရာက္မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မည္သူ႔ကိုမွ် ၀င္ခြင့္မျပဳေၾကာင္း၊ မည္သည့္ လူႀကီးကိုမွ်လည္း ေခၚေပး ေျပာေပး၍ မရေၾကာင္း ဂိတ္အေစာင့္ ၀န္ထမ္းက ေျပာဆုိျပန္လႊတ္လိုက္သည္ဟုလည္း သူမက ေျပာျပသည္။
“သူ အစာငတ္ခံဆႏၵျပတယ္ဆိုတာ ၅ ရက္ေျမာက္တဲ့ ေန႔ေလာက္အထိ တိတိက်က် သတင္းရပါတယ္၊ အဲဒီ ၅ ရက္ေျမာက္ တဲ့ေန႔မွာပဲ သတင္းထြက္သြားတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေစာင့္တဲ့ ရဲေမေတြအကုန္လုံးကို လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတယ္၊ ေစာင့္တဲ့လူေတြ လည္း ေျပာင္းလိုက္တယ္၊ သူ႔ကို ထားတဲ့ေနရာလည္း ေျပာင္းလိုက္တယ္၊ အဲဒီ ၅ ရက္ ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ သူလဲသြားတယ္ လို႔လည္း သိရတယ္”ဟု မစံပယ္က ေျပာဆိုသည္။
မျဖဴျဖဴသင္းသည္ ဇြန္လ ၁၉ ရက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေမြးေန႔က စတင္၍ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပရာ ယေန႔တြင္ ၇ ရက္ ေျမာက္ေန႔ျဖစ္ၿပီး မည္သည့္ သတင္းအဆက္အသြယ္မွ မရသည္မွာ ၂ ရက္ရွိၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိသားစု အေနႏွင့္ အလြန္အမင္း စိတ္ပူပန္လ်ွက္ရွိသည္ဟု မစံပယ္က ေျပာျပသည္။
မျဖဴျဖဴသင္းကဲ့သို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္ရွားေသာေၾကာင့္ ေမလအတြင္းက ဖမ္းဆီးခံထားရသူ မ်ားထဲက ၁၀ ဦးကလည္း မျဖဴျဖဴသင္းအစာငတ္ခံ ဆႏၵျပသည္ဆုိသည့္အတြက္ ၎တို႔ကလည္း အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေန ၾကသည္ဟု မျဖဴျဖဴသင္းႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ျဖစ္သူ ကိုရာဇာက ေျပာသည္။
“ဒီေန႔ဆို ၃ ရက္ ရွိၿပီ၊ က်ေနာ္သိရသေလာက္ ကိုထိန္၀င္း၊ ကိုေအာင္သိန္း၊ ကိုေနစိုးတို႔ပါတယ္၊ သူတို႔က မျဖဴျဖဴသင္း အဖမ္းမခံရခင္ ေမလ ၁၆ ရက္ေန႔က အဖမ္းခံရတဲ့ လူေတြ၊ ကိုေနဒြန္း၊ ကိုရဲသိန္းႏိုင္တို႔ ၂ ေယာက္က ေမ ၁၅ ရက္မွာ မစုစုေႏြးနဲ႔ အတူ အဖမ္းခံရတာ၊ သူတို႔က ဆက္ၿပီး ဆႏၵျပေနၾကတယ္”ဟု ၎က ေျပာဆိုသည္။
ယခုကဲ့သို႔ အာဏာပိုင္မ်ားက မျဖဴျဖဴသင္းကုိ အသိအမွတ္မျပဳဘဲ ပစ္ထားျခင္း၊ မိသားစုႏွင့္ ေတြ႕ခြင့္မေပးျခင္းသည္ ျပည္သူလူထုကို အေလးမမူ အသိအမွတ္မျပဳျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟုလည္း ကိုရာဇာက ေျပာသည္။
မျဖဴျဖဴသင္း အတြက္ လူေပ်ာက္တိုင္မည္
ကိုစိုး ဧရာ၀တီ၊ ဇြန္ ၂၁၊ ၂၀၀၇
ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားသူ မျဖဴျဖဴသင္းကို အာဏာပိုင္မ်ားက ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားၿပီးေနာက္ မည္သို႔မွ် အဆက္အသြယ္လုပ္၍ မရေသာေၾကာင့္ လူေပ်ာက္တိုင္ၾကားရန္ စီစဥ္ေနသည္ဟု သိရသည္။
အာဏာပိုင္မ်ားက မျဖဴျဖဴသင္းအား ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားသည္မွာ ယေန႔ တြင္ တလရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း မျဖဴျဖဳသင္းကို မည္သည့္ ဥပေဒပုဒ္မျဖင့္ အေရးယူသည္၊ မည္သည့္ေနရာတြင္ ထားသည္တို႔ကို စုံစမ္းေမးျမန္း၍ မရ ေသာေၾကာင့္ မျဖဴျဖဴသင္း၏ လုံၿခံဳေရးကို စိုးရိမ္ရသည့္အတြက္ လူေပ်ာက္ တိုင္ၾကားၿပီး ဥပေဒလမ္းေၾကာင္းအရ ဆက္လက္ေဆာင္႐ြက္သြားမည္ဟု မျဖဴျဖဴသင္းႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ တဦးျဖစ္သူ ကိုရာဇာ ကေျပာသည္။
“တာ၀န္ယူပါတယ္၊ ျပန္ပို႔ေပးပါမယ္လို႔ ေျပာသြားတဲ့ လူေတြကိုယ္တိုင္ ေျခရာ ေပ်ာက္ေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့ မျဖဴျဖဴသင္း ဘယ္မွာရွိမွန္းမသိရဘူး၊ ေသသလား ရွင္သလားလည္း မသိရဘူး၊ က်န္းမာေရး ေကာင္း မေကာင္းလည္း မသိရဘူး၊ ဒါ ေပ်ာက္ေနတာ၊ စိုးရိမ္စရာပဲေပါ့” ဟု ကိုရာဇာက ေျပာသည္။
မျဖဴျဖဴသင္းကို ဖမ္းဆီးစဥ္ကပါ၀င္ခဲ့သူ ျပည္ထဲေရးဌာနက ဒု ရဲမႉး
ဦး၀င္းေမာင္ႏွင့္ အထူးသတင္းတပ္ဖြဲ႕ (အက္စ္ဘီ) က ကိုေက်ာ္သူလြင္တို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားဆက္သြယ္ရာ ဆက္သြယ္၍မရေၾကာင္း၊ မျဖဴျဖဴသင္း၏ မိသားစုကိုလည္း အာဏာပိုင္မ်ားက ယခုအခ်ိန္အထိ ဆက္သြယ္ အေၾကာင္း ၾကားျခင္း မရွိေၾကာင္းလည္း ၎ကေျပာသည္။
မျဖဴျဖဴသင္းသည္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းပြဲ မ်ားကို ဦးေဆာင္ျပဳလုပ္ေသာေၾကာင့္ ၿပီးခဲ့သည့္ ေမလ ၂၁ ရက္က အာဏာပိုင္မ်ား၏ ဖမ္းဆီးမႈကို ခံခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
ေမလ ၂၂ ရက္မွ ၂၇ ရက္အထိ အိပ္ခ်္အိုင္ဗီ ေ၀ဒနာရွင္ ၃၀ ေက်ာ္က မျဖဴျဖဴသင္း လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ရန္ကုန္ရွိ တန္ခိုးႀကီး ဘုရားမ်ားတြင္ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းပြဲမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့ရာ ဇြန္လ ၅ ရက္တြင္ ၎တို႔အထဲမွ ေ၀ဒနာရွင္ ၁၁ ဦးကို အာဏာပိုင္မ်ားက ေဆး၀ါးကုသေပးရန္ဟု အေၾကာင္းျပ ေခၚေဆာင္ၿပီး ထိန္းသိမ္းခဲ့သည္။
မျဖဴျဖဴသင္း ဖမ္းဆီးခံရသည္ကို ၾကားသိရေသာေၾကာင့္ ေရးၿမိဳ႕က အိပ္ခ်္အိုင္ဗီ ေ၀ဒနာရွင္ အသက္ ၃၂ ႏွစ္ရွိ မခင္ခ်ိဳဦး ကလည္း စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္ျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ရသည္ဟု ေျပာသည္။
“က်မလာတာ ေဆးခန္းျပဖို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ မျဖဴျဖဴသင္း အဖမ္းခံရတယ္ဆိုလို႔ လာတာပါ၊ မျဖဴျဖဴသင္းကို အျမန္ဆုံး လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆုိေတာ့ သူေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ လူနာေတြအတြက္ မျဖဴျဖဴသင္းဟာ သိပ္ကို လုိအပ္ေနပါတယ္”ဟု မခင္ခ်ိဳဦးက ေျပာသည္။
ေ၀ဘာဂီ ေဆး႐ုံႀကီးတြင္ အိပ္ခ်္အိုင္ဗီႏွင့္ပင္ ေသဆုံးသြားခဲ့ရသည့္ ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္ သူ႔ကို မျဖဴျဖဴသင္းက အစစ အရာရာ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟုလည္း မခင္ခ်ိဳဦးက ေျပာဆိုသည္။
မျဖဴျဖဴသင္းသည္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (အန္အယ္လ္ဒီ)၏ ကိုယ္ခံအား က်ဆင္းမႈေရာဂါ ကာကြယ္တိုက္ဖ်က္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ဦးေဆာင္ လုပ္ကိုင္ေနသူတဦး ျဖစ္သည္။
၂၀၀၂ ခုႏွစ္က စတင္၍ မျဖဴျဖဴသင္း ကူညီေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည့္ ေ၀ဒနာရွင္ေပါင္း၂၀၀၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး ေအဇက္ဂ်ီႏွင့္ ေ၀ဘာဂီ ေဆး႐ုံတို႔က ေအအာဗီ ေဆးမေပးေတာ့၍ အသက္ဆုံး႐ႈံးႏိုင္သည့္ လတ္တေလာ ေ၀ဒနာရွင္ ၂၈ ဦးကို ေစာင့္ေရွာက္ထား ရေၾကာင္း၊ ဆက္လက္၍လည္း ေ၀ဒနာရွင္အသစ္မ်ား ေရာက္ရွိလာေနေၾကာင္း ကိုရာဇာက ေျပာသည္။
အာဏာပိုင္မ်ားက ယခုကဲ့သို႔ မျဖဴျဖဴသင္းကို ဖမ္းဆီးထားေသာေၾကာင့္ ၎အပါအ၀င္ က်န္ရွိေနသူ ၃ ဦးမွာ ေ၀ဒနာရွင္မ်ား ေစာင့္ေရွာက္ေရးလုပ္ငန္းကို ခက္ခဲစြာ လုပ္ကိုင္ေနၾကရသည္ဟုလည္း ကိုရာဇာက ဆုိသည္။
“က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက မျဖဴျဖဴသင္းကို ဖမ္းထားေနခ်ိန္မွာပဲ လူနာ အသစ္ေတြကေတာ့ ဆက္ေရာက္လာေနတယ္၊ မျဖဴျဖဴသင္း ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ လုပ္သြားတဲ့အလုပ္ကို က်ေနာ္တို႔ ဆက္လုပ္ေနပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီ အာဏာပိုင္ အစိုးရက ဘာဥပေဒပုဒ္မကို ခ်ိဳးေဖာက္လို႔ ဖမ္းတယ္ဆိုတာမိ်ဳး မသိရဘဲနဲ႔ ဒီလိုမတရားဖမ္းထားတာဟာ တိုင္းျပည္အတြက္လည္း အလြန္ရွက္စရာ ေကာင္းပါတယ္”ဟု ၎က ဆက္လက္ေျပာဆိုသည္။
ရန္ကုန္ႏွင့္ အျခားၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ေဒၚစုလြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ား ဆက္လက္ျပဳလုပ္
ကိုသက္ ဧရာ၀တီ၊ ေမ ၂၂၊ ၂၀၀၇
ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တီရွပ္
၀တ္ဆင္ေရးလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းပြဲမ်ားမ်ားကို အာဏာပိုင္တို႔က ဖမ္းဆီးေႏွာင့္ယွက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနေသာ္လည္း ရန္ကုန္ႏွင့္အျခားၿမိဳ႕မ်ားတြင္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား ဆက္လက္ျပဳလုပ္လွ်က္ ရွိသည္။
၎လႈပ္ရွားမႈကိုဦးေဆာင္သည့္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (အန္အယ္လ္ဒီ) လူငယ္အဖြဲ႔မွ မျဖဴျဖဴသင္းအား အာဏာပိုင္ တို႔က ယမန္ေန႔ညက ဖမ္းဆီးလိုက္သည္။ မျဖဴျဖဴသင္းသည္ အန္အယ္လ္ဒီပါတီ၏ ကိုယ္ခံအားက်ဆင္းမႈေရာဂါ ကာကြယ္ တိုက္ဖ်က္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို ဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္ေနသူလည္း ျဖစ္သည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တီရွပ္လႈပ္ရွားမႈစတင္
ကိုသက္ ဧရာ၀တီ၊ ေမ ၂၁၊ ၂၀၀၇
ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္မွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ သူမ၏ပံုတူႏွင့္ “Free Aung San Suu Kyi” စာသားပါေသာ တီရွပ္အကႌ်မ်ား ၀တ္ဆင္သည့္လႈပ္ရွားမႈကို အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (အန္အယ္လ္ဒီ) လူငယ္မ်ားက ယေန႔မွစ၍ ဦးေဆာင္ျပဳလုပ္ေနေၾကာင္း သိရသည္။
၎တီရွပ္လႈပ္ရွားမႈကို ယခုလကုန္အထိ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ျပဳလုပ္မည္ျဖစ္ၿပီး ျပည္သူလူထုမ်ား ပူးေပါင္းပါ၀င္လာေစရန္ ပန္ၾကားစာတေစာင္ကိုလည္း ထုတ္ျပန္သည္ဟု အန္အယ္လ္ဒီ လူငယ္အဖြဲ႔၀င္ မျဖဴျဖဴသင္းက ေျပာသည္။
Subscribe to:
Posts (Atom)