ခ်င္းမိုင္႐ုကၡစိုးႏွင့္ ေထြရာေလးပါး (အပိုင္း - ၁၇၇)
ရန္ကုန္သားတာေတ ဇူလိုင္ ၄၊ ၂၀၀၇
ယခုတေလာ ခ်င္းမိုင္တြင္ မိုး႐ြာသည့္ႀကိမ္ေရစိပ္လာသည္။ ျမန္မာျပည္ဘက္အျခမ္းတြင္႐ြာသည့္မိုးသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေျမာက္ပိုင္းသို႔ မႏၱေလးအဲလိုင္းႏွင့္ကပ္၍ ပါလာပံုရသည္။
မနက္က ရာဟူးဆိုက္က ၀ယ္သာဖိုးကပ္စ္မွာ ယေန႔ညႏွင့္ မနက္ျဖန္ည မိုး႐ြာမည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ မိုး႐ြာ႐ံု သက္သက္ဆိုလွ်င္ အေၾကာင္းမဟုတ္။ ေလႏွင့္ မိုး ေပါင္းမိလွ်င္မလြယ္။ ဦး႐ုကၡစိုးတို႔လို ေညာင္နန္းတြင္စံျမန္းသည့္ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္မ်ားအတြက္ ဘယ္ေသာအခါကမွ် ေလေဘးကယ္ဆယ္ေရးေကာ္မတီ မေပၚဘူးေသး။
မိုးေပၚကက်သည့္ ေရစက္ေရေပါက္တို႔ မက်ေရာက္ရန္ကို ခ်င္းမိုင္႐ုကၡစိုး တားႏိုင္စြမ္းမရွိေသာ္လည္း ေတာင္ေပၚက စီးဆင္းလာသည့္ေရကိုမူ အေတာ္အသင့္ေတာ့ တားႏိုင္ပါ၏။ ႐ုကၡစိုးမင္း၏ တန္ခိုးအာဏာစက္ျဖင့္ တားျခင္းကားမဟုတ္။ ဖိုး႐ႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔အား ဖို႔စ္ေလဘာလုပ္၍ ေပါက္ျပား၊ ေဂၚျပားတို႔ကိုသံုးလွ်က္ ေရစီးလမ္းေၾကာင္းလႊဲျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဖို႔စ္ေလဘာ ၂ ေယာက္၏ မိုးနတ္မင္းသီခ်င္းသံေၾကာင့္ ဒိြဳင္ဆူေထ့ေတာင္က ငွက္မ်ား ထျပန္ကုန္၏။
ႂကြက္စုတ္+ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ညဘက္ညဘက္ အိပ္မရ ... မင္းရဲ႕အေၾကာင္းမ်ားသတိရ လံုး၀လံုး၀စိတ္မခ် ကယ္ၾကပါဦး … မိုးနတ္မင္းႀကီးရယ္ ေျပာေပးပါ … မစပါဦးလား မစပါ … က်ေနာ္မ်ိဳးႀကီး ေသသင့္ပါတယ္ ေသသင့္ပါတယ္ … ခ်စ္မိလို႔ အိုအို႔ …
ဖို႔စ္ေလဘာ ၂ ေယာက္က အတိုင္အေဖာက္ညီေနေသာ္လည္း ၎တို႔၏ အသံေသးအသံေၾကာင္မ်ားေၾကာင့္ ႐ုကၡစိုးမွာ လြန္စြာစိတ္ပ်က္ေသာေလသံျဖင့္ …
႐ုကၡစိုး။ ။ မင္းတို႔လုပ္ပံုကကြာ ရာသီဥတုက မေကာင္းတဲ့အထဲ မိုးေပၚကနတ္မင္းနဲ႔ ေညာင္ပင္က႐ုကၡစိုးကို ရန္တိုက္ ေပးသလိုျဖစ္ေနၿပီ။ မင္းတို႔အသံေတြေၾကာင့္ ငါ့ေညာင္ပင္ကို ဟိုကမိုးႀကိဳးပစ္လိုက္လို႔ ႐ုကၡစိုးဘံု ေပ်ာက္ေနပါဦးမယ္ကြာ၊ အိမ္ၿပိဳတာ ျပန္ေဆာက္လို႔ရတယ္။ သစ္ပင္ၿပိဳတာ ျပန္စိုက္လို႔မရဘူးကြ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဦး႐ုကၡစိုးက ကူညီတာကို ေက်းဇူးမတင္ဘဲ အျပစ္တင္ေနျပန္ၿပီ။ မိုးႀကိဳးပစ္ပစ္၊ ေညာင္ပင္လိုက္ႀကီး ကၽြတ္ထြက္ၿပီးေရထဲေမ်ာသြားဦး … က်ေနာ္တို႔က ကူညီဦးမွာပါဗ်။
႐ုကၡစိုး။ ။ မင္းတို႔ကူညီခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရန္ကုန္သာျပန္သြားလိုက္ကိုယ့္လူ။ ဟိုမွာ မိုးေတြကသည္း ေလေတြလည္း တိုက္လြန္းလို႔ ဘိုကေလးေစ်းနားက ႏွစ္တရာေက်ာ္သက္တမ္းရွိတဲ့ မေဟာ္ဂနီပင္ႀကီးေတြနဲ႔ ျပည္လမ္းမႀကီးေပၚက သစ္ပင္ႀကီးေတြလဲသြားတယ္။ အဲဒီအပင္ေတြက ႐ုကၡစိုးေတြ ဘံုေပ်ာက္ေနလို႔ ကူညီၾကဖို႔ အြန္လိုင္းနယူးတခုမွာ ေရးထားတာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဒါေလးမ်ား ဦး႐ုကၡစိုးရယ္ ေလာေလာလတ္လတ္ ေတာင္ဒဂံုမွာဖြဲ႔ထားတဲ့ ေလေဘးကယ္ဆယ္ေရး ေကာ္မတီနဲ႔ ဆက္သြယ္ေပးလိုက္ေပါ့။
ဖိုး႐ႈပ္၏ စကားေၾကာင့္ ႐ုကၡစိုးႀကီးက မ်က္ႏွာကို မဲ့႐ြဲ႕၍ …
႐ုကၡစိုး။ ။ အဲဒီ ကယ္ဆယ္ေရးေကာ္မတီေတာ့ ေတာ္ပါေမာင္ရယ္။ သူတို႔က တအိမ္လံုးဗုန္းဗုန္းလဲသြားတဲ့ မိသားစုေတြ ကိုမွ ေလေဘးဒုကၡသည္ေတြလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ကူညီတာကြ။ အိမ္တိုင္ တတိုင္က်န္ေနရင္ေတာင္ ဘာအေထာက္အပံ့မွ မရဘူးဆိုပဲ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲဗ်။ ကယ္ဆယ္ေထာက္ပံ့ေရး၀န္ႀကီးက အၿပိဳအပ်က္ေတြကို လာၾကည့္သြားၿပီး ေနာက္တခါ အိမ္ေဆာက္ရင္ ခိုင္ခန္႔ေအာင္ေဆာက္ဖို႔ မွာသြားေသးတယ္တဲ့ဗ်။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အေတာ္လဲ က႐ုနာစိတ္ႀကီးတဲ့ ၀န္ႀကီးမင္းပါပဲ။ ေနျပည္ေတာ္က အေဆာက္အဦေတြၿပိဳတဲ့ ပ်က္တဲ့အခါ အဲဒီ၀န္ႀကီးကိုလႊတ္ၿပီး ေနာက္တခါ ခိုင္ေအာင္ေဆာက္ဖို႔ ထပ္ေျပာခိုင္းေပါ့။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဟုတ္တယ္ကြ၊ စစ္အစိုးရအာဏာပိုင္ေတြ အေျပာအဆိုမတတ္တာေတြကေတာ့ တေထာင့္တည ပံုျပင္လို ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာကုန္မယ္မထင္ဘူး။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အေျပာအဆိုတင္ ဘယ္ကမလဲကြ။ အေနအထိုင္ပါ မတတ္တာ။ ေလာေလာလတ္လတ္ ၾကားထားတဲ့ စာခ်ိဳးေလးတခု ေျပာရဦးမယ္။ အခုရန္ကုန္မွာ လူေျပာမ်ားေနတဲ့ ဟာသေလးတခုေပါ့ကြာ၊ “ပညာေရး၀န္ႀကီး အႀကံေပး ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉး ေျမး” တဲ့ကြ။
ဖိုး႐ႈပ္စကားကို ႐ုကၡစိုးႀကီးႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔ လြန္စြာစိတ္၀င္စားသြားၿပီး ဦး႐ုကၡစိုးက …
႐ုကၡစိုး။ ။ ေျမးေတာ္ေလးက ဘယ္လိုကဘယ္လို ပညာေရး၀န္ႀကီးရဲ႕ အႀကံေပးျဖစ္သြားရတာတုန္း။ ဆယ္တန္းကို ေအာဒီနဲ႔ေအာင္ၿပီး တႏိုင္ငံလံုးမွာ ဒုတိယခ်ိတ္လို႔ အဲဒီရာထူးေပးလိုက္တာလား။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဦး႐ုကၡစိုးကလဲ ေျမးေတာ္ေလးက ဒီတင္ဘယ္ကမလဲ။ အီးပါပါတာဗ်။
ဦး႐ုကၡစိုးက သူထင္ရာသူေျပာ၊ ႂကြက္စုတ္ကတေမွာင့္ ၀င္ေႏွာင့္ေနေသာေၾကာင့္ ဖိုး႐ႈပ္က စိတ္မရွည္သံျဖင့္ …
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ကဲကဲ က်ဳပ္ေျပာတာ နားေထာင္မွေပါ့။ ဒီလိုဗ် … ဟိုတေန႔က ပညာေရး၀န္ႀကီးက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲက အထက (၁) ဒဂံု၊ လသာ (၂) နဲ႔ အထက (၁) လမ္းမေတာ္ ေက်ာင္းေတြကို လိုက္စစ္ေတာ့ ေျမးေတာ္ေလးလဲ ပါတယ္ဗ်။
႐ုကၡစိုး။ ။ ပါသြား႐ံုနဲ႔ေတာ့ အႀကံေပးလို႔ မေျပာနဲ႔ေလကြာ။ သူလဲ ပူပူေႏြးေႏြး ဆယ္တန္းေအာင္ထားၿပီး ေနာက္ဆို ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ဆိုလား၊ အာဖဂန္ဆိုလားသြားၿပီး အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္နည္း သြားသင္မွာဆိုေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္း ေတြကို ခရီးမထြက္ခင္ လိုက္လည္တာျဖစ္မွာေပါ့။
ႂကြက္စုတ္။ ။ စင္ကာပူမွာ အီကိုသြားသင္မွာပါဗ်။ အဲဒီသတင္းလဲၾကားေရာ ျမန္မာျပည္က ေဆးနဲ႔ စက္မႈတကၠသိုလ္က ဆရာ၊ ဆရာမေတြ အရမ္း၀မ္းသာေနၾကတာဗ်။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ သူ႔ဟာသူ သင္ခ်င္ရာသင္ဗ်ာ … ဒီမွာ စကားမဆံုးေသးဘူး။ ဒီလို … ေျမးေတာ္ေလးက ပညာေရး ၀န္ႀကီးနဲ႔ လိုက္သြားၿပီး အဲဒီေက်ာင္းေတြမွာ ဟိုဟာညႊန္ၾကား၊ ဒီဟာညႊန္လိုက္လုပ္လို႔ “ပညာေရး၀န္ႀကီး အႀကံေပး ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉး ေျမး” ဆိုၿပီး ေျပာေနၾကတာကို ေျပာတာဗ်။ သိၾကၿပီလား။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဒီလိုဆို ကိုယ္ေတာ္ေလးက တန္ခိုးအေတာ္ထြားေနတာေပါ့။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ထြားတာေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ အသက္နဲ႔ေတာင္မလိုက္ဘူး။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ဓာတ္ပံုထဲေတြ႔တုန္းက လူေကာင္က ခပ္ညွပ္ညွပ္ပါကြ။ ဟို ဂ်ပန္ကလာတဲ့ ေဘာလံုး သမားနဲ႔ တြဲ႐ိုက္ထားတာေလ။ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ဘာေဆးေတြစားၿပီး ထြားသြားတာလဲ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ တန္ခိုးထြားတာကိုေျပာတာကြ။
႐ုကၡစိုး။ ။ အဲဒီေက်ာင္းေတြကို သြား႐ႈပ္ … အဲ အဲ သြားၾကည့္တုန္းကေကာ ဘယ္လိုတန္ခိုးေတြ ျပလိုက္ေသးလဲ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ထြားသလဲေတာ့ မသိဘူး … လသာ (၂) က မုန္႔စားေဆာင္ကို ညစ္ပတ္တယ္ ေျပာခဲ့လို႔ အခုေက်ာင္းအုပ္ႀကီး မ်က္ခံုးလႈပ္ေနတယ္တဲ့ဗ်။
႐ႈကၡစိုးတို႔သံုးဦး စကားေကာင္းေနစဥ္ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားသည္ ေတာင္ေပၚေျပးဆင္းလာသည့္ေလကို တြဲေလာင္းခိုလ်က္ လိုက္ပါလာ၏။
႐ႈကၡစိုး။ ။ ဒါေပါ့ေလ … သူလဲ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ သင့္မွာစိုးလို႔ မ်က္ခံုးလႈပ္ေနတာေပါ့။ ငါလဲ ဒီေညာင္ပင္ႀကီး သဘာ၀ ေဘးဒဏ္သင့္မွာစိုးလို႔ မ်က္ခံုးေရာ မ်က္မွန္ေရာလႈပ္ေနရၿပီကြ။ အခုလို ေညာင္ပင္ကို တည့္တည့္ႀကီး ေျပးတိုက္ေနတဲ့ ေရးစီးေၾကာင္းကို လမ္းလႊဲေပးတဲ့တြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ။ မိုးေတြလဲထပ္႐ြာေနျပန္ၿပီ။ မင္းတို႔လဲ အေအးပတ္ကုန္ ၾကေတာ့မယ္။ အခ်ိန္မလင့္ခင္ ျပန္ၾကေတာ့ကြာ။
႐ုကၡစိုး၏စကားေၾကာင့္ သူေကာင္းသား ၂ ေယာက္ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္ကာ …
ႂကြက္စုတ္။ ။ ကဲ … ရဲေဘာ္ႀကီး ရာသီဥတုကေတာ့ အားကစားသမား အႀကိဳက္ပဲေဟ့။ အိမ္ျပန္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ဆံုေနၾက ေနရာေလးမွာပဲ တို႔ ၂ ေယာက္ ျပန္ဆံုၾကတာေပါ့။ ေနာက္မက်ေစနဲ႔ေနာ္။ ။
No comments:
Post a Comment