HIV နဲ႔ လူနာ ႏွစ္ေယာက္
ျဖဴျဖဴသင္း
from - http://www.mizzimaburmese.com/edop/songpa/4266-hiv---.html
သနားစရာ ေကာင္းတဲ့၊ အကာအကြယ္မဲ့ခဲ့တဲ့ လူနာေလးေတြထဲက ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူတုိ႔က မတူညီတဲ့ေနရာကေန လာၾကတာပါ။
တဦးက မေကြးတုိင္းက ေတာင္သူလုပ္ငန္း လုပ္ကုိင္သူ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္ပါတယ္။ သူ ကုိယ္ဝန္ပ်က္က်ၿပီးတ့ဲေနာက္ ေသြးသြင္း ကုသခံရာကေန HIV ပုိး ကူးစက္ခ့ဲပါတယ္။ သူ ဘယ္လိုေၾကာင့္ ဒီေရာဂါပုိး ရခ့ဲသလဲဆိုတာ သူ မသိဘူး။ သူ႔ေယာက်္ားကုိ အထင္လဲြတယ္။ သူ႔ေယာက္်ား အေပ်ာ္အပါး လုိက္စားလို႔ သူ႔ေယာက်္ားဆီက ကူးတာလုိ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ စြပ္စြဲၿပီး ရန္ေတြ႔ေနေတာ့တာပါပဲ။ ေယာက်္ားျဖစ္သူက ရွင္းျပတာကုိ လက္မခံ၊ ရန္လုပ္နဲ႔ သံသရာ လည္ေနတာပါ။
အျဖစ္မွန္ကုိ သိသြားၾကတာကေတာ့ သူတုိ႔ အိမ္ကုိ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတ့ဲေန႔မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလူေတြေရာက္လာေတာ့ ျပႆနာတက္ေနတ့ဲ သူတုိ႔ လင္မယား အေတာ္ေလး ထိတ္လန္႔သြားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္လုံး ယားနာေတြ တကိုယ္လံုး ေပါက္ေနၾကၿပီး အေတာ္ေလး ပိန္လွီေနတယ္တ့ဲ။ AIDS အဆင့္ ေရာက္သြားတယ္ ေျပာရမွာပါ။ ဒီမိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္က လာေတာင္းပန္တာပါ။ သူတုိ႔ မသိလို႔ ေသြးလႉမိတယ္ သူတို႔မွာ AIDS ျဖစ္ေနပါတယ္ဆုိၿပီး လာေတာင္းပန္ေတာ့ လင္မယား ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမယ္ကို မသိ ျဖစ္သြားတယ္။ သူတုိ႔ သတင္းကုိ ၾကားရတဲ့ က်မတို႔ အဖြဲ႔ဝင္တေယာက္ျဖစ္တ့ဲ ကိုပါေလးက သူတုိ႔ဆီကုိ သြားၿပီး ပညာေပး ေဆြးေႏြးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်မဆီ ပို႔လုိက္ပါတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ဒီအမ်ဳိးသမီးေလး ရန္ကုန္ေရာက္လာတယ္။ က်မဆီ လာတယ္။ သူ႔မွာ ေနစရာမရွိ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ ထားရတာလည္း အဆင္မေျပ။ ဒါနဲ႔ က်မ အေဖပိုင္တဲ့ အိမ္ကေလးမွာ သူ႔ကုိ ထားတယ္။ နယ္ျခားမ့ဲ ဆရာဝန္မ်ား အဖဲြ႔က ဖြင့္ထားတ့ဲ AZG ေဆးခန္းကုိ သြားျပတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ ARV ေဆး ရပါတယ္၊ ဒီေဆးက HIV ပုိးကုိ တုိက္ဖ်က္တ့ဲေဆးပါ။
ဒါေပမဲ့ အေစာပုိင္းကာလမွာ သူဟာ ေဆးအရိွန္ေၾကာင့္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ထိခုိက္သြားတယ္။ တကိုယ္လံုး ခြ်တ္ၿပီး အရပ္ထဲ ပတ္ေျပးတဲ့ အဆင့္ထိ ျဖစ္သြားတာပါ။ မ်ဳိး႐ိုးေၾကာင့္ စိတ္ေရာဂါျဖစ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ သူက ျပန္ေကာင္းလာၿပီးေတာ့ ပံုမွန္ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ေနပါၿပီ။
သူ ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်ေတာ့ ေသြး ၆ ပုလင္း သြင္းရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ လုိတ့ဲေသြးအတြက္ အထက္မွာ ေျပာခ့ဲတ့ဲ သူ႔မိတ္ေဆြ ႏွစ္ဦး အပါအဝင္ ေသြးလႉရွင္ ၆ ဦးက လႉၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဆး႐ံုမွာ ေသြးစစ္ခဆုိၿပီး ႏွစ္ေသာင္း ေတာင္းတယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူက တသိန္းႏွစ္ေသာင္း ေပးခ့ဲရပါတယ္တ့ဲ။ မွတ္မွတ္ရရ သူေျပာသြားတဲ့အတုိင္း ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူက စကားေျပာရင္ ‘သ’ ေတြကုိ ‘တ’ လုိ႔ အသံထြက္ပါတယ္။
“ဆရာမရယ္ က်မလည္း နားလည္ပါဘူး။ တိလည္း မတိဘူးေလ။ ခုေတာ့ ေတြးတြင္းလို႔ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ က်မ နားမလည္ဘူး။ ခု ဆရာမ ေျပာျပေတာ့ ေသြးသြင္းလို႔ ျဖစ္တြားတာဆုိ။ က်မက ဒီေရာဂါကို တတိန္းေက်ာ္ ေပးၿပီး ဝယ္လုိက္ရတာေပ့ါ” တ့ဲ။ သူ႔ စကားကုိ က်မ ခုခ်ိန္ထိ ၾကားေယာင္ေနၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတုန္းပါပဲ။
က်မလည္း ျပန္လည္ သံုးသပ္ပါတယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူတုိ႔မွာ ပုိးရိွမွန္း မသိလိုက္လို႔ ေသြးလႉမိတယ္။ ေဆး႐ံုကလည္း ဒီေသြးကုိ စစ္ေဆးပါတယ္။ စစ္ေဆးခ တသိန္းေက်ာ္ ယူလုိက္တာပဲ။ ဝင္းဒုိးကာလလုိ႔ ေခၚၾကတ့ဲ စစ္ေဆးခ်ိန္မွာ လူ႔ကုိယ္ခႏၶာက HIV ပိုးကို တုံ႔ျပန္တဲ့ ပဋိပစၥည္း မထြက္ေသးတ့ဲ အခ်ိန္ကာလေၾကာင့္ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူေျပာသလုိ ေရာဂါဆိုးတခုကို ေငြေပးၿပီး ဝယ္လုိက္ရသလို ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့။ လူတဦးခ်င္း ေပါ့ဆမႈကေန အမ်ား ဒုကၡမေရာက္ေအာင္ကေတာ့ တတိုင္းျပည္လံုးကို ေသြးစစ္ထားရမလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။
သူကေတာ့ ေျပာပါတယ္၊ သူတုိ႔အေၾကာင္း စာေတြေရးပါ၊ နာမည္ရင္းေတြ သုံးပါ။ ဒါမွ သူတုိ႔ကုိ လာေမးတ့ဲအခါ ေျပာျပႏုိင္မယ္၊ သင္ခန္းစာ ယူႏုိင္ၾကမယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ကေလးေလးပါ။ က်မနဲ႔ ေတြ႔ခ်ိန္မွာ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ အရြယ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ သူလည္း ေသြးသြင္းရာကေန ကူးစက္ခံရသူပါ။ ကေလးက အလြန္ပဲ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ အေဖက ဒုတပ္ၾကပ္၊ အေမက ေက်ာင္းဆရာမ ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလး ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္ေတာ့ မဂၤလာဒံု စစ္ေဆး႐ံုကုိ ပုိ႔ၾကတယ္တ့ဲ။
အဲ့ဒီမွာ ကေလးအတြက္ ေသြး အကူအညီ ေပးတာကလည္း ကေလးအေဖရဲ႕ မိတ္ေဆြ ရဲေဘာ္ ပံုမွန္ ေသြးလႉရွင္ပါပဲ။ အၾကိမ္ ၆ဝ ေက်ာ္ေနၿပီ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေတြ မသိလိုက္တာက ဒီလူက ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ေသြးလႉၿပီီး သိပ္မၾကာခင္မွာ အကာကြယ္မပါဘဲ အေပ်ာ္အပါး လုိက္စားခဲ့တယ္ ဆုိတာပါပဲ။ ဒါကို ကာယကံရွင္ကလည္း ထုတ္မေျပာဘူး။ ေဆးစစ္ခ်က္ယူသူ ဆရာဝန္ေတြကလည္း မေမးလုိက္မိဘူး။ အၾကိမ္ ၆ဝ ေက်ာ္ ေသြးလႉထားတဲ့သူဆုိတဲ့ အခ်က္ေၾကာင့္ မေမးျဖစ္တာလုိ႔ ယူဆရပါတယ္။
ေကာင္းမြန္ ေခတ္မီတဲ့ စက္ၾကီးေတြနဲ႔လည္း ေသခ်ာစစ္ေဆးတယ္ ဆုိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္၊ ဝင္းဒိုးကာလ သြားမိေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကေလးအေဖနဲ႔ ေဆး႐ံုက ဆရာဝန္ၾကီးေတြ အျပန္အလွန္ အျပစ္တင္တာေပါ့၊ ေဆး႐ံုက ေသြးစစ္တာ မေသခ်ာလို႔ ကေလးကို ကူးတယ္လုိ႔ ကေလးအေဖက ေျပာတယ္။ ေဆး႐ုံကလည္း ကေလးဟာ မိဘဆီက ကူးတာျဖစ္လိမ့္မယ္ဆုိၿပီး အျပန္အလွန္ စြပ္စြဲၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ကို ေသြးေဖာက္စစ္မယ္ဆုိၿပီး ေသြးေဖာက္ယူထားခ်ိန္ က်မဆီ ေရာက္လာပါတယ္။
က်မလည္း ကမန္းကတန္းပဲ သူတုိ႔ကုိ အမ်ဳိးသား ေသြးစစ္ဌာနဆီ ေခၚသြားၿပီး ေသြးစစ္တာေတြ လုပ္ေပးထားရပါတယ္။ ျပႆနာတက္လာရင္ ေဆး႐ံုက မမွန္ကန္တဲ့ ေသြးစစ္ခ်က္ေတြ ထုတ္ေပးၿပီး ရွင္းမွာ စုိးလို႔ပါ။ အဲ့ဒီလို စစ္လိုက္ရာမွာလည္း ပိုးမေတြ႔ပါဘူး။ ေဆး႐ံုက မွားေနတာ ေသခ်ာသြားပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သူကလည္း တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဆဲ တပ္ၾကပ္ေလး တေယာက္။ ေဆး႐ံုက ဆရာဝန္ၾကီးေတြကလည္း ဗိုလ္မႉး၊ ဒုဗိုလ္မႉးၾကီးေတြဆုိေတာ့ ဘယ္လုိမွ မတုံ႔ျပန္ရဲဘူး။ အေစာပိုင္းကေတာ့ တရားစြဲမယ္၊ ကေလးသူငယ္ အခြင့္အေရး ေစာင့္ေရွာက္တ့ဲ အဖြဲ႔ေတြဆီ တိုင္မယ္ေတာမယ္ဆုိေတာ့ က်မ ဘက္ကလည္း လုိအပ္တာေတြ လုိက္လုပ္ေပးႏုိင္ေအာင္ ျပင္ထားရတာေပါ့။
ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဒီကေလးရဲ႕ အဖြားျဖစ္သူ မယ္သီလရွင္က ဒါေတြဟာ ကံ ကံရဲ႕ အက်ဳိးေတြ၊ ဘာမွ ပူေလာင္မေနနဲ႔၊ ကေလး အတိတ္ကံ မေကာင္းလုိ႔ ျဖစ္တာဆိုၿပီး လာေခၚသြားပါတယ္။ က်မလည္း အေတာ္ေလး အံ့ၾသမိတယ္။ က်မတို႔ လူမ်ဳိးရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားဟာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွေအာင္ကို ေအးခ်မ္းတယ္ ေျပာရမလား၊ ေၾကာက္တာလို႔ ေျပာရမလား၊ ဘယ္လို ေျပာရမယ္မွန္းကို မသိ၊ ေဝခြဲမရေတာ့ပါဘူး။
က်မကေတာ့ က်မဆီ ေရာက္လာၾကတ့ဲ သူေတြထဲက သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကို အမွတ္ရေနမိပါေတာ့တယ္။ ။
(စာေရးသူ မျဖဴျဖဴသင္းသည္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဝင္ျဖစ္ၿပီး၊ ပါတီ၏ HIV/AIDS ကာကြယ္ေရးႏွင့္ ကုသေရးအဖဲြ႔တြင္ လက္ရွိ ဦးေဆာင္ေနသူတဦး ျဖစ္သည္။ ပါတီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေတာင္းဆိုဆႏၵျပသျဖင့္ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ ေမလတြင္ အာဏာပိုင္မ်ားက ဖမ္းဆီးခဲ့ရာ HIV ေဝဒနာသည္မ်ားက သူမကို ျပန္လႊတ္ေပးရန္ ဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္။)
No comments:
Post a Comment