moemaka

မေသခ်င္ၾကသူမ်ား

ျဖဴျဖဴသင္း

ေမ ၁၆၊ ၂၀၁၀

က်မဆီကို ေရာက္လာၾကသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပဲ မေသခ်င္ၾကပါဘူး။ ဒါလည္း အထူးအဆန္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လူမ်ဳိးမဆုိ မေသခ်င္ၾကတာ မဆန္းဘူး ေျပာရမလားပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်မဆီ ေရာက္လာၿပီး မေသခ်င္ၾကသူေတြက်ေတာ့ တျခား မေသခ်င္သူေတြနဲ႔ သိပ္မတူသလို ခံစားရပါတယ္။ သူတုိ႔ မေသခ်င္ၾကပံုေတြက ရွက္ရြံ နာက်ည္းမႈ ေတြနဲ႔ အတူ ရွင္သန္စဥ္ က်ဆင္းခဲ့ရတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာေတြ အတြက္ ေနာင္တေတြနဲ႕ ေရာျပြမ္းေနတယ္ လို႔ က်မစိတ္ ထဲမွာ ထူးထူး ဆန္းဆန္း ခံစားေနရတာပါ။ ပထမဆုံး မေကြးက ေရာက္လာတဲ့ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္က အႀကီးဆံုးနဲ႕ အငယ္ဆံုး ဆုိေတာ့ သားအဖေတြလို ျဖစ္ေနတာပါ။ ညီျဖစ္သူက ပက္လက္ ကေလးနဲ႕ ေဆးရံု တက္ရပါတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း လူနာေစာင့္က လြဲလို႔ က်န္တာ က်မ စိုက္ထုတ္ က်ခံရပါတယ္။ ဒီကေလးက ၄ လ ေလာက္ အတြင္းမွာ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာနဲ႔ ေဆးေသာက္ရတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာက သိတ့ဲအတုိင္း ေအအာတီေဆးက ေ၀ဒနာသည္တုိင္း မရပါဘူး။ သူက ေဆးေသာက္ၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ျပန္လည္ က်န္းမာလာပါတယ္။ ခုထက္ထိလည္း က်န္းမာေနတုန္းပါပဲ။

ဒီကေလး ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ အစ္ကုိျဖစ္သူက သူ မေကြးျပန္ၿပီးေတာ့ ေငြအနည္းငယ္ ရွာလိုေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ က်မကို အားနာလာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ က်မကလည္း သူ႔ ညီေလး က်န္းမာေရးက စိတ္ခ်ရတဲ့ အေျခအေနမို႔ ျပန္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ တလလည္း ျပန္မလာ၊ ႏွစ္လလည္း ျပန္မလာ ျဖစ္လာလုိ႔ ေကာင္ေလးကို ေမးၿပီးေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္ ေတာင္းေတာ့လည္း ဖုန္းက မရွိ၊ ဒါနဲ႔ လိပ္စာ ေတာင္းၿပီး မေကြးက အဖြဲ႔၀င္ေတြကေန တဆင့္ စံုစမ္းခုိင္းေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ တလေက်ာ္ကပဲ ဆုိက္ကား နင္းေနတုန္္း အေ၀းေျပး ကားတစီးနဲ႔ တိုက္မိၿပီး ကြယ္လြန္သြားၿပီလုိ႔ ဆိုပါတယ္။

ေသျခင္းတရားဟာ ထူးဆန္းတ့ဲအရာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီတေယာက္ ကြယ္လြန္တ့ဲ အခါမွာေတာ့ အံ့ၾသရပါတယ္။ အမွန္တကယ္ ေသရမွာက ေသေကာင္ ေပါင္းလဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ေရာဂါသည္ ညီငယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေရာဂါမွလည္း မရွိသူ၊ သူ႔ကုိယ္သူ အပါအ၀င္ က်မတို႔ အားလုံး ထင္မွတ္ မထားတဲ့ အစ္ကုိ ျဖစ္တဲ့လူက မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေသပါေရာလား။

ေနာက္တေယာက္က ေက်ာက္ပန္းေတာင္းနယ္ကပါ။ အသက္ ၅၈ ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။ သူ ေရာဂါ ျဖစ္ပုံကလည္း မထူးဆန္းပါဘူး။ ေသြးသြင္းရာက ျဖစ္တာပါ။ သူက အသက္ကလည္း ႀကီးေတာ့ က်မလည္း အေတာ္ေလး ဂရုတစုိက္ ျပဳစုေပးပါတယ္။ သူ႔ကို အားလံုးက အေမၿမိဳင္ လို႔ပဲ ေခၚၾကပါတယ္။ က်မလည္း အဲ့ဒီလိုပဲ ေခၚပါတယ္။ သူူက အသက္ႀကီးတာက တေၾကာင္း၊ ေရာဂါေၾကာင့္ ရွက္တာက တေၾကာင္း ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္ ဘယ္သြားသြား တဘက္ႀကီး ေခါင္းေပၚ ျခံဳၿပီးေတာ့မွ အျပင္ ထြက္ပါတယ္။ သူတို႔ အညာဓေလ့အရ လုပ္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေျပာမရတာနဲ႕ က်မလည္း ဒီအတိုင္းပဲ သြားေလရာ ေခၚသြားရတယ္။ သူ ရန္ကုန္မွာေနေတာ့ က်မက ယုဇနအိမ္ယာမွာ အိမ္ခန္း ငွားထားေပးတာပါ။ သူနဲ႔ အတူေနတ့ဲ သူေတြလည္း ရိွပါတယ္။

သူ႔ခံႏုိင္ရည္ကလည္း ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွတယ္။ သူ ရန္ကုန္မွာ ေနစဥ္ သံုးလေလာက္ အတြင္းမွာပဲ ျပန္လည္ က်န္းမာလာပါတယ္။ ေအအာတီေဆးလည္း အျမန္ ေသာက္ရတယ္။ တျခားလူေတြလုိ ေစာင့္စရာ မလုိဘူး။ သူ ျပန္လည္ က်န္းမာလာေတာ့လည္း အသက္အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ခံႏိုင္ရည္ ရွိတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ တရက္က်ေတာ့ သားသမီး ေျမးမ်ားနဲ႔ ျပန္ေတြ႔မယ္ ဆိုၿပီး က်မကို လာႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ သူ႔အေျခအေနက ေျပာစရာ မရွိေအာင္ ေကာင္းမြန္ေနေတာ့ က်မကလည္း ျပန္ပါလို႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။

သူ က်မကို လာႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားတဲ့ ညမွာပဲ သူနဲ႔ အတူေနတဲ့ ၄ ေယာက္ထဲက ၁ ေယာက္က ဖုန္းဆက္လာပါတယ္၊ အေမၿမိိဳင္ တေယာက္ ဗိုက္ေအာင့္တယ္၊ ေျပာေနတယ္ ဆိုေတာ့ က်မလည္း သာမန္ ဗိုက္ေအာင့္တယ္ ေလာက္ပဲ ထင္ၿပီးေတာ့ အနီးစပ္ဆံုး ေဆးခန္း ျပလိုက္ပါ လို႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။

၁၂ နာရီေလာက္ က်ေတာ့ ဖုန္းထပ္လာ ပါတယ္။ အေမၿမိဳင္ တေယာက္ ေဆးရံုႀကီး အေရးေပၚ ေရာက္ေနတယ္၊ အေရးတႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ ေျပာေတာ့ က်မလည္း ကားငွားၿပီးလုိက္ရပါတယ္။ ေဆးရံုႀကီးေရာက္ေတာ့ အေမျမိဳင္က ပူတယ္ခ်ည္း ေအာ္ေနေတာ့ က်မလည္း ယပ္ေတာင္ ထုိင္ခတ္ေပးေနရံုက လြဲၿပီး ဘာမွ လုပ္မေပးတတ္ဘူး ျဖစ္ေနတာပါ။ မနက္က်ေတာ့ လိုအပ္တဲ့ ေဆးစစ္ခ်က္ေတြ လုပ္ရပါတယ္။ ေနာက္တရက္မွာ ဗိုက္ခြဲရမယ္လို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳပါတယ္ က်မလည္းသူ႔ ေဘးနားေနၿပီး တခ်ိန္လံုး လိုအပ္တာေတြ လုပ္ေပးေနၿပီး အိမ္မျပန္ျဖစ္ပါဘူး။ ေနာက္တရက္ ခြဲစိတ္ခန္း သြင္းပါတယ္။ အဆင္မေျပပါဘူး။ အတြင္းမွာ အစာအိမ္ ကင္ဆာဆဲလ္ေတြက ဘယ္လိုမွ ျဖတ္ထုတ္လို႔ မရေအာင္ ပ်ံ႕ေနၿပီလုိ႔ ဆရာ၀န္ေတြက ေျပာပါတယ္။ ေဆးရုံမွာ အေမျမိဳင္ တေယာက္ ညည္းညဴေနရင္း က်မလက္ေပၚမွာပဲ အသက္ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ က်မအေနနဲ႕ ေသျခင္းတရားကို ဒုတိယအႀကိမ္ ထူးဆန္းစြာ ခံစားလုိက္ရတာပါ။

ေနာက္တေယာက္က သန္လ်င္ဘက္ကပါ။ ကိုထြန္းစိန္ ဆိုသူ ကားေနာက္လိုက္တေယာက္။ မ်က္လံုး တဘက္က ဖန္မ်က္လံုး တပ္ထားရပါတယ္။ က်မဆီလာေတာ့ အသိ တေယာက္က လိုက္ပို႕တာပါ။ မိသားစုက ပစ္ပယ္ထားတာလည္း လ အနည္းငယ္ ႀကာေနပါၿပီ။ ဒီေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်ေနတာေကာ၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာေကာ ေပါင္းၿပီးေတာ့ လူက အေတာ္ေလး က်ေနပါၿပီ။ သူက တီဘီလည္း ျဖစ္ေနလို႔ ဒီေလာက္ က်ေနတာပါ။ ဒီေတာ့ တီဘီေဆး ၂ လ စားၿပီးတဲဲ့အခါမွာ သူ လူေကာင္း ပကတိ နီးပါး ျပန္ျဖစ္လာၿပီးေတာ့ ၀ၿဖိဳး စိုေျပလာပါတယ္။ တီဘီေဆး သံုးလ ေသာက္ၿပီးေတာ့ က်မဆီီ တခါ ထပ္ေရာက္လာပါတယ္။ သူ ကားျပန္လိုက္ေနၿပီး မိသားစုကလည္း ျပန္လက္ခံၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ၀မ္းသာ အားရ လာေျပာရွာတာပါ။

ေနာက္ ၄ ရက္ အၾကာမွာေတာ့ က်မဆီ နာေရး ဖိတ္စာ တေစာင္ ေရာက္လာတယ္၊ ကိုထြန္းစိန္ ကြယ္လြန္ရွာၿပီ တဲ့။ က်မလည္း ေမးၾကည့္ပါတယ္ ေရာဂါက ျပန္သက္သာလာၿပီ မဟုတ္လား ဆိုေတာ့ ေရာဂါေၾကာင့္ ေသတာ မဟုတ္ဘူး တဲ့။ ကားေနာက္ လုိက္ေနရင္း ကားက ေျမၿပိဳတဲ့ အထဲ ပါသြားလို႕ လူလည္း တစစီ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အေလာင္းေတာင္ မနည္း ျပန္မွတ္မိေအာင္ ဆက္ထားရတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး အံ့ၾသ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။

ေမြးဖြားရာကေန ေသဆံုးမယ္ ဆုိတဲ့ သစၥာတရားကို က်မ အျပည့္အ၀ လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထင္မွတ္ထားသလို မဟုတ္ဘဲ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ပံုစံေတြနဲ႔ ေသသြား ရရွာတဲ့ က်မ လူနာေတြ၊ လူနာေစာင့္ေတြ ေကာင္းရာ သုဂတိ လားပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းေပးရံုက လြဲၿပီး က်မအေနနဲ႕ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္သလို ဒီလို အျဖစ္မ်ဳိးေတြ ထပ္မံ မႀကံဳေတြ႔ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။