(ၿပီးခ့ဲတ့ဲရက္ပုိင္းအတြင္း စစ္ေၾကာေရးစခန္းမွာ ေသဆုံးသြားၿပီလုိ႔ သတင္းထြက္ေနတ့ဲ ကုိဂ်င္မီအေၾကာင္း ေရးထားတ့ဲ ေဆာင္းပါး။ ေခတ္ၿပိဳင္က ရတယ္။ ဓာတ္ပုံက မုိးမခက ရတယ္။ ၀က္လက္ၿမိဳ႔နယ္ လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ ေဒၚခင္စန္းလိႈင္ရဲ႔ မဂၤလာပဲြမွာေတြ႔ရတ့ဲ ကုိဂ်င္မီ။)
ညစ္ညိဳ႕ညိဳ႕ အုတ္႐ိုးႏွစ္ထပ္ေနာက္က သက္တန္႔ေရာင္ ကဗ်ာ
ဇြန္မႈိင္း
" - - - လည္ကတံုး ရွပ္အက်ႌအျဖဴ လက္ရွည္ကို လက္ေခါက္တင္ထားတတ္သူ၊
ပုဆိုး (ကခ်င္လံုခ်ည္) ကို ေျခသလံုးလယ္ေလာက္ထိ တိုတို၀တ္တတ္သူ၊
လြယ္အိတ္ကို ထံုးထားၿပီး ကုိယ္ႏွင့္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ လြယ္တတ္သူ၊
လြယ္အိတ္ထဲမွာ ဖတ္စရာစာအုပ္ တအုပ္ ႏွစ္အုပ္ ထည့္ထားတတ္သူ၊
လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီရဲ႕ စည္း႐ံုးေရးေကာ္မတီမွာ အျမင့္ဆံုးတာ၀န္ရွိသူ၊
ဗဟုိအလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မတီ၀င္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အသက္ (၁၉) ႏွစ္သာ ရွိေသးသူ။ - - - -"
(၁)
“အခုတခါအလွည့္က်သူကေတာ့ ဆရာဗဟုလြင္ျပင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာဗဟုလြင္ျပင္ခင္ဗ်ား...
ဆရာ့ရဲ႕ ‘ေရသံသရာ’ လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ကဗ်ာကို ရြတ္ဆိုေပးဖို႔ ပန္ၾကားအပ္ပါတယ္”
အခမ္းအနားမႉးရဲ႕ ဖိတ္ေခၚမႈအၿပီးမွာ...
ဆရာဗဟုလြင္ျပင္ဟာ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ပါတယ္။
အခမ္းအနားကိုေရာ တက္ေရာက္လာသူမ်ားကိုေရာ ေလးစားတန္ဖိုးထားေၾကာင္းကို ျပသတဲ့
သေဘာ ၿပံဳးတယ္ဆုိ႐ံု အၿပံဳးႏွင့္ ကုိယ္ကုိအနည္းငယ္ကိုင္းၫြတ္ၿပီး အ႐ုိအေသျပဳပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာဟာ တျဖည္းျဖည္းတည္လာတယ္။
ကဗ်ာစာရြက္ကေလးကုိ ျဖန္႔လိုက္တယ္။
စာရြက္ကုိင္ထားတဲ့သူ႔လက္ဟာ သိသိသာသာပဲ တုန္ေနတယ္။ ဆရာဗဟုလြင္ျပင္ဟာ သူ႔ကဗ်ာ
ထဲကုိ တိုးၿပီးတိုးၿပီး ၀င္သြားေနတာကို က်ေနာ္တုိ႔ျမင္ေနၾကရသလုိပဲ။ (၅) စကၠန္႔ေလာက္ၿငိမ္သက္ သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ...
“ေခါင္းစဥ္ကုိ ‘ေရသံသရာ’ လုိ႔ေပးထားပါတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ဘ၀ေတြကို ေပးဆပ္ေန
ၾကတဲ့၊ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ အသက္ေတြကို ေပးဆပ္သြားၾကတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရဲေဘာ္ေတြ
အားလံုးကို အေလးအျမတ္ျပဳရင္း က်ေနာ္ ဒီကဗ်ာကို ရြတ္ပါမယ္”
“ေဖ်ာင္းဖ်လုိ႔မရတဲ့ ျမားေတြကို
မူးမုိက္လဲက် ရင္ဆိုင္ရင္း
ေသဆံုးရျပန္ၿပီ... အခ်စ္။
ခါးမွာ ခ်ပ္ထားတဲ့
နည္းပညာေတြနဲ႔
ရြက္မပါေလွကို ထိန္းေက်ာင္းလုိ႔
အသက္ျပင္းျပင္းေတာ့ ႐ႈႏုိင္ပါေသးတယ္။
မုန္တိုင္းအုိႀကီးရဲ႕ အၿမီးကို ဆြဲမိေတာ့
ဥဒဟုိ တေယာသံေတြ
ေရနစ္ေသဆံုး
ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ မင့္ စကားလံုးေတြ
တံခါးညပ္တဲ့ အိမ္ေျမႇာင္ျဖစ္သြား
တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မတူညီမႈေတြက
အမွန္တရားျဖစ္လာေတာ့တယ္။”
အခမ္းအနားဟာ ၿငိမ္သက္ေနတယ္။ ကဗ်ာရြတ္သံကလြဲလုိ႔ ဘာဆုိဘာသံကိုမွ မၾကားရဘူး။ ကဗ်ာတပုိဒ္ ၿပီးသြားတုိင္း၊ ၿပီးသြားတုိင္း ကဗ်ာဆရာဟာ ကဗ်ာထဲကို ပုိပုိၿပီးနစ္၀င္သြားတယ္။ ဆရာပြင့္၊ ဆရာေဒါင္းေ၀ေဇာ္၊ ဆရာ႐ုိးမေဆာင္း၊ ဆရာသူရိန္၊ ဆရာႀတိၿငိမ္းႏွင့္ ဆရာစစ္ၿငိမ္းလူ။ သူတို႔လည္း ဆရာဗဟုလြင္ျပင္ရဲ႕ ကဗ်ာႏွင့္အတူ မင္သက္လို႔။
(၂)
က်ေနာ္တို႔ အခမ္းအနားတခု က်င္းပေနၾကတာပါ။
အခမ္းအနားက... စာဆုိေတာ္ေန႔လည္းဟုတ္တယ္။ အေမေန႔လည္း ဟုတ္တယ္။ လူထုေဒၚအမာရဲ႕ (၈၆) ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔လည္းဟုတ္တယ္။ ဒီ (၃) ေန႔ကိုေပါင္းၿပီး အခမ္းအနားတခု က်င္းပေနၾက တာပါ။ ဒီအခမ္းအနားမွာ ကိုယ္တုိင္ဖန္တီးထားတဲ့ ကဗ်ာေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ၊ စာတမ္းေတြ၊
၀တၳဳတိုေတြနဲ႔ အေမမ်ားကို ပူေဇာ္ေနၾကတာလည္းျဖစ္ပါတယ္။ အခမ္းအနားက်င္းပတဲ့ ခန္းမ
ကေတာ့... သာယာ၀တီအက်ဥ္းေထာင္၊ သီးသန္႔ (ခ) တုိက္ရဲ႕ အခန္းနံပါတ္ (၄)။ အခမ္းအနား က်င္းပတဲ့သူေတြက သီးသန္႔တုိက္၀န္းထဲက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ။ ကဗ်ာရြတ္ေနတဲ့ ဆရာ ဗဟုလြင္ျပင္ဆုိတာကေတာ့...
(၃)
က်ေနာ္ကေတာ့ ဆရာဗဟုလြင္ျပင္ကို ေငးၾကည့္ေနရင္း...
ဆရာဗဟုလြင္ျပင္ရဲ႕ ကဗ်ာကိုခံစားေနရင္း...
က်ေနာ္သိခဲ့တဲ့ ဆရာဗဟုလြင္ျပင္ကို မ်က္ေစ့ထဲမွာ ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။
က်ေနာ့္အေတြးေတြဟာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ဆီကို ျပန္ေျပးေနေတာ့တယ္။
(၄)
ဆရာဗဟုလြင္ျပင္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီရဲ႕ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ ရွစ္ဦးထဲက တဦး။ သူ႔အမည္ရင္းက ဂ်င္မီေခၚ ကိုေက်ာ္မင္းယု။
အဲဒီတုန္းက... သူ႔မ်က္ႏွာက ၾကည္ၾကည္ရွင္းရွင္းေလး။ တုိင္းရင္းသားတေယာက္ရဲ႕ ၾကည္ရွင္းပံုမ်ဳိး။ ေနာက္မွ သိရတာ သူက အင္းသားတေယာက္ပဲ။ သူငယ္ငယ္ ရန္ကုန္ေရာက္စက အင္းသံ၀ဲ၀ဲႏွင့္ အတန္းထဲမွာ အရမ္းအစခံရတဲ့အေၾကာင္း သူျပန္ေျပာျပဖူးတယ္။
သူ႔ကို က်ေနာ္မွတ္မိေနတာက...
လည္ကတံုး ရွပ္အက်ႌအျဖဴ လက္ရွည္ကို လက္ေခါက္တင္ထားတတ္သူ၊
ပုဆိုး (ကခ်င္လံုခ်ည္) ကို ေျခသလံုးလယ္ေလာက္ထိ တိုတို၀တ္တတ္သူ၊
လြယ္အိတ္ကို ထံုးထားၿပီး ကုိယ္ႏွင့္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ လြယ္တတ္သူ၊
လြယ္အိတ္ထဲမွာ ဖတ္စရာစာအုပ္ တအုပ္ ႏွစ္အုပ္ ထည့္ထားတတ္သူ၊
လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီရဲ႕ စည္း႐ံုးေရးေကာ္မတီမွာ အျမင့္ဆံုးတာ၀န္ရွိသူ၊
ဗဟုိအလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မတီ၀င္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အသက္ (၁၉) ႏွစ္သာ ရွိေသးသူ။
သူဟာ ႐ံုးခန္းထဲကို ၀င္လာရင္လည္း ေျခလွမ္းခပ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ခပ္သြက္သြက္။ ႐ံုးခန္းက ျပန္ထြက္ သြားရင္လည္း ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲႏွင့္ ခပ္သြက္သြက္။ ရန္ကုန္ထဲက ႐ံုးခန္းဟူသမွ်ကို လွည့္ပတ္သြား။ နယ္ကိုထြက္တဲ့အခါထြက္။ စည္း႐ံုးေရးလုပ္ငန္းကို မနားတမ္း လႈပ္ရွားသြားလာလုပ္ကိုင္ေနတတ္သူ။
သူဟာ တျခားလူငယ္ေတြလုိပဲ စိန္ေခၚခ်က္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ဘယ္လုိရင္ဆုိင္ ေက်ာ္လႊားခဲ့ရသလဲ ဆုိတာေတြကို အခါအားေလ်ာ္စြာ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပတတ္သူ။
(၅)
လႈိင္ေကာလိပ္မွာ သတၱေဗဒဘာသာတြဲႏွင့္ သူ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ တက္ေနတဲ့ႏွစ္မွာပဲ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္က်ဆံုးရတဲ့ ျပႆနာေပၚလာတယ္။ ႐ုိး႐ုိးသားသား ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေျဖရွင္းရမယ့္ကိစၥေလးကို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းကုိင္တြယ္ရမည့္ ျပႆနာႀကီး တခုအျဖစ္ မ႐ုိးမသား ပံုႀကီးခ်ဲ႕လာတာ။
မ်က္ရည္ယုိဗံုး ဒါမွမဟုတ္ မီးသတ္ကားေလာက္နဲ႔ လူစုခြဲေပးလို႔ရပါလ်က္နဲ႔ ဂ်ီသရီးေတြ ဂ်ီဖိုးေတြ သံုးၿပီး ေက်ာင္းသားအုပ္စုထဲကို ဒရစပ္ပစ္ခတ္လုိက္တာ။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စက္မႈတကၠသိုလ္၀န္းကို ရန္သူရဲ႕ အခိုင္အမာစခန္းကုန္းတခုလို သေဘာထားၿပီး က်ားတက္ထုိးရင္း ပစ္ခတ္တိုက္ ခုိက္သိမ္းပုိက္လုုိက္တာ။
က်ဆံုးသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားအေလာင္းကို လြတ္လပ္စြာသၿဂိဳလ္ခြင့္ေတာင္မေပးဘဲ ေက်ာင္းသားေတြ ဆီက အတင္းညတြင္းခ်င္း လုယက္ယူသြားတာ စတဲ့အခ်က္ေတြဟာ... ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ပညာ သင္ၾကားလုိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ရင္ကို ၿပီးေတာ့... သူ႔ရင္ကို တိုက္႐ုိက္ႀကီးကိုပဲ တည့္တည့္ ထိမွန္ခဲ့ပါတယ္။
(၆)
ဒီလုိနဲ႔ တံတားနီလႈပ္ရွားမႈထဲ သူေရာက္လာခဲ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္း တေရြ႕ေရြ႕… ျပည္လမ္းတေလွ်ာက္ ခ်ီတက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ တပ္ဦးကို သူေရာက္သြားတယ္။
‘က်ေနာ္ အဲဒီတုန္းက ေခါင္းေဆာင္လုပ္ရလိမ့္မယ္လုိ႔လည္း ထင္မထားဘူး။ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈ တခုကို ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔လည္း ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ယူဆမထားဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျပာၾကဆုိၾကရင္း ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ေအာ္ၾကတုိင္ၾကရင္း တပ္ဦးကို ေရာက္သြားမွန္းမသိ ေရာက္သြားခဲ့ရတာ’
(၁၀) ႏွစ္ေလာက္ၾကာသြားတဲ့အခါ သာယာ၀တီအက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ့္ကို သူျပန္ေျပာျပတာပါ။ တံတားနီမွာ ပိတ္ၿပီး ႏွစ္ဘက္ညႇပ္ၿပီး အ႐ုိက္ခံရေတာ့ သူလည္း အ႐ုိက္ခံရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျပးတာ မွန္သြားလို႔ အဖမ္းေတာ့ မခံရဘူး။ လွည္းတန္း၊ စံရိပ္ၿငိမ္၊ (၆) မိုင္ခြဲဆုိတဲ့ေနရာေတြက သူ႔ေနရာေတြပဲ။ ဘယ္ကေျပးရင္ ဘယ္ေရာက္ၿပီး ဘယ္ၿခံစည္း႐ုိးေက်ာ္ရင္ ဘယ္ၿခံထိ ေပါက္တယ္ ဆုိတာ သူသိထားၿပီးသားပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ တံတားနီလူဖမ္းပြဲက လြတ္ေအာင္ေရွာင္ထြက္ႏိုင္ခဲ့ ပါတယ္။
သူ ေရွာင္ထြက္လို႔မရေတာ့တာက ...
ဒီမုိကေရစီ ရရွိေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ရရွိေရး တုိက္ပဲြႀကီးပါ။
(၇)
ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ အေရးေတာ္ပံုႀကီး စၿပီ။ အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ပံုသ႑န္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ၀ိုင္း၀န္းပံုေဖာ္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ကိုယ့္အလုပ္အဖြဲ႕ေတြနဲ႔ကိုယ္ စုစည္းၾက စုဖြဲ႔ၾကနဲ႔။ သူလည္း ရကသကို ဦးေဆာင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့တယ္။
ႏိုင္ငံေရး Generation Gap (မ်ိဳးဆက္အဆက္ျပတ္မႈ) ကာလႀကီးတခု အေသအခ်ာ ၾကားခံခဲ့တာ ေၾကာင့္ တစုတည္း၊ တဖြဲ႔တည္း ျဖစ္ဖို႔မလြယ္ခဲ့ဘူး။
ကိုညိဳထြန္းတို႔ ကိုထက္မိုးတုိ႔ရဲ႕ ရန္ကုန္ခ႐ုိင္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ (ရကသ) ရွိသလို ကိုတင္ဆန္းႏွင့္ ကုိၿပံဳးခ်ဳိတို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ (ရကသ) ဆိုတာလည္းရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုပဲ... ကုိဘေက်ာ္ႏွင့္ သူ ဦးေဆာင္တဲ့ (ရကသ) ဆုိတာလည္း ရွိျပန္တယ္။ သူတုိ႔ (ရကသ) မွာ အမႈေဆာင္(၁၀) ဦးရွိၿပီး သူ႔အကို ကုိမ်ဳိးမင္းယုလည္း အဲဒီအမႈေဆာင္ထဲမွာ ပါတယ္။ သူတို႔အခုထိ တန္ဖိုးထား တခုတ္တရ ျပန္ေျပာခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳတခုကေတာ့ ...
“တကသ ျမက္ခင္းျပင္ကုိ ပထမဆံုး စရွင္းတာ က်ေနာ္တုိ႔ပဲ။ အဲဒီရွင္းထားတဲ့ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ (ရကသ) ကို စုဖြဲ႔ၿပီး ပထမဆံုး သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလုပ္တာ က်ေနာ္ အရမ္းဂုဏ္ယူ တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီဓာတ္ပံု ေနာက္တေန႔ လက္ေပြ႔လုိက္ေရာင္းေနတဲ့ သတင္းစဥ္ေတြထဲမွာ ပါလာေတာ့ က်ေနာ္ျဖင့္ ၾကက္သီးေတာင္ထတယ္”
ဒီလုိနဲ႔ ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္(ဗကသ) ကို ၂၈၊ ၈၊ ၈၈ ေန႔မွာ တကသျမက္ခင္းျပင္မွာ ဖြဲ႔ၾကေတာ့
သူတို႔ ရကသလည္း တက္ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
သူတို႔ (ရကသ) ရဲ႕ ကြန္စတီက်ဴးရွင္းမွာ...
“တခုတည္းေသာ ဗကသ ေပၚေပါက္လာသည့္အခါ ၎ (ဗကသ) တြင္ ပူးေပါင္းပါ၀င္ၿပီး ယခုဖြဲ႔စည္း ထားေသာ အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ကို ဖ်က္သိမ္းမည္” ဟု ေရးသားထားတယ္လို႔ သူက ေျပာျပတယ္။ “အဖြဲ႔အစည္းေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေနၿပီး တခုႏွင့္ တခုကလည္း နားလည္မႈေတြ မျပည့္စံုႏုိင္ ေသးတဲ့ အဲဒီကာလမွာ က်ေနာ္တို႔ အဲဒီလို သေဘာထားမ်ဳိး ေရးဆြဲထားတာ မွန္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ အခုထိ ယံုၾကည္တယ္” လုိ႔ က်ေနာ့္ကို သူေျပာျပပါတယ္။
(၈)
စစ္အုပ္စုက အာဏာသိမ္းအၿပီး ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ ေထာင္ခြင့္ေပးလုိက္ေတာ့ …
ေတာခိုမလား။ ယူဂ်ီတပိုင္း (ရကသ) ပဲ ဆက္လုပ္မလား။ ပါတီေထာင္မလား...
ဒီေမးခြန္း (၃) ခုဟာ သူတို႔လုိ ေက်ာင္းသားလူငယ္ႏုႏုေတြကို အႀကိတ္အနယ္ စိန္ေခၚခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းေတြျဖစ္ခဲ့ပါသတဲ့။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔စဥ္းစားမိတာက
“ပိုမုိႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တဲ့ ႏုိင္ငံေရးတာ၀န္ေတြကို အေက်ပြန္ဆံုးထမ္းေဆာင္ႏုိင္ဖုိ႔ဆုိရင္ ႏုိင္ငံေရး ပါတီတခုရွိဖို႔ အေသအခ်ာ လိုအပ္တယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ စဥ္းစားျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာ ဗကသရယ္ မကသရယ္ က်ေနာ္တို႔ ရကသရယ္ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဗကသနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ပဲ ေပါင္းၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကို အစျပဳတည္ေထာင္ခဲ့ ၾကတာပါ။”
(၉)
၁၉၈၉ ဇူလိုင္ (၁၀)ရက္ေန႔။
လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီဌာနခ်ဳပ္႐ံုး (ဆူးေလဘုရားလမ္းႏွင့္ အေနာ္ရထာလမ္းေထာင့္)၊ ႐ံုးခန္း၀ရံတာမွာ အာဏာဖီဆန္ေရး တရားပြဲက်င္းပျပဳလုပ္ၾကတယ္။ ေဒၚစုက “ဒီလုိသာ ဖမ္းလား ဆီးလား လုပ္ေနမယ္ဆုိရင္ က်မအေနနဲ႔ န၀တတပ္ကို ဖက္ဆစ္တပ္လုိ႔ ေခၚရေတာ့မွာပဲ” လုိ႔ ေျပာဆုိလုိက္တဲ့ ဒီပြဲမွာ၊
ပါတီဥကၠ႒ ကိုေအာင္ေဇယ်က “ေမာင္းျပန္ကို ေဒါင္းအလံနဲ႔ တုိက္မယ္” လုိ႔ ႀကံဳး၀ါးလုိက္တဲ့ ဒီပြဲမွာ…
သူက “ဤတံတား နီသလား၊ ျဖဴသလား ျပည္သူမ်ား စဥ္းစားပါ” ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကို ထုတ္လိုက္ပါ တယ္။ ေထာင္တန္တဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီအာဏာဖီဆန္ပြဲအတြက္ သူ႔ကို ဥကၠ႒နဲ႔အတူ စစ္ခံု႐ံုးက ပုဒ္မ (၃) ခုနဲ႔ တရားစြဲဆုိၿပီး ေထာင္ဒဏ္ တသက္တကၽြန္း ခ်ခဲ့ပါတယ္။
အသက္က (၁၉) ႏွစ္၊ ေထာင္ဒဏ္က အႏွစ္ (၂၀) ႏွင့္ တူေသာ ကၽြန္း။
(၁၀)
သူ႔ဘ၀ဟာ အျပင္မွာတ၀က္ ေထာင္ထဲမွာ တ၀က္လုိျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။ အခုဆုိ ေထာင္ထဲမွာ
(၁၆) ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္။
“က်ေနာ္တို႔ကုိ ႏုိင္ငံေရးအရ ေခါင္းမေထာင္ရဲေအာင္ လူမႈေရး၊ ပညာေရးေတြကို ဘယ္လုိမွ အၫြန္႔ မလူႏိုင္ေအာင္ စစ္အုပ္စုက လုပ္ထားတာ။ က်ေနာ္တို႔ကို သူျဖစ္ေစခ်င္တာျဖစ္မသြားေအာင္၊ ကိုယ့္ ကုိယ္ကုိ ေထာင္ထဲမွာ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့၊ ရႏိုင္တဲ့ နည္းနာေတြနဲ႔ ေလ့လာေရး လုပ္ၾကရမယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိျဖည့္ဆည္းၾကရမယ္”
ဒါ ေထာင္ထဲမွာ သူကိုင္စြဲတဲ့ ေပၚလစီ။ ေထာင္တြင္းေနထုိင္နည္း လုပ္ငန္းလမ္းၫႊန္လည္းျဖစ္တယ္။
ဒီလမ္းၫႊန္အရပဲ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ရသမွ် စာေတြ၊ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ သမိုင္းဆုိင္ရာ အခ်က္ အလက္ ေတြကို ေလ့လာတယ္၊ အထဲကုိ ၀င္လာသမွ် ဖန္တီးယူလို႔ရသမွ် စာအုပ္စာတမ္းေတြက ေလ့လာတယ္။ သက္ရွိစာအုပ္မ်ားလုိ႔ ေခၚအပ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားထံက ေလ့လာတယ္။
“ေဆြးေႏြးျခင္းဟာ အေကာင္းဆံုး စာဖတ္ျခင္းျဖစ္တယ္” ဆုိတဲ့ စကားဟာ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာေတာ့ ပိုၿပီးမွန္ကန္တယ္။ ဆရာဦးခင္ေမာင္ျမင့္၊ ဦးလွေရႊ၊ ဦးညိဳ၀င္း၊ ဦး၀င္းတင္၊ ဦးအုန္းႀကိဳင္၊ ဦးမန္းဒါ၀ိတ္ႏွင့္ ေရွ႕မီေနာက္မီ ပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ သူ႔အတြက္ ဖတ္စရာ၊ ေလ့လာစရာ သက္ရွိ က်မ္း အေစာင္ေစာင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ၿပီးေတာ့… သူႏွင့္ေခတ္ၿပိဳင္မ်ားႏွင့္လည္း အျပန္အလွန္ျဖည့္ဆည္းျဖစ္ၾကတယ္။
(၁၁)
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ေထာင္ထဲမွာ ဘယ္လုိေနထိုင္သင့္သလဲ။ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ အေျခခံအခြင့္အေရးေတြကို ဘယ္လုိကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ၾကမလဲ ဆုိတာေတြကို ဦးေဆာင္ဖို႔ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အခြင့္အေရးကာကြယ္ေရးေကာ္မတီ (ခြင့္ကာ ေကာ္မတီ) ကုိ ေဒါက္တာေဇာ္ျမင့္ေမာင္ (အမရပူရၿမိဳ႕နယ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကုိယ္စားလွယ္)၊ ဗမ်ိဳးသိန္း(ဒညတ)၊ ဦးစိုးျမင့္(၄၈၂၈) တုိ႔နဲ႔ လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ ကုိုယ္စားျပဳၿပီး သူ ပါ၀င္ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾက ပါတယ္။
ဒီေကာ္မတီၤအေနနဲ႔ …
ေထာင္အတြင္း သတင္းစုေဆာင္းျခင္း၊ သတင္းဖလွယ္ျခင္း၊ သတင္းသံုးသပ္ျခင္းေတြ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ႏုိင္ငံေရးအရ အထိမ္းအမွတ္ျပဳရမည့္ ေန႔ရက္တုိင္းမွာ အထိမ္းအမွတ္ပြဲေတြ က်င္းပႏုိင္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စိန္ရတုအထိမ္းအမွတ္ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါး၊ ၀တၳဳေတြပါတဲ့ စိန္ရတု စာေစာင္တခုကို ထုတ္ေ၀ႏုိင္ခဲ့တယ္။ အက်ဥ္းေထာင္အတြင္း လူ႔အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္ခံရမႈမ်ားကို စာတမ္းတေစာင္ျပဳစုၿပီး ဒီစာတမ္းကို ဆရာဦး၀င္းတင္က အေခ်ာျပင္ဆင္ေပးၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံဆုိင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရးေစာင့္ၾကည့္သူ ကုလသမဂၢ သံတမန္ မစၥတာ ယုိဇိုယုိကိုတာထံသို႔ ၁၉၉၅ ဇူလိုင္မွာ ေပးပို႔ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီအတြက္လည္း … အင္းစိန္ေထာင္အတြင္း ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြထားတဲ့ တုိက္ခန္းဟူသမွ် ၁၉၉၅ ခု ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ ေျမလွန္ရွာေဖြခံခဲ့ရတယ္။ ပါ၀င္ပတ္သက္သူလို႔ထင္ရသူ (၆၂) ဦးကို စစ္ေခြးတုိက္ကိုပို႔ၿပီး စစ္ေၾကာေရးလုပ္တယ္။ ေထာင္ကမကိုင္ေတာ့ဘဲ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက တုိက္႐ုိက္ကိုင္တယ္။
ၿပီးေတာ့မွ … အမႈတြဲတခု အေသအခ်ာျပင္ဆင္ၿပီး ေထာင္ထဲမွာပဲ ခံု႐ံုးဖြဲ႔စစ္ေဆးၿပီး ေထာင္ျပန္ခ် တယ္။ တကယ္႐ံုးတင္ၿပီဆုိေတာ့ (၆၂) ေယာက္လံုး မတင္ေတာ့ဘူး။ (၂၄) ေယာက္ကိုပဲ တင္တယ္။ အဲဒီ (၂၄) ေယာက္မွာေတာ့ တခ်ဳိ႕က (၅) ႏွစ္၊ တခ်ဳိ႕က (၇) ႏွစ္၊ တခ်ဳိ႕က (၅) ႏွစ္ + (၇) ႏွစ္။
သူက အဲဒီ (၂) မႈေပါင္း (၁၂) ႏွစ္ သမားေတြထဲမွာပါတယ္။
(၁၃)
က်ေနာ္ သတိထားၾကည့္မိသေလာက္ဆုိရင္ …
သူ႔အျမင္က ရွင္းၿပီး သူ႔ရပ္တည္ခ်က္က ေကာင္းပါတယ္။ ဦးေအာင္ေမသု အၿမဲေျပာတတ္တဲ့
“ever strong, never down” ဆုိတာထဲမွာ သူ အၿမဲရွိတယ္။
သူ႔ကုိ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကလာၿပီး အင္တာဗ်ဴးတုိင္း သူက သူယံုၾကည္တဲ့အတုိင္း ရဲရဲေျဖတယ္။
လာေမးတဲ့အႀကိမ္ေရက မနည္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္အခါမွာမွ သူ႔အေျဖကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက သေဘာေတြ႕မသြားဘူး။
“လႊတ္တာမလႊတ္တာက သူတုိ႔အပုိင္းပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္ကေတာ့ ကုိယ္ယံုၾကည္တဲ့အတုိင္း
ေျပာရဲဖို႔၊ ေျပာျဖစ္ဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတယ္” လို႔ သူခံယူထားတာပါ။ မစၥတာပင္ညဲ႐ုိး (ကုလသမဂၢရဲ႕ ျမန္မာႏုိင္ငံဆုိင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရးကိုယ္စားလွယ္) သာယာ၀တီအက်ဥ္းေထာင္ကို လာေတြ႔စဥ္ ကလည္း ေထာင္ထဲက အေျခအေနအရပ္ရပ္ကိုေရာ၊ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုးရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ “ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးအေျဖရွာေရး လမ္းေၾကာင္း” ကုိေရာ သူ ပင္ညဲ႐ုိးကုိ အေသအခ်ာေျပာျပလုိက္ ႏုိင္ပါတယ္။ သူနဲ႔က်ေနာ္ တုိးတုိးတိတ္တိတ္ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္တယ္။ အျပန္အလွန္
ေ၀ဖန္၊ အျပန္အလွန္ အႀကံျပဳ၊ အျပန္အလွန္ အကူအညီေပးၾကရင္း... သာယာ၀တီအက်ဥ္း
ေထာင္ရဲ႕ ေန႔ရက္မ်ားကုိ က်ယ္၀န္းတဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ ရွိေစခဲ့ပါတယ္။
(၁၄)
၂၀၀၄ ေဖေဖာ္၀ါရီ လကုန္ရက္ တရက္မွာ ...
က်ေနာ္တုိ႔ကို “ႏႈတ္ဆက္တဲ့ စကား၀ိုင္း” တခု သီးသန္႔ (ခ) တုိက္ထဲမွာ သူတို႔ဦးစီးၿပီး လုပ္ေပးၾက ပါတယ္။
“မနက္ျဖန္ မတ္လ (၁) ရက္ေန႔မွာ ရဲေဘာ္တုိ႔အျပင္ေရာက္ၾကေတာ့မယ္။ အျပင္ေရာက္ၾကၿပီ
ဆုိတဲ့အခါ ...”
သူမ်ားလြတ္ေတာ့မယ္ဆုိတုိင္း ကုိယ္ဟာ ဒီလိုႏႈတ္ဆက္ခဲ့ဖူးတာ ႀကိမ္ေရမနည္းေတာ့ဘူး။
အခု... သူမ်ားက ကုိယ့္ကုိႏႈတ္ဆက္ေနၿပီဆုိတဲ့အခါ ...
က်ေနာ္... ၀မ္းသာတာထက္၊ ၀မ္းနည္းတာက ပုိမ်ားေနမိတာ အမွန္ပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ မတ္လ (၁) ရက္ေန႔မွာ သူတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာခဲ့ပါၿပီ။
အုတ္႐ိုးႀကီးရဲ႕ အျပင္ဘက္ကုိ ထြက္လုိက္တဲ့တခ်ိန္ထဲမွာ ...
မျမင္ရတဲ့ အုတ္႐ိုးႀကီးတခု ဆက္ရွိေနေသးတယ္ဆုိတာကို က်ေနာ့္အသိထဲမွာ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္းႀကီး ခံစားေနမိတယ္။ အဲဒီမျမင္ရတဲ့ အုတ္႐ုိးႀကီးကို ၿဖိဳခ်ပစ္ႏုိင္ရင္ ျမင္ရတဲ့ အုတ္႐ုိးေတြ အလုိလုိ ၿပိဳက်သြားမယ္ဆုိတာ ...
က်ေနာ္ အေသအခ်ာ ယံုၾကည္တယ္။
“ခ်စ္ျခင္းကို ခ်စ္ပါ
မုန္းျခင္းကို မုန္းလုိက္ပါ
တပ္မက္မႈေတြကို ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ၿပီး
တခါ တခါ ေခါင္းအံုးလုပ္ရတဲ့အျဖစ္
တံခါးမရွိတဲ့ အလံုပိတ္အုတ္ဂူႀကီးကို
ငါ့ေခၽြးေတြနဲ႔ စိမ္းလန္းခြင့္မေပးဘူး”
ဗဟုလြင္ျပင္ရဲ႕ ကဗ်ာတပိုင္းတစကို ရြတ္ၾကည့္ေနမိရင္း၊ တံခါးမရွိတဲ့ အလံုပိတ္အုတ္ဂူႀကီးေတြထဲက တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ရဲေဘာ္ညီအကိုမ်ားရဲ႕ လြမ္းေမာဖြယ္အေၾကာင္းအရာေတြကို ျပန္ေတြး
ေတာရင္း ...
က်ေနာ့္ကိုတင္ေပးလုိက္တဲ့ ျပည္-ရန္ကုန္ အျမန္ယာဥ္ (Express) ႀကီးဟာ ျပည္လမ္းမေပၚက တံလွ်ပ္ေတြၾကားမွာ တရိပ္ရိပ္ ေျပးလႊားလို႔ ...။
သာယာ၀တီေထာင္ႀကီးရဲ႕ အုတ္႐ုိးညစ္ညိဳ႕ညိဳ႕ႀကီးဟာ ရိတ္သိမ္းၿပီးစ႐ုိးျပတ္လယ္ကြင္းေတြရဲ႕ ေနာက္မွာ ...
ခပ္ျပျပ မႈန္ရီရီ က်န္ရစ္လုိ႔ ...။ ။
၅၊ ၇၊ ၂၀၀၅။
(ဒီေဆာင္းပါးေရးၿပီး ေနာက္တေန႔မွာ ကုိဂ်င္မီ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးနဲ႔ ကိုဂ်င္မီကို တေႏြးတေထြးႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္။)
No comments:
Post a Comment