၈၈ စိတ္ဓာတ္ကို စစ္အစိုးရက ေခ်မႈန္းႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ irrawaddy ေအာင္ေဇာ္ စက္တင္ဘာ ၃၊ ၂၀၀၇
လက္ရွိျဖစ္ပြားေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဆႏၵျပပြဲမ်ားကို ေခ်မႈန္းၿဖိဳခြဲေနပံုက ၁၉၈၈ ကာလ တႏိုင္ငံလံုးအႏွံ႔အျပားျဖစ္ပြားခဲ့ ေသာ လူထုအံုႂကြမႈႀကီးကို မ်က္ျမင္ၾကံဳလိုက္ရသူမ်ားအတြက္ ျပန္ေျပာင္းအမွတ္ရစရာပင္ ျဖစ္သည္။ ဤဆႏၵျပပြဲမ်ားကို ေခ်မႈန္း၍ လက္ရွိစစ္အစိုးရ အာဏာရလာျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။
ယခုတႀကိမ္တြင္ေတာ့ လမ္းမေပၚတြင္ ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္ေနျခင္းမရွိ၊ လူအေသအေပ်ာက္မရွိေသး။ သို႔ေသာ္လည္း စစ္အစိုးရ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေပးထားေသာ လူရမ္းကားမ်ားက ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပေနသူမ်ားကို ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ စြာ ၿဖိဳခြဲရန္ အာဏာကုန္ေပးထားပံုကို ေတြ႔ေနၾကရေသာအခါ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ လူထုအံုႂကြမႈျဖစ္စဥ္က စစ္တပ္က ခ်င့္ခ်ိန္ခြဲျခား မႈ မရွိဘဲ အင္အားသံုး အဓမၼေခ်မႈန္းခဲ့ပံုကိုလည္း ျပန္ေျပာင္းအမွတ္ရေစပါသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လူထုအုံႂကြမႈကို စစ္တပ္က ၿဖိဳခြဲ ႏွိမ္နင္းေနစဥ္
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ ေသြးထြက္သံယို ေခ်မႈန္းၿဖိဳခြဲခံခဲ့ရေသာ ဆႏၵျပပြဲမ်ားက မတ္လႏွင့္ ဇြန္လကတည္းက အငယ္ စား ဆႏၵျပပြဲမ်ားႏွင့္ စတင္လာခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းသားဆႏၵျပပြဲမ်ား ျဖစ္လွ်င္ျဖစ္ခ်င္း အမ္-၁၆ ေမာင္းျပန္ေသနတ္ကိုင္လံုထိန္းရဲ မ်ား (အဓိကရံုးမ်ားႏွိမ္နင္းရန္ အထူးေလ့က်င့္ေပးထားေသာ လံုျခံဳမႈထိန္းသိမ္းေရးရဲတပ္ရင္း)ကို ေစလႊတ္ၿဖိဳခြဲေစခဲ့သည္။ လူစုကြဲေစရန္ မ်က္ရည္ယိုဗံုးမ်ားႏွင့္ နံပါတ္တုတ္မ်ားကိုလည္း သံုးေစခဲ့သည္။ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ားက ဦးေန၀င္း၏ ဆိုရွယ္လစ္အစိုးရကို စတင္၍ဆန္႔က်င္ဆႏၵျပခဲ့ၾကေသာအခါ လံုထိန္းရဲတပ္ဖြဲ႔မ်ားကို ေက်ာင္းပုရ၀ုဏ္အတြင္းသို႔ ေစလႊတ္၍ ဆႏၵျပေနသူမ်ားကို ပစ္ခတ္ေစခဲ့သည္။ ဤပစ္ခတ္မႈမ်ား ေၾကာင့္ ပိုႀကီးေသာ ဆႏၵျပပြဲမ်ားေပၚေပါက္လာေစသကဲ့သို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွေန၍ အျခားေဒသအသီးသီးသို႔လည္း ကူးစက္ပ်ံ႕ႏွံ႔ သြားခဲ့သည္။
မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ ဆိုရွယ္လစ္အစိုးရက နယ္စပ္ေဒသေရွ႕တန္းမွ စစ္တပ္မ်ားကို ဆင့္ေခၚကာ လံုထိန္းရဲမ်ားကို အား ျဖည့္ၿပီး လမ္းေပၚဆႏၵျပပြဲမ်ားကို ကိုင္တြယ္ၿဖိဳခြဲေစခဲ့သည္။ ရဲမ်ားႏွင့္ စစ္တပ္မ်ားက အဆမတန္အင္အားသံုး၍ ဆႏၵျပပြဲမ်ား ကို အၾကမ္းဖက္ ၿဖိဳခြဲခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို နံပါတ္တုတ္မ်ားျဖင့္ အေသရိုက္သတ္ခဲ့ၾကၿပီး စစ္ထရပ္ကားမ်ားက ဆႏၵျပေနသူ လူအုပ္ၾကားထဲသို႔ အတင္းေမာင္း၀င္ နင္းႀကိတ္ခဲ့ရာ လူတခ်ဳိ႕အသက္ဆံုးရႈံးခဲ့ၾကရသည္။
ျဖစ္ရပ္တခုတြင္ မိမိတို႔ေက်ာင္းသားမ်ားက စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း လူေနေဆာင္မ်ားတြင္ ပိတ္မိေနၾကေသာ အျခားေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းရန္ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကရာလမ္းတြင္ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္မိၾကၿပီး ၎တို႔က ၅ မိနစ္အတြင္း လူစုခြဲရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။ လံုထိန္းရဲမ်ားက မိမိတို႔ဘက္သို႔ ေသနတ္မ်ားကိုခ်ိန္၍ ျပည္လမ္းမေပၚတြင္ ေနရာယူထားခဲ့ၾကသည္။
စစ္တပ္အရာရွိတဦးက မိမိတို႔ထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာပါသည္။ “ေကာင္ေလးေတြ အခ်ိန္ ၅ မိနစ္ပဲ ရွိတယ္။ မင္းတို႔ မထြက္သြားဘူး ဆိုရင္ ငါတို႔ကို ပစ္ဖို႔ အမိန္႔ေပးထားၿပီးၿပီ” ဟု လာေျပာပါသည္။
သူ စကားလာေျပာစဥ္တြင္ နံေဘးရွိ ပစၥတိုေသနတ္ကို လက္ျဖင့္ ပုတ္ေနပါသည္။ ေနာက္ကြယ္တြင္ တန္းစီ၍ ပစ္ခတ္ရန္ ခ်ိန္ရြယ္ေနေသာ လံုထိန္းရဲသားမ်ားကိုလည္း ျမင္ေနၾကရပါသည္။
ေဘးနားတြင္ ရပ္ၾကည့္ေနသူမ်ား ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ စုရံုးမိလာၾကၿပီး မိမိတို႔ကို အားေပးခဲ့ၾကပါသည္။ မိမိတို႔ကလည္း ၿငိမ္း ခ်မ္းစြာ လူစုခြဲခဲ့ၿပီး ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ ထိုေန႔က ေသြးထြက္သံယို ပစ္ခတ္မႈမ်ား မျဖစ္ခဲ့ၾကပါ။
မတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားက သပိတ္တိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲရန္ ေက်ာင္းမ်ားအတြင္း ျပန္စုရံုးမိၾကျပန္သည္။
၎လ အတြင္းမွာပင္ ရဲအခ်ဳပ္ကားမ်ားက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဖမ္းဆီးသိမ္းက်ဳံးတင္ေဆာင္ခဲ့ၿပီး အင္းစိန္ အက်ဥ္းေထာင္သို႔ ေမာင္းပို႔ခဲ့ၾကသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ဤဖမ္းဆီးလာမႈကို ျမင္ရေသာအခါ ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရ ေဒါသ ထြက္ေနၾကေသာ လူထုကို ျဖတ္ခဲ့ၾကရၿပီး မိမိတို႕ကလည္း ေက်ာင္းသားသမဂၢသီခ်င္းမ်ားဆိုကာ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား ဟစ္ေႂကြးခဲ့ၾကပါသည္။ မိမိတို႔ အမည္မ်ားကို စာရြက္ငယ္မ်ားေပၚတြင္ေရး၍ ကားမ်ားေပၚမွ ၾကဲခ်ကာ လူထုကိုေမတၱာရပ္ခံ အကူအညီ ေတာင္းခဲ့ၾကပါသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္တေန႔ စစ္တပ္က ပစ္သတ္မႈေၾကာင့္ ေသဆုံးခဲ့ရသည့္ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ မ၀င္းေမာ္ဦး၏ အေလာင္းကို သယ္ေဆာင္လာစဥ္
ေနာက္တေန႔တြင္ ေထာင္တြင္းရွိ မိမိတို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားထံသို႔ သတင္းေရာက္လာခဲ့သည္။ အင္းစိန္ၿမိဳ႕ရွိ ေဒါသထြက္ေန ၾကေသာလူထုက ေထာင္ကားတစီးကို တားကာ ကားေမာင္းသူကို ရိုက္ႏွက္ခဲ့ၾကေၾကာင္း ၾကားရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ အျခားသတင္းတခုလည္း ၾကားရေသးသည္။ ဆႏၵျပသူ ၄၂ ဦးကို ေထာင္ကားျဖင့္သယ္ ေဆာင္လာ စဥ္ လူမ်ားလြန္းသျဖင့္ အသက္႐ႈၾကပ္ေသဆံုးသြားရေသာသတင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေသဆံုးရမႈကို စစ္ေဆးရန္ အတြက္ ဦးေန၀င္းက ေကာ္မတီတခု မျဖစ္မေန ဖြဲ႔စည္းေပးခဲ့ရေသးသည္။
ဤညတြင္ပင္ ေထာင္ဘူး၀ဂိတ္၌ စက္ေသနတ္သံမ်ားကိုလည္း မိမိတို႔ၾကားခဲ့ရသည္။ အရပ္သားျပည္သူတစုက ေထာင္ ေဖာက္၍ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုကယ္ထုတ္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကရာ ေထာင္က ေသနတ္ျဖင့္ပစ္ခတ္ေသာေၾကာင့္ ၎ အရပ္သား မ်ား ျပန္ဆုတ္ သြားခဲ့ၾကရေၾကာင္း ျဖစ္သည္။
မတ္လ ၁၈ ရက္ေန႔ ညလယ္သန္းေခါင္တြင္ ေထာင္နံရံတြင္း၌ လူမဆန္ ရူးသြပ္မႈႏွင့္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈကို မိမိတို႔
မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႔ၾကရေတာ့သည္။ ေထာင္တြင္းသို႔ ေခၚသြင္းလာၾကသည့္ လူငယ္တစုကို မူးယစ္ေနၾကေသာ လံုထိန္းရဲမ်ားႏွင့္ ေထာင္အာဏာပိုင္၀ါဒါမ်ားက ရက္ရက္စက္စက္ ရိုက္ႏွက္ခဲ့ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔အနက္ တခ်ဳိ႕မွာ အသက္ ၁၄ ႏွစ္မွ်ပင္ ရွိဦးမည္ျဖစ္ၿပီး အမ်ားစုမွာ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ဤသို႔ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လွေသာ တုန္လႈပ္ဖြယ္ျမင္ကြင္းကို မိမိတို႔က ေထာင္အခန္းမ်ားမွေန၍ ျမင္ေနၾကရသည္။ ေထာင္နံရံမ်ားအထက္တြင္ ထိုးထားေသာ မီးေမာင္းႀကီးမ်ားျဖင့္ လင္းထိန္ေနေစေသာေၾကာင့္ ျမင္ကြင္းကို အထင္းသား ျမင္ေနၾကရသည္။ ထိုသူမ်ား ေျမျပင္ေပၚလဲက်သြားသည့္တိုင္၊ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကေတာ့သည့္တိုင္ ရိုက္ႏွက္ညႇဥ္းပန္းမႈ မရပ္ခဲ့ၾက။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဤလူငယ္မ်ားကို ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းၾကမည့္ စစ္ေၾကာေရးအခန္းထဲသို႔ တရြတ္တိုက္ဆြဲေခၚသြားၾကသည္။ ဤေနရာတြင္ပင္ မိမိကို ၂ နာရီၾကာ လူ ၅ ဦးႏွင့္ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းခံရၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စစ္ေၾကာေရးအခန္းမွန္းသိေနရ သည္။ ဤသို႔ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းခံရၿပီးေနာက္ မိမိအခ်ဳပ္ခန္းသို႔လမ္းေလွ်ာက္မျပန္ႏိုင္ တြား၍ျပန္ခဲ့ရသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ရ သည္။
ေထာင္ျပင္ပတြင္လည္း မခြဲျခားဘဲ စစ္တပ္ႏွင့္ရဲမ်ားက ရမ္းသမ္းပစ္ခတ္ေနမႈေၾကာင့္ လူေသဆံုးမႈမ်ားလည္း ဆက္လက္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ စစ္သားမ်ားက လမ္းမမ်ားေပၚလွည့္ေနၾကၿပီး ျမင္သမွ်လူကို ပစ္ခတ္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔၏ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေၾကာင့္ ဆႏၵျပေနသူမ်ားကို ေနာက္မတြန္႔ေစခဲ့ပါ။ ရပ္ဆိုင္း မသြားေစခဲ့ပါ။ ဆန္႔က်င္ဘက္ရလဒ္ကို ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီး မခံရပ္ႏိုင္ေသာ လူထုမ်ားက ဆႏၵျပသူမ်ားႏွင့္ ပို၍ပူးေပါင္းလာခဲ့ၾကပါသည္။
ေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပင္ပရွိ မိမိပုန္းေအာင္းေနရာမွ ျပန္လာၿပီး ေပ်ာက္ေနေသာသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ျပန္လာရွာေဖြ ပါသည္။ မိမိ၏ မိခင္ကိုေမးၾကည့္ရာ သူ႔ကို လက္ေျဖာင့္ေသနတ္သမား စစ္သားတဦးက ပစ္သတ္ခဲ့သည္ဟု ေျပာျပသည္။ သူက သူ႔အိမ္အနီးအေျခစိုက္ထားေသာ စစ္သားတစုကို မေတာ္တေလ်ာ္လုပ္ျပေသာေၾကာင့္ ဤသို႔ပစ္သတ္ခံရသည္ဟု လည္း ေျပာျပပါသည္။
ဇြန္လတြင္ တဖန္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ခန္႔သာ ရွိဦးမည့္ လူငယ္တဦး၏ အေလာင္းကို ေတြ႔ရျပန္သည္။ သူ၏ အျဖဴ အစိမ္း ေက်ာင္း၀တ္စံုက ေသြးမ်ားျဖင့္ ရႊဲနစ္ေနသည္။ သူ၏ရင္ဘတ္ကို ခ်ိန္ရြယ္ပစ္ခံရျခင္းျဖစ္ၿပီး သူ၏အေလာင္းကို ေက်ာင္း ေနဘက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ပစ္ကပ္ကားတစီးေပၚတင္သယ္ေဆာင္၍ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ျဖတ္ၿပီး ခ်ီတက္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔က လက္သီးကိုတင္းတင္းဆုပ္၍ မိုးေပၚေျမႇာက္ကာ “စစ္အာဏာရွင္စနစ္ က်ဆံုးပါေစ”ဟု ေႂကြးေၾကာ္ခ်ီ တက္ လာၾကသည္။
ဤလူငယ္၏ အေမက ငိုယို၍ ေနာက္တြင္လိုက္လာခဲ့သည္။ ျမင္ရေသာ လူအမ်ားက ေဒါသေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္ေနၾကၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အေရးကို အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ေထာက္ခံလာခဲ့ၾကပါသည္။
ႏွစ္လအၾကာ ၾသဂုတ္လ (၁၀) ရက္ေန႔တြင္ စစ္တပ္မ်ားက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ကို စစ္ေျမျပင္လူသတ္ကြင္းသဖြယ္ ေျပာင္းပစ္ ခဲ့ၾကျပန္သည္။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္တြင္ သံခ်ပ္ကာယာဥ္မ်ားျဖင့္ ကင္းလွည့္ေနၾကၿပီး ဆႏၵျပေနသူမ်ားႏွင့္ ရပ္ၾကည့္ေနၾကသူ မ်ားကိုပါ ခ်ိန္ရြယ္ ပစ္ခတ္ခဲ့ၾကသည္။ ဒဏ္ရာရေနသူမ်ားကို ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးသို႔ သယ္ေဆာင္ကုသေပးႏိုင္ရန္ ႀကိဳးပမ္း ေနၾကေသာ ဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္ သူနာျပဳမ်ားကိုလည္း အလြတ္မေပးခဲ့။ မခြဲျခားဘဲ ျမင္သမွ်လူအမ်ားကို ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ခဲ့ ၾကသည္။
ဤသို႔ စစ္တပ္၏ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈကို သည္းမခံႏိုင္ၾကေတာ့သည့္အဆံုး ျပည္သူမ်ားႏွင့္ စစ္သားမ်ား ရုန္းရင္းဆန္ ခတ္ တိုက္ခိုက္မႈမ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဓားဆြဲသူဆြဲ၊ ေလာက္ေလးခြႏွင့္ ရရာလက္နက္ ကိုင္သူကိုင္ႏွင့္ အန္တုရင္ဆိုင္မႈမ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။
လူထုအံုႂကြမႈမ်ားႏွင့္ ျပန္လွန္တိုက္ခိုက္မႈမ်ားက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တခုတည္းတြင္သာ မဟုတ္။ စစ္ကိုင္းတြင္လည္း ေဒါသထြက္ ေနၾကေသာ လူထုက ၾသဂုတ္လ ၉ ရက္ေန႔တြင္ ရဲစခန္းတခုကို ၀င္ေရာက္စီးနင္းရန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကသည္။ လက္နက္ ကိုင္ တပ္ဖြဲ႔မ်ားက စက္ေသနတ္၊ ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားႏွင့္ လူထုအံုႂကြမႈကို ေခ်မႈန္းခဲ့ၾကၿပီး လူ ၂၀၀ ေက်ာ္ အတုံးအရံုး အသက္ဆံုးရႈံး ခဲ့ၾကရသည္။
ဤသို႔ ေသြးထြက္သံယုိ ေၾကကြဲဖြယ္အျဖစ္မ်ဳိးကို မည္သူမွ် ေနာက္တႀကိမ္ မၾကံဳလိုေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း စိတ္ထိခိုက္ ေၾကကြဲရမႈမ်ားႏွင့္ ဤေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္အျဖစ္အပ်က္မ်ားက လူအမ်ား၏ႏွလံုးသား၀ယ္ ယခုတိုင္ မိႈင္းညိဳ႕အံု႔ဆိုင္းေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ လူအမ်ားအေနျဖင့္ ဤသို႔ေသြးထြက္သံယို ျဖစ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ အေၾကာက္တရား ယခုတိုင္ မျပယ္ႏိုင္ၾကေသး သည္ကိုလည္း နားလည္ႏိုင္ဖြယ္ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံကို အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေစခ်င္ၾကေသာ သူတို႔၏ ဆႏၵမ်ား မွာလည္း ယခုတိုင္ ေပ်ာက္ဆံုးမသြားေသးပါ။
ယခုလအတြင္းတြင္ လူအမ်ားက တဖန္လမ္းေပၚထြက္လာၾကၿပီး ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ျပန္သည္။ အမွန္မွာ သူတို႔၏ဆႏၵ က ရိုးရိုးေလးပင္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏အသံကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးသန္းေရႊ နားေထာင္ေစလိုျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဤဆႏၵျပသူ မ်ား၏ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားႏွင့္ တုံ႔ျပန္ေခ်မႈန္းရန္ မသင့္ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း အေၾကာက္ တရားျဖင့္ ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ စစ္အစိုးရက အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားျဖင့္ ေဆာင္ရြက္တုံ႔ျပန္လာခဲ့ျပန္သည္။
ယခုဆႏၵျပပြဲမ်ားက ၁၉၈၈ ခုႏွစ္က ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ လူထုအံုႂကြမႈႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ အေရအတြက္အရ နည္းေနပါေသး သည္။ အတိုင္းအဆ ေသးငယ္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လမ္းေပၚထြက္လာၾကသူမ်ား၏ သတၱိက မေသးငယ္ပါ။ သူတို႔က လူအမ်ား ကိုယ္စား အနစ္နာခံ အရဲစြန္႔၍ ေျပာဆိုရန္ ေရွ႕သို႔ထြက္လာၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေသနတ္မိုး အုပ္ခ်ဳပ္ ထားသည့္ စစ္အာဏာရွင္အစိုးရက ထားရာေန ေစရာသြားရသည့္ ဘ၀ထက္ ပို၍တိုးတက္ ေကာင္းမြန္ေသာဘ၀ကို ျပည္သူ အမ်ားက ေတာင့္တေနခဲ့သည္မွာလည္း ၾကာၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၃၁ ရက္က ဧရာ၀တီ အင္တာနက္ မဂၢဇင္းတြင္း ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ The Regime Can't Kill the Spirit of 1988 By Aung Zaw ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။
(ဘေလာ့ဂါမွတ္ခ်က္ - ဒီသတင္းကုိ http://www.irrawaddy.org/bur/articles2007/September/01.html ကေန ယူတယ္။)
No comments:
Post a Comment