ဗၾသ
“----ဒါေတြဟာ အခုမွ အစပဲ႐ွိေသးတယ္ဆိုတာကို ဗမာျပည္ ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း နားလည္သူတိုင္း သေဘာေပါက္ၾကတယ္။ နအဖလည္း ေကာင္းေကာင္း နားလည္တယ္။ သူခိုးနဲ႔အိမ္ရွင္သာ သိတယ္ဆိုတာမ်ိဳး။ အခုကိစၥဟာ ေလာင္စာဆီျပႆနာ သက္သက္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာလည္း ရွင္းေနတယ္။ ----”
ေညာင္ႏွစ္ပင္ညီလာခံကေန ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးကို ေသဒဏ္ေပးဖို႔ ေနာက္ဆံုး စီရင္ ခ်က္ခ်ဖို႔ စည္းေ၀းေနခ်ိန္မွာပဲ လမ္းမေတြေပၚမွာ ျပည္သူလူထုဟာ အဲဒီေညာင္ႏွစ္ပင္ညီလာခံ အပါ နအဖစစ္အုပ္စုကိုပါ ေသဒဏ္ေပးဖို႔ ဆႏၵျပေနၾကတယ္။
နအဖအဖို႔ အလစ္ခံလိုက္ရတာလို႔ မေျပာႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ျပင္ဆင္ထားတာေတြ အမ်ား ႀကီးပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔တြက္ထားတာထက္ ၿဖိဳခြဲရခက္ေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဆႏၵျပပြဲတခုကို ၿဖိဳခြဲ ရတာ မခက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဆႏၵျပပြဲမွန္သမွ် ေပ်ာက္သြားေအာင္လုပ္ဖို႔က်ေတာ့ သူတို႔ထင္သလို မလြယ္တာ ေတြ႔ေနရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒါေတြဟာ အခုမွ အစပဲ႐ွိေသးတယ္ဆိုတာကို ဗမာျပည္ ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း နားလည္သူတိုင္း သေဘာေပါက္ၾကတယ္။ နအဖလည္း ေကာင္းေကာင္း နားလည္တယ္။ သူခိုးနဲ႔အိမ္ရွင္သာ သိတယ္ဆိုတာမ်ိဳး။ အခုကိစၥဟာ ေလာင္စာဆီျပႆနာ သက္သက္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာလည္း ရွင္းေနတယ္။
အမွန္ပဲ၊ အစဆိုေတာ့ ပါ၀င္တဲ့ဦးေရ နည္းေနေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕က ျပည္သူလူထုႀကီး ပါမလာရေကာင္းလားလို႔ စိတ္တို၊ စိတ္ပ်က္တာေတြ ၾကားေန၊ ေတြ႔ေနရတယ္။ တခ်ဳိ႕ကဆိုရင္ ျပည္သူလူထုဟာ ေၾကာက္တယ္လို႔ေတာင္ နိဂံုးခ်ဳပ္ၾကတယ္။ ေလာကမွာ ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ တိုင္း သူမ်ားလိုက္မလုပ္တာကို သတၱိနည္းတယ္လို႔ လက္ညႇိဳးထိုးလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီလို ကြာဟေနတယ္ဆိုတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာပိုင္းျခား နည္းနာရွာဖို႔ပဲျဖစ္တယ္။
လမ္းေပၚမွာ ဆႏၵျပေနၾကသူေတြက ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကို “မေၾကာက္ၾကပါနဲ႔၊ ထြက္ခဲ့ၾကပါ၊ ပူးေပါင္းလွည့္ပါ”လို႔ လွမ္းၿပီးေခၚတာ မဆန္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဆႏၵျပပြဲ ေအာင္ျမင္မႈ မရတာ လူထုႀကီးေၾကာက္ေနလို႔ဆိုၿပီး နိဂံုးခ်ဳပ္လို႔ကေတာ့ အမွားႀကီးမွားၾကလိမ့္မယ္။ ဗမာျပည္ သမိုင္းမွာ နာမည္ႀကီးလွတဲ့ လူထုအေပၚ အျမင္မွားမႈ၊ ျပစ္မွားမႈႀကီးတခုကို ၾကားဖူးၾကမယ္ ထင္တယ္။ အလံနီသခင္စိုးကိစၥပဲ၊။ ဗကပထဲက ခြဲထြက္ၿပီးစမွာ တျခားသူအားလံုးကို အေခ်ာင္ သမားလို႔ အျပစ္တင္ၿပီး လက္မတြဲႏိုင္ဘူးလို႔ ေၾကျငာထားတဲ့ သခင္စိုးဟာ ရန္ကုန္မွာ လူထု ဆႏၵျပပြဲႀကီးတခုကို သူတို႔ခ်ည္း ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ စည္း႐ံုးတရားေဟာေတာ့ လူထုက ထြက္မလာဘူး။ သူတို႔အလံနီေလး လက္တဆုပ္စာေလာက္ဆိုေတာ့ အစိုးရက ေရပိုက္ေတြနဲ႔ အလြယ္တကူ ၿဖိဳခြဲ ပစ္လိုက္တယ္။ အဒီအခါမွာ အေတာ္ရွက္သြားတဲ့ သခင္စိုးက “ရန္ကုန္ၿမဳိ႕က လူထုဟာ လူထု မဟုတ္ဘူး၊ လဒူပဲ”လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီစကားဟာ ရာဇ၀င္ကိုတြင္ေရာ ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဆိုလိုတာ လူထုကို ေသေသခ်ာခ်ာ အကဲျဖတ္တာ၊ ပါလာေအာင္လုပ္တာတို႔ဟာ အရည္အခ်င္း တခုျဖစ္တယ္။ လူထုဟာ သမိုင္းဖန္တီးသူ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ တရားသေဘာ၊ သမိုင္းေခတ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ေျပာတာျဖစ္တယ္။ လႈပ္ရွားမႈတခု၊ တိုက္ပြဲတခုစီအတြက္ သီးျခားစီ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ သံုးသပ္ၿပီး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ၊ နည္းပရိယာယ္ေတြ ခ်မွတ္ရတယ္။
လူထုနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ကိုယ္က သူ႔ဆီကိုသြားရတာဟာ အေျခခံတရားျဖစ္တယ္ ဆိုတာ မေမ့သင့္ဘူး။ ကိုယ္က သူ႔ဆီကို ထဲထဲ၀င္၀င္သြားႏိုင္မွ သူက ကိုယ့္ဆီကိုလာမွာ။ ကိုယ္က အမိန္႔ေပးသလို ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့ၾကလို႔ ေခၚေနလို႔မျဖစ္ဘူး။ လူထုမပါပဲ ကိုယ္က ဘာမွ လုပ္လို႔မရဘူး။ လူထုဘက္ကေတာ့ ဒီေခါင္းေဆာင္ကို မႀကဳိက္ရင္ ေနာက္ေခါင္းေဆာင္ကို ေရြးခ်ယ္လို႔ရတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာ ဒီလူထုပဲရွိတယ္။ ကိုယ့္မွာ ေရြးစရာမရွိဘူး။ ဒီလူထု လက္ခံ သေဘာေပါက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာပဲ စဥ္းစားသင့္တယ္။
တပြဲထဲ၊ တခ်ီထဲနဲ႔ လူထုတရပ္လံုး လမ္းေပၚတက္လာတယ္ဆိုတာ ဘယ္သမိုင္းမွာမွ မရွိဘူး။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးေရွ႕မွာ ဇာတ္တိုက္တာေတြ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ဘယ္ႏွစ္လီ လုပ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ကိုယ့္ဘက္က ဘယ္ေလာက္ျပင္ဆင္မႈေတြ လုပ္ထား တယ္ဆိုတာလည္း အေရးႀကီးတယ္။ အမာခံအတြင္းစည္း တည္ေဆာက္တာဟာ အရည္ အတြက္အားျဖင့္ ဘယ္ေလာက္မ်ားလို႔ ဘယ္ေလာက္က်ယ္ျပန္႔သလဲ၊ ေနာက္ၿပီး လူထုထဲကို ဘယ္ကေလာက္ စိမ့္၀င္ထားႏိုင္သလဲဆိုတာလည္း ျပန္ဆန္းစစ္ရမယ္။ အရင္တုန္းက တေနရာ ရာက ေဖာက္ခြဲလိုက္ရင္ အုံႂကြလိုက္လာၾကတယ္ဆိုတာဟာ သူ႔ေရွ႕က သိပ္မၾကာလွေသးတဲ့ ကာလအတြင္းမွာ ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ အေရးအခင္းေတြ ရွိေနလို႔ဆိုတာဟာ တေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ အခုဟာက အဲဒီလိုေရွ႕ေျပးေတြ စၿပီးေဖာ္ထုတ္ေနတဲ့ အဆင့္မ်ိဳးပဲ ရွိေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး အရင္ကလည္း အဲဒီလို ေဖာက္ခြဲတုန္းမွာပဲ အဖမ္းခံသြားရတယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးေတြ လည္း မနည္းဘူးဆိုတာ မေမ့သင့္ဘူး။
ဒါေပမဲ့ ျပည္သူလူထုဟာ ဒီေန႔ျဖစ္ေနတာေတြကို မ်က္စိမွိတ္၊ နားပိတ္ထားၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ မ်က္စိဖြင့္၊ နားစြင့္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာသာ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူေတြ ပါသလဲ၊ ဘယ္သူေတြမပါဘူးလဲ၊ သူတို႔ေခါင္းထဲမွာ စဥ္းစားေနတာပဲ။ သူတို႔ေလးစားယံုၾကည္တဲ့ ဘယ္သူဘယ္၀ါေတြက ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္သလဲ။ ဘယ္လိုသေဘာထား ေဖာ္ျပသလဲ။ သူတို႔ မဲဆႏၵေပးခဲ့တဲ့လူေတြ ဘယ္လိုအခန္းက ပါ၀င္သလဲ။ ဒါေတြအားလံုးကို ထည့္တြက္ၾကတာ ဓမၼတာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္အိမ္နီးနားခ်င္းထဲက ဘယ္သူေတြပါသလဲ၊ ကိုယ္သိတဲ့လူ ပါသလား၊ ဒါ့အျပင္ ဘယ္သူေတြ-ဘယ္သူေတြ မပါေသးသေရြ႕ေတာ့ မပါေသးဘူးဆိုတဲ့ စဥ္းစားနည္းမ်ိဳး လူထုမွာ ရွိတတ္ၾကတာပဲ။ ဒါ မဆန္းဘူး။ လူထုကို ႏိုင္ငံေရးသမားလို တြက္တာ၊ စဥ္းစားတာ၊ ေတာင္းဆိုတာဟာ ကိုယ္ သူငယ္မစင္ေသးတာကို ျပတာသာျဖစ္တယ္။
ဗမာျပည္မွာ လူထုအံုႂကြမႈေတြ မေပၚေစခ်င္တဲ့၊ ဗမာျပည္ျပႆနာကို စစ္အစိုးရအလို က် လိုက္ေလ်ာေျဖရွင္းေစခ်င္ၾကတဲ့ ဗမာျပည္သားတခ်ဳိ႕နဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားတခ်ဳိ႕ေတြဟာ လူထု မပါတာကို ေထာက္ျပၿပီး ေညာင္ႏွစ္ပင္ကို လက္ခံခိုင္းေနၾကတယ္။ စစ္ကားႀကီးတစင္း ဒံုးစိုင္း ေမာင္း၀င္လာတာကို ေရွ႕ကေန ၀င္မတားနဲ႔၊ စပယ္ယာလုပ္ၿပီး စစ္ဗိုလ္ကို ယပ္ခတ္ေပးဖို႔ တိုက္တြန္းေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာလည္း သူတို႔ ေျပာသာမယ့္အကြက္ကို ေစာင့္ေနၾကတယ္။ အခုအထိေတာ့ သူတို႔ ဘာမွမေျပာႏိုင္ၾကဘူး။ ေခ်ာင္မွာ ကုတ္ေနၾကတယ္။ ဒီေန႔တိုက္ပြဲဟာ က်ားနဲ႔ဆင္ လယ္ျပင္ေတြ႔ေနတဲ့ အေနအထားျဖစ္တယ္။ နအဖဟာ ဘယ္လိုၾကား၀င္မႈကိုမွ လက္မခံဘူး၊ ေသတဲ့အထိမိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္ဆိုတာ ရွင္းေနတယ္။
သူတို႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအတည္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ဘာမဆိုလုပ္မွာပဲ။ အဲဒါဟာ ဗမာျပည္ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဗမာျပည္ရဲ႕ အနာဂါတ္၊ ဒီမိုကေရစီေရးတို႔ကို ေသဒဏ္စီရင္တာျဖစ္မွာပဲ။ ဒါကို ပ်က္ေအာင္ဖ်က္ဖို႔ဟာ ဒီေန႔ အေရးႀကီးတာ၀န္ပဲ။ တကယ္ေတာ့ လူထုဆႏၵခံယူပြဲအဆင့္ ေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ နအဖအဖို႔ အျမတ္ရသြားၿပီ။ အဲဒီအဆင့္မွာ သူတို႔ဖြဲ႔စည္းပံုကို ေထာက္ခံမဲရေအာင္ နည္းမ်ိဳးေပါင္းစံုနဲ႔ ညစ္မယ္ဆိုတာ ဘာမွ သံသယျဖစ္စရာမလိုဘူး။ အဲဒီလို နည္းနဲ႔ အတည္ျပဳလို႔ရရင္ရ၊ မရရင္- ။ မရရင္ေကာ ဘာထူးမွာလဲ။ သူတို႔ လက္ရွိပံုစံအတိုင္း ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္သြားလို႔ အေၾကာင္းျပစရာ ရသြားတာပဲျဖစ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆႏၵခံယူပြဲဆိုတာ နအဖအဖို႔ေတာ့ ႏိုင္လည္းႏိုင္၊ ႐ႈံးလည္းႏိုင္ပဲ။
ဒီေန႔အခါမွာ ကိုယ့္ကိုေထာက္ခံတဲ့ မီဒီယာေတြရွိေနတယ္ဆိုတာ သမိုင္းရဲ႕ ထူးျခား ခ်က္ပဲ။ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ အခ်က္လည္း ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မီဒီယာနဲ႔ ေျမေအာက္လုပ္ငန္း ဟာ ျပဒါးတလမ္း၊ သံတလမ္း ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သတိေပါ့လို႔မျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဒီမီဒီယာ ေတြက ေအးလြင္တို႔၊ ဇာနည္တို႔လို လူေတြကိုလည္း စင္ထိုးေပးေနတယ္ဆိုတယ္။ မီဒီယာနယ္ ပယ္မွာ မထင္မွတ္ပဲနဲ႔ စစ္ပြဲေတြျဖစ္ေပၚေနတယ္။ အဲဒီစစ္ပြဲဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အေတြးအေခၚ ကို အနည္းနဲ႔အမ်ား ဂယက္႐ိုက္တယ္။
ျပည္သူလူထုဟာ နအဖအေၾကာင္း မသိတာမဟုတ္ဘူး၊ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တိုက္ပြဲ ဝင္ဖို႔၊ လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီးေတြ ဆင္ႏႊဲဖို႔ အေတြးအေခၚအရ အသင့္ျဖစ္ၿပီလား။ ဒီႏွစ္ဆင့္ဟာ မတူဘူး။ အေတြးအေခၚအဆင့္ ေရာက္ေအာင္ဆိုတာ လက္ေတြ႔အပါ နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ တဆင့္ျမႇင့္ တင္ရေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး လိုအပ္ရင္ ရဲေဆးတင္တဲ့ တိုက္ပြဲေတြလည္း ျဖတ္သန္းေစရေသး တယ္။
တခုကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ျပည္သူလူထုဟာ ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမေဖာက္ဘူး။
( http://www.yoma3.org/multiarticle/index.html ကေန ယူတယ္။)
No comments:
Post a Comment