We can't go back to Burma yet: said Padaung refugees

(ဘေလာ့ဂါမွတ္ခ်က္

၁။ ၁၉၃၇ ႏုိ၀င္ဘာ လန္ဒန္ေရာက္ ပေဒါင္တုိင္းရင္းသားတခ်ဳိ႔ရဲ႔ပုံဗ်ာ။ ကရင္ ၀က္ဘ္ဆုိက္ တခု ကေန ရတယ္။
၂။ ဓာတ္ပုံထဲက အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးဟာ နတ္စိမ္းေျမမွသည္ (Land of Green Ghosts) စာအုပ္ေရးသားသူ ပါစကယ္ခူးသြယ္ Pascal Khoo Thwe ရဲ႔ အဖြားျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ ျမန္မာျပည္က သစ္ကုလားအုပ္လည္ပင္းပုိင္ရွင္ ေတာ္၀င္ ပေဒါင္အမ်ဳိးသမီးေတြ (Royal Padaung Giraffe-Neck Women From Burma) လုိ႔ ေၾကာ္ျငာထဲ ပါပါတယ္။

၃။ ေအာက္က သတင္းက နည္းနည္းေဟာင္းေနၿပီဆုိေပမယ့္ မဖတ္ရေသးရင္ အသစ္မဟုတ္လား။ သိထားရတာေပါ့ဗ်ာ။)

သတင္း - မဇၩိမသတင္းဌာန
ျမန္မာျပည္သုိ႔ မျပန္ႏိုင္ေသးဟု ပေဒါင္မ်ားက ေျပာ
ဖနီဒါ
ဇူလိုင္ ၅ ရက္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္။

ဒုကၡသည္ ပေဒါင္ လူမ်ဳိးမ်ားကုိ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ျပန္ပုိ႔ရန္ ျမန္မာ စစ္အစုိးရက ထုိင္းအာဏာပိုင္မ်ားသို႔ မၾကာေသးခင္က ေတာင္းဆုိခဲ့ေသာ္လည္း ပေဒါင္မ်ားက ျမန္မာျပည္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဒီမုိကေရစီ အခြင့္အေရး မရမခ်င္း မျပန္ႏိုင္္ေၾကာင္း ေျပာဆို လုိက္ၾကသည္။

၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ ထုိင္းႏုိင္ငံ မဲေဟာင္ေဆာင္ ခ႐ိုင္အတြင္း ၀င္ေရာက္လာၿပီး နမ္းဆြယ္ ေခၚ ကရမ္းသာယာ၊ ေဟြ႔စုေထာက္ႏွင့္ ေဟြပုိးကဲ ေက်းရြာမ်ား တည္ေဆာက္ၿပီး လူဦးေရ ၆၀၀ ခန္႔ ရွိေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ ပေဒါင္ လူမ်ဳိးမ်ားကို ျပန္ပို႔ရန္ အတြက္ မၾကာခင္းခင္က က်င္းပခဲ့သည့္ ထုိင္း-ျမန္မာ ႏွစ္ႏုိင္ငံ နယ္စပ္ အာဏာပိုင္မ်ား အစည္းအေ၀းတြင္ ျမန္မာ စစ္အစိုးရ ဘက္က ေတာင္းဆိုခဲ့သည္ကို ပေဒါင္မ်ားက မျပန္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာဆို လိုက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

“က်မတုိ႔ ထုိင္းႏိုင္ငံကို ထြက္လာရတယ္ ဆုိတာ စီးပြားေရး အတြက္ လာတာ မဟုတ္ဘူး။ စစ္ေၾကာင့္ ထြက္ေျပး လာရလုိ႔ ဒီကုိ ေရာက္လာၾကတယ္။ ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မိမိႏုိင္ငံကို ျပန္ပုိ႔မယ္ ဆုိတာက မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ က်မထင္တယ္။ ျမန္မာ အစုိးရက လွဲ႔ကြက္ ဆင္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္း ဆုိေတာ့ ပေဒါင္ လူမ်ဳိးေတြဟာ သူတုိ႔ေတြ အတြက္ တုိးရစ္ (ႏုိင္ငံျခားသား ခရီးသည္) ေတြ လာၾကည့္ႏုိင္ဖို႔ ျပန္ၿပီး လုိခ်င္တာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္” ဟု အမည္ မေဖာ္လိုသူ ပေဒါင္ အမ်ဳိးသမီး တဦးက ေျပာသည္။

ေဟြ႔ပုိးကဲ ရြာသား တဦးကလည္း “ျပန္ပုိ႔မယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ပုိ႔ႏုိင္တဲ့ အေနအထား မရွိဘူး။ ျပန္သြားမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ သိပ္မေ၀းဘူး။ ဒါေပမဲ့ ထုိင္းနယ္ေျမ ျဖစ္တဲ့ ေဟြ႔ပုိးကဲမွာ ရြာသားေတြက အိမ္ေျခေပါင္း ၂၀ ေလာက္ အေျခခ် ေဆာက္လုပ္ ေနၿပီးၿပီ” ဟု ဆိုသည္။ ကမၻာလွည့္ ခရီးသြားမ်ားမွ စိတ္၀င္တစား လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈလိုသည့္ လည္ပင္းရွည္ ပေဒါင္ လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ား ဆုိင္ရာ မဟာမင္းႀကီး႐ံုး (UNHCR) ၏ အေစာင့္အေရွာက္ခံ အျဖစ္ ရပ္တည္ကာ ေနထိုင္ ေနၾကသည္။ UNHCR က ထုိင္း အာဏာပုိင္ေတြရဲ့ လက္ေအာက္မွာ အကန္႔အသတ္နဲ႔ အလုပ္ လုပ္ေနရတဲ့ အတြက္ က်မတုိ႔ ဒုကၡသည္ ျဖစ္ေပမယ့္ စခန္းအျပင္မွာ ေရာက္ေနေတာ့ သူတုိ႔လည္း တာ၀န္ မယူႏိုင္ဘူး။

ထုိင္းဘက္မွာဆုိရင္လည္း သူတုိ႔လုိမ်ိဳး ခံစားခြင့္လည္း မရျပန္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္း ဆိုေတာ့ က်မတုိ႔က သူမ်ား ႏိုင္ငံမွာ၊ သူမ်ား ရြာမွာ သြားေနၿပီးမွ ဟုိမေရာက္ ဒီမေရာက္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အခု ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္ကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕ရမယ္ ဆိုတာလည္း အတိအက် မသိရပါဘူး” ဟု ပေဒါင္ အမ်ဳိးသမီးက ေျပာသည္။

ပေဒါင္မ်ားက UNHCR အေနျဖင့္ တစံုတရာ အကူအညီ မေပးႏုိင္သလို တတိယ ႏုိင္ငံသို႔ ထြက္ခြါ သြားႏုိင္မည့္ အလားအလာလည္း မရွိသည့္ အတြက္ ျပန္မပို႔လွ်င္လည္း UNHCR ၊ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ အဖဲြ႔အစည္းမ်ား အေနျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ ကူညီမႈမ်ား၊ အာ႐ံု စိုက္မႈမ်ား လိုအပ္သလို၊ ျပန္ပို႔မည္ ဆိုလွ်င္လည္း လံုျခံဳေရး အာမခံရန္ လိုအပ္ေၾကာင္းႏွင့္ သူတို႔ အေနျဖင့္ ျမန္မာျပည္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရးမ်ား ရရွိမွသာ ျပန္လို ၾကေၾကာင္း ေျပာဆို ၾကသည္။ ယခုအခါ လံုျခံဳေရး အေျခအေန အရ ခ႐ိုင္ အာဏာပိုင္မ်ားသည္ ပေဒါင္ ေက်းရြာ ၃ ရြာကို တရြာထဲ အျဖစ္ စုေပါင္း ေနထုိင္ေစရန္ ျပင္ဆင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ ေနေၾကာင္း သိရသည္။