ခ်င္းမိုင္႐ုကၡစိုးႏွင့္ ေထြရာေလးပါး (အပိုင္း - ၁၈၃)
ရန္ကုန္သားတာေတ ၾသဂုတ္ ၁၅၊ ၂၀၀၇
ဖိုး႐ႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔ႏွစ္ဦးသည္ ေညာင္ပင္ေအာက္တြင္ ေတာင္ၾကည့္၊ ေျမာက္ၾကည့္၊ ထိုင္လိုက္၊ ထလိုက္ျဖင့္ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေန၏။ ဤေညာင္ပင္သို႔ ေလး၊ ငါးရက္ ဆက္တိုက္လာခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ဦး႐ုကၡစိုးအား အရိပ္ အေရာင္မွ်ပင္ မျမင္ရ။ အသံျပဳေခၚေသာ္လည္း ဘာသံမွျပန္မလာ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ထပ္ေခၚၾကည့္ပဦး ႂကြက္စုတ္ရာ။ ဒီေန႔ပါဆိုရင္ ဦး႐ုကၡစိုးကို အစအနေတာင္ရွာမရတာ ၅ ရက္ရွိၿပီကြ။ ဘယ္ေပ်ာက္လို႔ ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္ …။ ခရီးမ်ားသြားေနသလားကြာ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ငါလဲေခၚေနတာပဲ။ ျပန္မွမထူးတာ။ မိုးတြင္းႀကီး နတ္သဘင္အစည္းအေ၀းေတာ့ လုပ္မယ္မထင္ဘူး။ နတ္သက္ေႂကြၿပီး ေဒြးေနာက္မ်ား လိုက္သြားလား မသိပါဘူးကြာ။ အခုတေလာ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးနဲ႔ သြားတဲ့လူေတြက နည္းတာမဟုတ္ဘူး။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဒါဆိုလည္း တို႔႐ုကၡစိုးႀကီးအတြက္ အလႉေလး ဘာေလးလုပ္ေပးရင္ေကာင္းမယ္။ ဒါဆိုဒီလိုလုပ္ … သန္ဘက္ခါ ဆိုရင္ ႐ုကၡစိုးႀကီးကိုရွာမေတြ႔တာ ၇ ရက္ျပည့္ၿပီဆိုေတာ့ အဲဒီေန႔မွာ ခ်င္းမိုင္ကအသိေတြကိုဖိတ္ၿပီး ရက္လည္ဆြမ္းေကၽြးရင္ ေကာင္းမယ္ကြ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေနဦးကြ။ တို႔လိုလူေတြသာ ၇ ရက္ေနရင္ဆြမ္းေကၽြးရတာ။ သူ႔လို နတ္မဟုတ္ ဘာမဟုတ္ အတြက္က်ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေနမွေကၽြးရမယ္ဆိုတာ အတိအက်သိတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီကိစၥမ်ိဳး နားလည္တဲ့သူ တေယာက္ေယာက္ကို တိုင္ပင္ၿပီးမွ စီစဥ္တာပိုေကာင္းမယ္ကြ။
ဖိုး႐ႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔ တေယာက္တေပါက္ ထင္ရာမ်ားကို အထက္ပါအတိုင္းေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနၾကစဥ္ ႐ုကၡစိုးႀကီးက ကိုယ္ထင္မျပ အသံ၀ါႀကီးသာ ႐ုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟိတ္ေကာင္ေတြ၊ မင္းတို႔ ငါ့ကိုဘာေတြမေကာင္းႀကံေနတာလဲကြ။ ဆန္ေကာေလာက္မွ ေဇာက္မနက္တဲ့ မင္းတို႔ဉာဏ္တထြာတမိုက္နဲ႔ ငါ့ကိုေညာင္ပင္က ႏွင္ထုတ္ဖို႔ တိုင္ပင္ေနၾကတယ္ေပါ့ေလ။ ရမယ္ထင္ရင္ လုပ္ၾကည့္ၾကေဟ့ … ဟားဟားဟား …။
႐ုကၡစိုးႀကီး၏အသံေၾကာင့္ ဖိုး႐ႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔မွာ ႐ုတ္တရက္ နတ္စိမ္းအေျခာက္ခံရသည္ဟုယူဆကာ ေသးပါမတတ္ ေၾကာက္ေနၾကေလသည္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အမွားပါရင္ခြင့္လႊတ္ပါ ႐ုကၡစိုးမင္းရယ္။ အမိုက္အမဲေလးေတြကို ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ။ က်ေနာ္မ်ိဳးတို႔က ေကာင္းမယ္ထင္လို႔ ေျပာမိတာပါ။ ႐ုကၡစိုးမင္း မႀကိဳက္ရင္လဲ ေနာက္မေျပာေတာ့ပါဘူး ခင္ဗ်ာ။
ထိုအခါမွ ႐ုကၡစိုးႀကီးက ဖိုး႐ႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔အနီးတြင္ ကိုယ္ထင္ျပေလ၏။ သူေကာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကား ရဲရဲပင္ မၾကည့္ရဲ။
႐ုကၡစိုး။ ။ လက္စသတ္ေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ဗႏၶဳလေသြးျပေနၾကတာကိုး … ဟားဟား … ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္တာလဲ။ ငါမေသေသးပါဘူးကြ။ မင္းတို႔သတၱိကိုစမ္းခ်င္လို႔ တမင္လုပ္တာပါကြ။
ႂကြက္စုတ္က အေၾကာက္မေျပေသးသည့္ မ်က္ႏွာငယ္ျဖင့္ …
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒါဆိုလဲၿပီးတာပဲဗ်ာ။ ေျပာဆိုေနၾကရင္းက ႐ုတ္တရက္႐ုပ္မေပၚဘဲ အသံနက္ႀကီး ထြက္လာေတာ့ လန္႔သြားတာေပါ့။ က်ေနာ္မေၾကာက္တတ္ပါဘူးဗ်။
႐ုကၡစိုး။ ။ မေၾကာက္တတ္လို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ေၾကာက္တတ္လို႔ကေတာ့ အီးထြက္ၿပီး ေသသြားမလားဘဲ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဒါနဲ႔ ဦး႐ုကၡစိုးက ေခၚမၾကား ေအာ္မၾကားနဲ႔ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ဒီကိုလာတာ ေန႔တိုင္းပဲ။ ၾကာလာေတာ့ က်ေနာ္တို႔က မင္းသားေဒြးကိုမခြဲႏိုင္လို႔ လိုက္သြားတယ္ထင္တာေပါ့။
႐ုကၡစိုး။ ။ မင္းသားေနာက္လိုက္တ ာမဟုတ္ဘူးေဟ့၊ မင္းဂ်ီးေတာ္ေနာက္ကို လိုက္သြားတာကြ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ က်ေနာ့္ဂ်ီးေတာ္က အသက္ႀကီးေနပါၿပီ။ လိုက္ခ်င္လဲ လိုက္သြားေပါ့ဗ်ာ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဦး႐ုကၡစိုး ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ေျပာဦးေလဗ်ာ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟဲဟဲဟဲ … မွန္ေျပာင္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္ဘက္ကိုၾကည့္ေနရာက ဟိုဘက္ကူးခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚလာလို႔ ခဏေတာ့သြားမဟဲ့ဆိုၿပီး အသာေလး ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ၿပီးကူးသြားရင္းက ၾကာေနတာ။ မင္းတို႔ဂ်ီးေတာ္ေတြလည္း ေနေကာင္းၾကပါတယ္။ အစိုးရႏွိပ္စက္လို႔ အေတာ္ေတာ့ အိုစာသြားၾကတယ္ကြ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဒါဆိုလဲ ေျပာျပပါဦးွဗ်ာ … အဲ ဂ်ီးေတာ္အေၾကာင္းေတာ့ ေတာ္ေလာက္ၿပီထင္ပါတယ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဦး႐ုကၡစိုး … ဟိုညီလာခံကို ေရာက္ခဲ့ေသးလားဗ်။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေရာက္တာေပါ့ကြ။ ဒါေပမယ့္ စစ္၀တ္စံု၀တ္ထားတဲ့ဘီလူးႀကီးေတြ အ၀မွာအေစာင့္ခ်ထားလို႔
အစည္းေ၀းခန္းထဲ မေရာက္ခဲ့ဘူး။ ငါလည္း ေဒသခံ႐ုကၡစိုးလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ မေယာင္မလယ္ ျပန္လစ္လာရတယ္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ျပည္သူေတြရဲ႕ အေျခအေနကဘယ္လိုလဲဗ်။ ျမင္ခဲ့တဲ့ပံုစံအတိုင္းေလးကို ေဖာက္သည္ခ်ပါဦးဗ်။
ဖိုး႐ႈပ္က ႐ိုး႐ိုးနားမေထာင္ဘဲ ေျပာမည့္သူ ေမတၱာပ်က္ေအာင္ လွ်ာရွည္လိုက္၏။
႐ုကၡစိုး။ ။ လူထုေတြကေတာ့ သနားစရာပါကြာ၊ ေန႔စဥ္႐ံုးကန္လႈပ္ရွားေနၾကတာ မစားသာၾကပါဘူး။ ျမင္ရသမွ်ေတြက စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြပါ။ ႀကံ့ဖြံ႔ေတြကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ဆိုင္ကယ္ေတြတ၀ူး၀ူးနဲ႔ မင္းမူေနၾကတာေပါ့။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ႐ုကၡစိုးႀကီး ရန္ကုန္တၿမိဳ႕တည္းေရာက္ခဲ့တာေပါ့။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဘယ္ဟုတ္မလဲကြ။ မႏၱေလးမွာ ဇရပ္တခုေရစက္ခ်ပြဲ အၿငိမ့္ကမယ္ၾကားလို႔ သြားလိုက္ေသးတယ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ အၿငိမ့္မင္းသမီး ၾကာပစ္တာကို အရသာခံမယ္ေပါ့ေလ။
႐ုကၡစိုး။ ။ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ လူ႐ႊင္ေတာ္ ပ်က္လံုးထုတ္တာၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္မၾကည့္ခဲ့ရဘူးကြ။ ကမယ့္ လူ႐ႊင္ေတာ္ေတြက ႏႈတ္ခမ္းေမြး ဦးပါပါေလးတို႔ ညီအကိုေတြနဲ႔အဆက္အသြယ္ရွိေနတယ္။ ဒီပြဲမွာ ဦးပါပါေလးတို႔ေတြ ေနာက္ကြယ္မွာရွိေနတယ္ဆိုၿပီး ပြဲကခြင့္ပိတ္လိုက္တာကြ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဒါေပမယ့္ မႏၱေလးမွာ ႀကံ့ဖြံ႔က မႏၱေလးတိုင္းစ္ဆိုၿပီး ဂ်ာနယ္ထုတ္ဖို႔ ပါမစ္ရသြားၿပီလို႔ၾကားတယ္ဗ်။ ျပည္တြင္းက က်ေနာ့္အသိဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္ကေတာ့ အဲဒီဂ်ာနယ္ထြက္လာရင္ အျပင္အဆင္ကအစ ေတာပံုႀကီးထြက္လာလိမ့္ မယ္လို႔ နိမိတ္ဖတ္ေနေလရဲ႕။
ႂကြက္စုတ္။ ။ သူတို႔က ဘယ္တုန္းကဂ်ာနယ္ထုတ္ခြင့္တင္လို႔ ပါမစ္ရသြားတာလဲ။ သူ႔အရင္ ေလွ်ာက္ထားတဲ့သူေတြ က်ေတာ့ အခုအထိ ပါမစ္မရၾကဘူးမဟုတ္လား။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေမာင္ႂကြက္စုတ္ရယ္ … မင္းတို႔အစိုးရအေၾကာင္း ေမာင္ရင္တို႔အသိဆံုးမဟုတ္လား။ ဘာလို႔မ်ား ဟိုလူ႔က်မေပး၊ ဒီလူ႔ေပးေတြေျပာေနရတာလဲ။ သူေပးခ်င္တဲ့သူကိုေပးေနက်မဟုတ္လား။ ဒီကေန႔ ရန္ကုန္က ျပန္ခါနီး ျမင္ခဲ့ရတဲ့ျမင္ကြင္းကေတာ့ အရမ္းထူးျခားတယ္ေဟ့။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဘာမ်ားလဲဗ် …။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဓာတ္ဆီေစ်း၊ ဒီဇယ္ေစ်းေတြ ၂ ဆတက္သြားလို႔ လမ္းမေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္ကား၊ လိုင္းကား ဘာကားမွ မျမင္ရဘူး။ ကားဂိတ္ေတြမွာေတာ့ လူေတြ ေတာင္ပံု ရာပံု ပံုေနၾကတာ မေျပာပါနဲ႔ကြာ။ ကားခေတြလည္း ေန႔တြင္းခ်င္း ႏွစ္ဆတက္သြားတယ္ကြ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ အဲဒီေတာ့ ဦး႐ုကၡစိုးျပန္လာေတာ့ ကားခဘယ္ေလာက္ေပးခဲ့ရတုန္း။
႐ုကၡစိုး။ ။ ငါက ကိုယ္ေဖ်ာက္ထားတဲ့ ႐ုကၡစိုးေလကြာ။ ေပးစရာဘယ္လိုမလဲ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဒါဆိုရင္ ဦး႐ုကၡစိုးက ကားခိုးစီးၿပီး ျပန္လာတာေပါ့ေနာ္ … ဟဲဟဲ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေကာင္းပါရဲ႕ဗ်ာ။ အခုလို မေရာက္တာၾကာၿပီးျဖစ္တဲ့ စာဥတို႔႐ြာ အဲ … ေမြးဌာေနကို တခါတေခါက္ အေရာက္သြားႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုေတာ့။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း မစားရအေညွာ္ခံ ၀မ္းသာေၾကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ေမးစရာေလး တခုေတာ့ရွိတယ္ခင္ဗ်။ သံဃာေတြကိုေတာ့ အခုလို ၀ါတြင္းအခါမွ ခရီးမထြက္ဖို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာခဲ့တယ္လို႔ ၾကားဖူးပါရဲ႕။ ႐ုကၡစိုးေတြက်ေတာ့ ခရီးထြက္ခြင့္ ရတယ္ဆိုတဲ့သေဘာလားဗ်။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါကေတာ့ ဟဲဟဲဟဲ … မင္းေျပာမွသတိရတယ္။ ေစာေစာကမင္းတို႔ေျပာသလို ႐ုကၡစိုးေတြ ဘ၀ေျပာင္းသြားရင္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေနမွ ဆြမ္းကပ္ရတယ္ဆိုတာကို ေမ့ေနသလိုေပါ့ကြာ။ ငါတို႔႐ုကၡစိုးေတြ ၀ါတြင္းမွာ ခရီးထြက္ခြင့္ရ မရ ငါလဲ ေမ့ေနတယ္ကြ။ ေနာက္တခါ နတ္သဘင္ညီလာခံေရာက္တဲ့အခါက်မွ ငါ့ထက္ရာထူးႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေမးၾကည့္ လိုက္ဦးမယ္ ဟဲဟဲဟဲ …။
ရန္ကုန္သားတာေတ ၾသဂုတ္ ၁၅၊ ၂၀၀၇
ဖိုး႐ႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔ႏွစ္ဦးသည္ ေညာင္ပင္ေအာက္တြင္ ေတာင္ၾကည့္၊ ေျမာက္ၾကည့္၊ ထိုင္လိုက္၊ ထလိုက္ျဖင့္ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေန၏။ ဤေညာင္ပင္သို႔ ေလး၊ ငါးရက္ ဆက္တိုက္လာခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ဦး႐ုကၡစိုးအား အရိပ္ အေရာင္မွ်ပင္ မျမင္ရ။ အသံျပဳေခၚေသာ္လည္း ဘာသံမွျပန္မလာ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ထပ္ေခၚၾကည့္ပဦး ႂကြက္စုတ္ရာ။ ဒီေန႔ပါဆိုရင္ ဦး႐ုကၡစိုးကို အစအနေတာင္ရွာမရတာ ၅ ရက္ရွိၿပီကြ။ ဘယ္ေပ်ာက္လို႔ ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္ …။ ခရီးမ်ားသြားေနသလားကြာ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ငါလဲေခၚေနတာပဲ။ ျပန္မွမထူးတာ။ မိုးတြင္းႀကီး နတ္သဘင္အစည္းအေ၀းေတာ့ လုပ္မယ္မထင္ဘူး။ နတ္သက္ေႂကြၿပီး ေဒြးေနာက္မ်ား လိုက္သြားလား မသိပါဘူးကြာ။ အခုတေလာ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးနဲ႔ သြားတဲ့လူေတြက နည္းတာမဟုတ္ဘူး။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဒါဆိုလည္း တို႔႐ုကၡစိုးႀကီးအတြက္ အလႉေလး ဘာေလးလုပ္ေပးရင္ေကာင္းမယ္။ ဒါဆိုဒီလိုလုပ္ … သန္ဘက္ခါ ဆိုရင္ ႐ုကၡစိုးႀကီးကိုရွာမေတြ႔တာ ၇ ရက္ျပည့္ၿပီဆိုေတာ့ အဲဒီေန႔မွာ ခ်င္းမိုင္ကအသိေတြကိုဖိတ္ၿပီး ရက္လည္ဆြမ္းေကၽြးရင္ ေကာင္းမယ္ကြ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေနဦးကြ။ တို႔လိုလူေတြသာ ၇ ရက္ေနရင္ဆြမ္းေကၽြးရတာ။ သူ႔လို နတ္မဟုတ္ ဘာမဟုတ္ အတြက္က်ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေနမွေကၽြးရမယ္ဆိုတာ အတိအက်သိတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီကိစၥမ်ိဳး နားလည္တဲ့သူ တေယာက္ေယာက္ကို တိုင္ပင္ၿပီးမွ စီစဥ္တာပိုေကာင္းမယ္ကြ။
ဖိုး႐ႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔ တေယာက္တေပါက္ ထင္ရာမ်ားကို အထက္ပါအတိုင္းေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနၾကစဥ္ ႐ုကၡစိုးႀကီးက ကိုယ္ထင္မျပ အသံ၀ါႀကီးသာ ႐ုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟိတ္ေကာင္ေတြ၊ မင္းတို႔ ငါ့ကိုဘာေတြမေကာင္းႀကံေနတာလဲကြ။ ဆန္ေကာေလာက္မွ ေဇာက္မနက္တဲ့ မင္းတို႔ဉာဏ္တထြာတမိုက္နဲ႔ ငါ့ကိုေညာင္ပင္က ႏွင္ထုတ္ဖို႔ တိုင္ပင္ေနၾကတယ္ေပါ့ေလ။ ရမယ္ထင္ရင္ လုပ္ၾကည့္ၾကေဟ့ … ဟားဟားဟား …။
႐ုကၡစိုးႀကီး၏အသံေၾကာင့္ ဖိုး႐ႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔မွာ ႐ုတ္တရက္ နတ္စိမ္းအေျခာက္ခံရသည္ဟုယူဆကာ ေသးပါမတတ္ ေၾကာက္ေနၾကေလသည္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ အမွားပါရင္ခြင့္လႊတ္ပါ ႐ုကၡစိုးမင္းရယ္။ အမိုက္အမဲေလးေတြကို ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ။ က်ေနာ္မ်ိဳးတို႔က ေကာင္းမယ္ထင္လို႔ ေျပာမိတာပါ။ ႐ုကၡစိုးမင္း မႀကိဳက္ရင္လဲ ေနာက္မေျပာေတာ့ပါဘူး ခင္ဗ်ာ။
ထိုအခါမွ ႐ုကၡစိုးႀကီးက ဖိုး႐ႈပ္ႏွင့္ ႂကြက္စုတ္တို႔အနီးတြင္ ကိုယ္ထင္ျပေလ၏။ သူေကာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကား ရဲရဲပင္ မၾကည့္ရဲ။
႐ုကၡစိုး။ ။ လက္စသတ္ေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ဗႏၶဳလေသြးျပေနၾကတာကိုး … ဟားဟား … ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္တာလဲ။ ငါမေသေသးပါဘူးကြ။ မင္းတို႔သတၱိကိုစမ္းခ်င္လို႔ တမင္လုပ္တာပါကြ။
ႂကြက္စုတ္က အေၾကာက္မေျပေသးသည့္ မ်က္ႏွာငယ္ျဖင့္ …
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဒါဆိုလဲၿပီးတာပဲဗ်ာ။ ေျပာဆိုေနၾကရင္းက ႐ုတ္တရက္႐ုပ္မေပၚဘဲ အသံနက္ႀကီး ထြက္လာေတာ့ လန္႔သြားတာေပါ့။ က်ေနာ္မေၾကာက္တတ္ပါဘူးဗ်။
႐ုကၡစိုး။ ။ မေၾကာက္တတ္လို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ေၾကာက္တတ္လို႔ကေတာ့ အီးထြက္ၿပီး ေသသြားမလားဘဲ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဒါနဲ႔ ဦး႐ုကၡစိုးက ေခၚမၾကား ေအာ္မၾကားနဲ႔ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲဗ်။ က်ေနာ္တို႔ ဒီကိုလာတာ ေန႔တိုင္းပဲ။ ၾကာလာေတာ့ က်ေနာ္တို႔က မင္းသားေဒြးကိုမခြဲႏိုင္လို႔ လိုက္သြားတယ္ထင္တာေပါ့။
႐ုကၡစိုး။ ။ မင္းသားေနာက္လိုက္တ ာမဟုတ္ဘူးေဟ့၊ မင္းဂ်ီးေတာ္ေနာက္ကို လိုက္သြားတာကြ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ က်ေနာ့္ဂ်ီးေတာ္က အသက္ႀကီးေနပါၿပီ။ လိုက္ခ်င္လဲ လိုက္သြားေပါ့ဗ်ာ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဦး႐ုကၡစိုး ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ေျပာဦးေလဗ်ာ။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဟဲဟဲဟဲ … မွန္ေျပာင္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္ဘက္ကိုၾကည့္ေနရာက ဟိုဘက္ကူးခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚလာလို႔ ခဏေတာ့သြားမဟဲ့ဆိုၿပီး အသာေလး ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ၿပီးကူးသြားရင္းက ၾကာေနတာ။ မင္းတို႔ဂ်ီးေတာ္ေတြလည္း ေနေကာင္းၾကပါတယ္။ အစိုးရႏွိပ္စက္လို႔ အေတာ္ေတာ့ အိုစာသြားၾကတယ္ကြ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဒါဆိုလဲ ေျပာျပပါဦးွဗ်ာ … အဲ ဂ်ီးေတာ္အေၾကာင္းေတာ့ ေတာ္ေလာက္ၿပီထင္ပါတယ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ဦး႐ုကၡစိုး … ဟိုညီလာခံကို ေရာက္ခဲ့ေသးလားဗ်။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေရာက္တာေပါ့ကြ။ ဒါေပမယ့္ စစ္၀တ္စံု၀တ္ထားတဲ့ဘီလူးႀကီးေတြ အ၀မွာအေစာင့္ခ်ထားလို႔
အစည္းေ၀းခန္းထဲ မေရာက္ခဲ့ဘူး။ ငါလည္း ေဒသခံ႐ုကၡစိုးလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ မေယာင္မလယ္ ျပန္လစ္လာရတယ္။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ျပည္သူေတြရဲ႕ အေျခအေနကဘယ္လိုလဲဗ်။ ျမင္ခဲ့တဲ့ပံုစံအတိုင္းေလးကို ေဖာက္သည္ခ်ပါဦးဗ်။
ဖိုး႐ႈပ္က ႐ိုး႐ိုးနားမေထာင္ဘဲ ေျပာမည့္သူ ေမတၱာပ်က္ေအာင္ လွ်ာရွည္လိုက္၏။
႐ုကၡစိုး။ ။ လူထုေတြကေတာ့ သနားစရာပါကြာ၊ ေန႔စဥ္႐ံုးကန္လႈပ္ရွားေနၾကတာ မစားသာၾကပါဘူး။ ျမင္ရသမွ်ေတြက စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြပါ။ ႀကံ့ဖြံ႔ေတြကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ဆိုင္ကယ္ေတြတ၀ူး၀ူးနဲ႔ မင္းမူေနၾကတာေပါ့။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ႐ုကၡစိုးႀကီး ရန္ကုန္တၿမိဳ႕တည္းေရာက္ခဲ့တာေပါ့။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဘယ္ဟုတ္မလဲကြ။ မႏၱေလးမွာ ဇရပ္တခုေရစက္ခ်ပြဲ အၿငိမ့္ကမယ္ၾကားလို႔ သြားလိုက္ေသးတယ္။
ႂကြက္စုတ္။ ။ အၿငိမ့္မင္းသမီး ၾကာပစ္တာကို အရသာခံမယ္ေပါ့ေလ။
႐ုကၡစိုး။ ။ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ လူ႐ႊင္ေတာ္ ပ်က္လံုးထုတ္တာၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္မၾကည့္ခဲ့ရဘူးကြ။ ကမယ့္ လူ႐ႊင္ေတာ္ေတြက ႏႈတ္ခမ္းေမြး ဦးပါပါေလးတို႔ ညီအကိုေတြနဲ႔အဆက္အသြယ္ရွိေနတယ္။ ဒီပြဲမွာ ဦးပါပါေလးတို႔ေတြ ေနာက္ကြယ္မွာရွိေနတယ္ဆိုၿပီး ပြဲကခြင့္ပိတ္လိုက္တာကြ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဒါေပမယ့္ မႏၱေလးမွာ ႀကံ့ဖြံ႔က မႏၱေလးတိုင္းစ္ဆိုၿပီး ဂ်ာနယ္ထုတ္ဖို႔ ပါမစ္ရသြားၿပီလို႔ၾကားတယ္ဗ်။ ျပည္တြင္းက က်ေနာ့္အသိဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္ကေတာ့ အဲဒီဂ်ာနယ္ထြက္လာရင္ အျပင္အဆင္ကအစ ေတာပံုႀကီးထြက္လာလိမ့္ မယ္လို႔ နိမိတ္ဖတ္ေနေလရဲ႕။
ႂကြက္စုတ္။ ။ သူတို႔က ဘယ္တုန္းကဂ်ာနယ္ထုတ္ခြင့္တင္လို႔ ပါမစ္ရသြားတာလဲ။ သူ႔အရင္ ေလွ်ာက္ထားတဲ့သူေတြ က်ေတာ့ အခုအထိ ပါမစ္မရၾကဘူးမဟုတ္လား။
႐ုကၡစိုး။ ။ ေမာင္ႂကြက္စုတ္ရယ္ … မင္းတို႔အစိုးရအေၾကာင္း ေမာင္ရင္တို႔အသိဆံုးမဟုတ္လား။ ဘာလို႔မ်ား ဟိုလူ႔က်မေပး၊ ဒီလူ႔ေပးေတြေျပာေနရတာလဲ။ သူေပးခ်င္တဲ့သူကိုေပးေနက်မဟုတ္လား။ ဒီကေန႔ ရန္ကုန္က ျပန္ခါနီး ျမင္ခဲ့ရတဲ့ျမင္ကြင္းကေတာ့ အရမ္းထူးျခားတယ္ေဟ့။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဘာမ်ားလဲဗ် …။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဓာတ္ဆီေစ်း၊ ဒီဇယ္ေစ်းေတြ ၂ ဆတက္သြားလို႔ လမ္းမေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္ကား၊ လိုင္းကား ဘာကားမွ မျမင္ရဘူး။ ကားဂိတ္ေတြမွာေတာ့ လူေတြ ေတာင္ပံု ရာပံု ပံုေနၾကတာ မေျပာပါနဲ႔ကြာ။ ကားခေတြလည္း ေန႔တြင္းခ်င္း ႏွစ္ဆတက္သြားတယ္ကြ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ အဲဒီေတာ့ ဦး႐ုကၡစိုးျပန္လာေတာ့ ကားခဘယ္ေလာက္ေပးခဲ့ရတုန္း။
႐ုကၡစိုး။ ။ ငါက ကိုယ္ေဖ်ာက္ထားတဲ့ ႐ုကၡစိုးေလကြာ။ ေပးစရာဘယ္လိုမလဲ။
ဖိုး႐ႈပ္။ ။ ဒါဆိုရင္ ဦး႐ုကၡစိုးက ကားခိုးစီးၿပီး ျပန္လာတာေပါ့ေနာ္ … ဟဲဟဲ။
ႂကြက္စုတ္။ ။ ေကာင္းပါရဲ႕ဗ်ာ။ အခုလို မေရာက္တာၾကာၿပီးျဖစ္တဲ့ စာဥတို႔႐ြာ အဲ … ေမြးဌာေနကို တခါတေခါက္ အေရာက္သြားႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုေတာ့။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း မစားရအေညွာ္ခံ ၀မ္းသာေၾကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ေမးစရာေလး တခုေတာ့ရွိတယ္ခင္ဗ်။ သံဃာေတြကိုေတာ့ အခုလို ၀ါတြင္းအခါမွ ခရီးမထြက္ဖို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာခဲ့တယ္လို႔ ၾကားဖူးပါရဲ႕။ ႐ုကၡစိုးေတြက်ေတာ့ ခရီးထြက္ခြင့္ ရတယ္ဆိုတဲ့သေဘာလားဗ်။
႐ုကၡစိုး။ ။ ဒါကေတာ့ ဟဲဟဲဟဲ … မင္းေျပာမွသတိရတယ္။ ေစာေစာကမင္းတို႔ေျပာသလို ႐ုကၡစိုးေတြ ဘ၀ေျပာင္းသြားရင္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေနမွ ဆြမ္းကပ္ရတယ္ဆိုတာကို ေမ့ေနသလိုေပါ့ကြာ။ ငါတို႔႐ုကၡစိုးေတြ ၀ါတြင္းမွာ ခရီးထြက္ခြင့္ရ မရ ငါလဲ ေမ့ေနတယ္ကြ။ ေနာက္တခါ နတ္သဘင္ညီလာခံေရာက္တဲ့အခါက်မွ ငါ့ထက္ရာထူးႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေမးၾကည့္ လိုက္ဦးမယ္ ဟဲဟဲဟဲ …။
(ဘေလာ့ဂါမွတ္ခ်က္ - http://irrawaddy.org/bur/cmnat2007/August/183.html ကေန ယူတယ္။)
No comments:
Post a Comment