Saturday, August 11, 2007

u ba kaung by tin moe

ဦးဘေကာင္း သို႔မဟုတ္ စံျပဳထိုက္သည့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တဦး
တင္မုိး

ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ထဲက စံျပဳထိုက္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို တသက္တာမွာ ေမ့မရႏိုင္ပါဘူး။ ပထမဦးဆံုး ဦးဘေကာင္းဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္တယ္။

ဦးဘေကာင္းဟာ ဇာတိအားျဖင့္ ေရႊဘို ရွိမၼကားရြာသားပါ။ သူ႔အကို ဦးဘေသာင္းဟာလည္း ထင္ရွားတဲ့ သတင္းစာဆရာ တဦး ျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္သတင္းစာက အယ္ဒီတာေမာင္လႈိင္၀င္းလို႔ ကေလာင္အမည္ခံတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါ။ ဒီ့အရင္က မႏၲေလး ျပည္ၫြန္႔ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာ ဦးဘေသာင္းတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဗမာကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ အတူ ေတာခိုသူပုန္။ မႏၲေလးသူရိယ ဦးသန္းေမာင္တို႔နဲ႔ တခ်ိန္တည္း ေတာခိုၾကတဲ့ သူေတြ ေပါ့ေလ။ ေနာက္ေတာ့ လက္နက္ခ်အလင္း၀င္ လာၿပီး မႏၲေလးတိုင္းခ်စ္ေက်ာင္းမွာ ပထ၀ီဆရာအျဖစ္ စာသင္ရင္း `႐ႈတိုင္းေအာင္ပထ၀ီ´စတဲ့ ေက်ာင္းသံုးပထ၀ီစာအုပ္ ေတြ ေရးခဲ့တယ္။

အဲ …ေရးခ်င္တာက ဦးဘေကာင္းအေၾကာင္းပါ။ ဦးဘေကာင္းဟာ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ကတည္းက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေရာက္လာၿပီး ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ စကားနည္းတယ္။ ေအးေဆးတယ္။ ေဆးလိပ္မေသာက္ ကြမ္းမစား။ အရက္ေသစာဆိုလို႔ ေ၀လာေ၀း။ သူ႔အက်င့္က ေဘာလံုးပြဲ မၾကည့္ရမေနႏိုင္။ ေဘာလံုး ၀ါသနာအိုး။ ေအာင္ဆန္းကြင္းမွာ ကစားတဲ့ပြဲမွန္သမွ် ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး မလြတ္တမ္းၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈေတြကို ဦးေဆာင္တဲ့အတြက္ ေထာင္အႀကိမ္ႀကိမ္ က်ရသူျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကား သေလာက္ အေနအထိုင္႐ိုးတယ္။ သိုိသိပ္တယ္။ က်စ္လစ္တယ္။ စည္းကမ္းရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားငယ္ ကေလးေတြကို အကိုႀကီးသဖြယ္ ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ ေဘာ္ဒါေဆာင္မွာ အတူေနရင္ သူက ေစ်းလိုက္၊ ေစ်း၀ယ္၊ ထမင္းဟင္းခ်က္ စတဲ့ ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြကို သူပဲ ဒိုင္ခံလုပ္တယ္။

သူ႔အမူအရာဟာ ငါသိ၊ ငါတတ္၊ ငါေတာ္ဆိုတဲ့ အတၱမာန ကင္းစင္တယ္။ စကားေျပာရင္လဲ ညင္သာေပ်ာ့ေပ်ာင္းတယ္။ ေဒါင္ေဒါင္မည္ မွတ္ေက်ာက္တင္ခံ ႏိုင္ငံေရးသမားမွန္း သိေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ ေခါင္းေဆာင္ဟန္မျပ။ ႐ိုး႐ိုးေန ႐ိုး႐ိုးက်င့္တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ ရွိသူျဖစ္တယ္။

သူ႔စကားဆိုရင္ ေက်ာင္းသားတိုင္းက ေလးစားၾကတယ္။ မ်က္ႏွာၿပံဳးခ်ဳိသေလာက္ ယံုၾကည္ခ်က္ ခိုင္မာျပတ္သားတယ္။ သူ႔အျမင္က ၾကည္လင္တယ္။ ေတြေ၀မႈမရွိ။ ယိမ္းယိုင္မႈမရွိ။ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ အမူအယာမ်ဳိး ကင္းစင္တယ္။ တည္ၾကည္ရဲရင့္တဲ့ အမူအရာမ်ဳိးရွိတယ္။

ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢတာ၀န္၊ ေက်ာင္းသားတာ၀န္ေက်တယ္။ အလကားေနရင္း ေက်ာင္းမတက္ စာမဖတ္ဘဲ အေခ်ာင္ခိုေနလိုစိတ္ မရွိ။ ဒါေၾကာင့္ စာေမးပြဲ မွန္မွန္ေျဖ တယ္။ ေက်ာင္းသားတာ၀န္ေတြ ပိေနလြန္းရင္သာ မေျဖဘဲ ေနခ်င္ေနမယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘီေအေခၚ ၀ိဇၨာဘြဲ႔လဲရၿပီး ထပ္မံၿပီး ဥပေဒ ၀ိဇၨာဘြဲ႔အတြက္ စာဖတ္ စာေရး ေလ့က်င့္ျပန္တယ္။ စာေမးပြဲေတြ လဲေအာင္၊ သမဂၢတာ၀န္ေတြလဲၿပီးစီး၊ လူပ်ဳိႀကီးဘ၀နဲ႔ ေပ်ာ္တာေတြ႔ရတယ္။ ဦးဘေကာင္းဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕ တ-က-သမွာ အၿမဲရွိတယ္။ ေရွ႕တန္းက မေန။ ေနာက္တန္းက တာ၀န္သိသိ၊ သမာဓိရွိရွိနဲ႔ အလုပ္လုပ္တယ္။

ငယ္သားေတြကို အလြန္ညႇာတာေလ့ရွိတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြဆိုရင္ ကိုႀကီးဘေကာင္းကို ႏိုင္ငံေရးကိစၥသာမက ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေတြပါ တိုင္ပင္ေလ့ရွိတယ္။ အလြန္ယံုၾကည္ထိုက္တဲ့ ရဲေဘာ္ေကာင္းႀကီးပါ။

၁၉၆၂၊ ၇ ရက္ ဇူလိုင္ေရာက္ေတာ့မွ ကိုႀကီးဘေကာင္းဟာ တ-က-သက ေၾကကြဲစြာ ခြာခဲ့ရသူျဖစ္ပါတယ္။

ပညာေရးဌာန ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေကာ္မတီမွာ အမႈထမ္းၿပီးေနာက္ အသက္ (၈၂) ႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္သြားရွာပါတယ္။ သူ႔အသက္ကို မည္သူမွ် တိတိက်က်မသိ။ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္မွ ဇနီးေဒၚသိန္းရွင္ရၿပီး ခိုင္ေမေကာင္းနဲ႔ စစ္ေမေကာင္းဆိုတဲ့ သားသမီးႏွစ္ေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။





(ဘေလာ့ဂါမွတ္ခ်က္ - ဒီရုပ္ပုံလႊာကုိ http://www.irrawaddy.org/bur/bawa2006/September/sep_28_2006.html ကေန ယူတယ္။ အေဟာင္းဆုိေပမယ့္ မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ အသစ္မဟုတ္လား။ ဆရာတင္မုိး အလြမ္းေျပလုိ႔လည္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္။)




No comments: